Ένα από τα τηλεοπτικά φαινόμενα των τελευταίων ετών έφτασε στο τέλος του με την προβολή και του δεύτερου μέρους της 5ης season του “La Casa de Papel“.
Ακολουθεί το review από την ομάδα του Lordoftheseries.gr
Μέσα σε αυτές τις πέντε season ή σειρά άλλαξε αρκετά είτε αρνητικά είτε θετικά αλλά έδωσε ένα φινάλε που κατά την άποψή μου τις άρμοζε.
Το πρώτο μέρος μας είχε αφήσει με τον “ηρωικό” θάνατο της Tokyo, ενός από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες από την έναρξη της σειράς. Βέβαια με τις τελευταίες season να μην είναι και τόσο δυνατές, η σειρά έπρεπε να δώσει ένα μεγάλο φινάλε για να διατηρηθεί και το hype για τη συνέχεια, πράγμα και που κατάφεραν.
Η ομάδα και κυρίως ο Καθηγητής προσπαθούν να διαχειριστούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τον θάνατο της Tokyo. Ο ίδιος βλέπει πως το σχέδιό του δεν πηγαίνει όπως θα ήθελε. Ή μήπως όχι;
Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να διαχειριστεί και την Sierra καθώς μπορεί να ήρθαν πιο κοντά, αλλά το μικρόβιο της ντετέκτιβ δεν την εγκαταλείπει εύκολα. Βέβαια για άλλη μία φορά ο Καθηγητής θα καταφέρει να την πάρει πια και επίσημα με το μέρος του και η Madrid πια να ξεκινήσει την δράση της.
Πίσω στην τράπεζα ο διοικητής της ομάδας των στρατιωτών αν και με δύο ακόμη μέλη από την ομάδα του ζωντανά, σκέφτεται ένα πανούργο σχέδιο όπου οι πρωταγωνιστές μας δεν θα καταλάβουν ποτέ. Το σχέδιό του πετυχαίνει απόλυτα καθώς με την βοήθειά του η αστυνομία και ο στρατός καταφέρνουν να μπουν στην τράπεζα και να συλλάβουν τους ληστές.
Όσο γίνονται αυτά ο Καθηγητής πέφτει θύμα της ίδιας του της τέχνης και ο γιος με την πρώην σύζυγο του Berlin, καταφέρνουν και κλέβουν τον χρυσό που με τόσο κόπο κατάφεραν να βγάλουν έξω από την τράπεζα. Εκείνη την στιγμή ο υπεύθυνος της υπόθεσης Tamayo τον ενημερώνει πως έχει μπει πλέον στην τράπεζα και έχει συλλάβει τους δικούς του. Ο Καθηγητής χωρίς δεύτερη σκέψη και θέλοντας να κερδίσει χρόνο παραδίνεται μέχρι να βρουν τον χαμένο χρυσό. Την αποστολή αυτή πρέπει να φέρει εις πέρας η Sierra και μάλιστα χωρίς να έχει πολύ χρόνο στην κατοχή της.
Βέβαια όπως φαίνεται ο Καθηγητής τα έχει προβλέψει όλα στο σχέδιό του και καταφέρνει να βγάλει σώους όλη την ομάδα και μάλιστα με την βοήθεια της ίδιας της κυβέρνησης.
Όπως προαναφέρουμε και στον τίτλο του άρθρου, κατά την άποψή μου το φινάλε της σειράς ήταν αυτό που της αρμόζει. Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για πέντε δραματικά και έξυπνα επεισόδια παρά αυτά που είχαμε στις τελευταίες season γεμάτα δράση και κυνηγητά που ίσως μας ξένισαν με όσα είχαμε συνηθίσει από την σειρά.
Προσωπικά μου θύμισε πρώτες season που θέλουμε να δούμε τον Καθηγητή με το σχέδιό του να βρίσκει πάντα λύση σε ότι προβλήματα μπορεί να έρθουν που ο ίδιος τα περισσότερα τα είχε προβλέψει. Αν κάτι μου άρεσε πολύ σε αυτό το Β μέρος της 5ης season, είναι πως επιτέλους βλέπουμε τον Καθηγητή να παίρνει μέρος στην δράση καθώς κακά τα ψέματα όλο αυτό το δεύτερο μισό ήταν καθαρά “φτιαγμένο” πάνω στο χαρακτήρα του Καθηγητή.
Σίγουρα δεν λείπουν τα πολλά flashback κυρίως με τον αγαπημένο Berlin αλλά και με την υπόλοιπη ομάδα, ανάμεσά τους και η Tokyo. Ίσως κάπου να κουράζουν ξανά τα τόσα πολλά flashback, αλλά αυτή την φορά δεν είχαν και τόση μεγάλη διάρκεια και επίσης ίσως να ήταν και ένα καλό “διαφημιστικό τρικ” προώθησης της νέας σειράς με την ζωή του Berlin.
Σκηνοθετικά έχω την εντύπωση πως είδαμε κάτι διαφορετικό αυτή την φορά, ξεκινώντας με το ότι επιτέλους βλέπουμε δράση και πλάνα εξωτερικά, εκτός της τράπεζας που στο παρελθόν κάπου ίσως κούραζε. Επίσης εξαιρετική δουλειά έγινε και σε συναισθηματικό επίπεδο με την βοήθεια της σκηνοθεσίας, όπου σε πολλές δραματικές σκηνές, τα πλάνα σε συνδυασμό και με τα μουσικά κομμάτια, περνούσαν απόλυτα τα συναισθήματα στον θεατή.
Υποκριτικά σίγουρα χάσαμε την Úrsula Corberó ως Tokyo καθώς ήταν πολύ καλή σε όλες τις season, αλλά κερδίζουμε για ακόμη μία φορά τον Álvaro Morte ως Καθηγητή που ήταν εξαιρετικός σε αυτό το δεύτερο μισό, καθώς ο ρόλος του αυτή την φορά δεν ήταν απλός πίσω από ένα τηλέφωνο, αλλά περνούσε από πολλά στάδια.
Κλείνοντας αυτό το review για το φινάλε του “La Casa de Papel” η αλήθεια είναι πως έχω μία μικρή δόση στενοχώριας και εξηγώ. Χωρίς να είμαι άδικος και υπερβολικός, καθώς δεν είναι ότι χάλασε τόσο που δεν βλεπόταν (έχουμε δει πολύ χειρότερα), ήμουν και εγώ ανάμεσα σε αυτούς που μετά από την 3η season έβλεπα την σειρά για να δω που και πως θα καταλήξει, χωρίς να έχω αυτή την προσμονή όπως στην αρχή. Το Β μέρος της 5ης season ένιωσα πως κατάφερε να μου αλλάξει αυτή την άποψη σε πολύ μεγάλο βαθμό με το αποτέλεσμα που είδα.
Μπορεί να ακούστηκαν πολλά για την σειρά, κυρίως αρνητικά μετά από λίγο και όχι άδικα, αλλά βλέποντας τη να τελειώνει και με τους χαρακτήρες που πολλοί από εμάς αγάπησαν και δέθηκαν να φτάνουν σε ένα τέλος, έχω την αίσθηση πως κάτι θα μου λείψει στο μέλλον από αυτή την ομάδα τον El Profesor, την Tokyo, την Nairobi, τον Berlin, τον Rio, τον Denver, την Stockholm, τον Helsinki, τον Palermo, τον Marsella, τον Bogotá, τον Moscow, την Manila, τον Oslo, την Madrid, την Lisboa, και αυτή την σειρά με το όνομα “La Casa de Papel”.
Υ.Γ. Γνώμη μου είναι να δείτε και το ντοκιμαντέρ της σειράς με όλα τα backstage της σειράς.
