Τραγουδιστής, ηθοποιός, influential, πειραματιστής και style surfer, o Arthur Brown μπορεί να φέρει όλους αυτούς τους τίτλους με ευκολία, όμως αν ένα πράγμα πρέπει να πει κανείς για αυτόν, θα πει performer.
O άνθρωπος που μπορεί να κομπάζει ότι επηρέασε από τον Marilyn Manson ως τον Bruce Dickinson, από τους Kiss μέχρι τον Alice Cooper και από τον George Clinton μέχρι τον King Diamond, δεν γνώρισε μουσικά σύνορα ούτε ο ίδιος.
Ξεκίνησε ηχογραφώντας στο Παρίσι για λογαριασμό του Roger Vadim, συνέχισε με soul και ska, συμμετέχοντας στην μπάντα που μετά την αποχώρησή του έγιναν οι Foundations , έστριψε στην κατεύθυνση του progressive rock και ήταν ο πρώτος που βάσισε τις live εμφανίσεις μιας ροκ μπάντας σε drum machine αντικαθιστώντας τον ντράμερ. Ο Arthur Brown δεν καταλάβαινε ποτέ από μουσικά στεγανά – αλλά ούτε από επαγγελματικά, καθώς ποτέ δεν έγινε δέσμιος της καριέρας του ροκ σταρ: αποφοίτησε από πανεπιστήμιο, δούλεψε ως ηθοποιός, απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα, έγινε ζωγράφος και ξυλουργός (!), έκανε cameo εμφανίσεις σε ταινίες (Tommy) και video clips (Is It Just Me? των Darkness).
The Crazy World Of Arthur Brown
Ο Τρελός Κόσμος του Arthur Brown είναι η μπάντα που σχημάτισε στα τέλη των 60s, όταν το ψυχεδελικό ροκ λατρευόταν από τους γνώστες της μουσικής – το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ θεωρείται κλασικό, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, έβγαλε ένα single, το Fire, που έχει σαμπλαριστεί μέχρι από τους Prodigy και αποτελεί σημαντικό προπομπό του progressive rock. Παρόλα αυτά θα επρόκειτο για ένα ακόμα εξαιρετικά δημοφιλές άλμπουμ, όπως τόσα της δεκαετίας εκείνης, αν δεν συνοδευόταν από κάτι μοναδικό: τις απρόβλεπτες εμφανίσεις του Brown στα lives.
Ι am the God Of Hellfire
Όταν σε μια άτυχη στιγμή, σε ένα από τα ακραία ψυχεδελικά σόου του κατέληξε να τσουρουφλίσει το κεφάλι του, μια καινούργια ιδέα γεννήθηκε στο ριψοκίνδυνο μυαλό του και ο Arthur Brown δημιούργησε για τον εαυτό του ένα alter ego: Ο God of Hellfire (πρώτος στίχος του Fire) είχε γεννηθεί, και μαζί του το ανάλογο artwork και η συνήθεια να αυτοαναφλέγεται στα lives – αλλά και να δημιουργεί την εντύπωση ότι ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμος να βάλει φωτιά στη σκηνή, πράγμα που δεν χαροποιούσε καθόλου τους διοργανωτές: η μόνη υπερβολή που ήταν διατεθειμένοι να ανεχτούν ήταν το βαρύ μακιγιάζ και το θεατράλε της παρουσίας του. Στην πορεία, με τις προσομοιώσεις σταύρωσης και τις σύριγγες επί σκηνής, θα νοστάλγησαν λίγο τους μίνι εμπρησμούς.
… and now.
O άνθρωπος από τον οποίο ο Ian Gillan αντέγραψε το φαλσέτο, ο πρώτος goth performer και μια από τις ωραιότερες φωνές της ροκ, έρχεται στο Gagarin 205 για μια μοναδική βραδιά, απόψε, φέρνοντας μαζί το σόου που αποθεώθηκε στο Glastonbury του 2011. Πού ξέρετε. Ίσως φανεί αμετανόητος, και κρατήσει διοργανωτές και κοινό στην κόψη, για μια ακόμα φορά. Που μάλλον θα το κάνει, δηλαδή.
