Γράμμα ελπίδας από τον Ιταλό «Iron Man» για την επιδημία του κορονοϊού

Ο Alessandro Zanardi, ο διάσημος Ιταλός αγώνων αυτοκινήτου, ένα ζωντανό παράδειγμα του ότι η πίστη και η θέληση κινούν βουνά, περιγράφει την εμπειρία και τα συναισθήματά του από το σπίτι του στην Βόρεια Ιταλία όπου βιώνει το καθεστώς καραντίνας, λόγω της πανδημίας.

Ο άνθρωπος που με την θετική στάση ζωής του, εμπνέει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μιλά την καθημερινή ρουτίνα του και τα θετικά που τον βοηθούν σε δύσκολους καιρούς, ως εξής:

Ερ.: Alessandro, γεωγραφικά βρίσκεσαι στο επίκεντρο της πανδημίας, στην Ιταλία. Πρώτο και κύριο: πώς είναι τα πράγματα για σένα και την οικογένειά σου;

Α.Z: «Είμαστε όλοι καλά. Ασφαλώς βιώνουμε τις συνέπειες αυτού που συμβαίνει τώρα, αλλά σίγουρα σκεφτόμαστε και προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους και τις οικογένειες που μάχονται τον ιό στην πρώτη γραμμή, στα νοσοκομεία με το υποστηρικτικό προσωπικό, τις νοσοκόμες, τους γιατρούς και όλους τους υπόλοιπους. Αισθανόμαστε ότι είμαστε πολύ τυχεροί. Έχουμε ένα σπίτι και έχω εδώ όλο μου τον προπονητικό εξοπλισμό. Είμαστε υγιείς – επομένως, δεν υποφέρουμε περισσότερο από όσο θα ήταν λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο».

Ερ.:Μπορείς να μας περιγράψεις την καθημερινότητά σου την εποχή αυτή;

Α.Z.: «Προσωπικά, επειδή εξακολουθώ να έχω μπροστά μου αθλητικούς στόχους, βρίσκω ότι μπορώ για να είμαι πιο συγκεντρωμένος στην προπόνηση μου. Σίγουρα, δεν θα ευχόμουν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και δεν είναι κάτι πάντα μόνο αρνητικό ή θετικό. Ας πούμε για μένα, κάτι θετικό είναι ότι το τηλέφωνο δεν χτυπά συχνά, ότι κανείς δεν μου ζητάει να πάω κάπου, επομένως έχω πολύ περισσότερο χρόνο να θέσω τις προτεραιότητές μου με τη σειρά που θέλω. Ξυπνάω το πρωί και λέω: τώρα είναι η ώρα της προπόνησης. Έτσι προγραμματίζω την ημέρα μου με βάση τις απαιτήσεις της προπόνησης και ασφαλώς εργάζομαι πολύ στον υπολογιστή, διατηρώ τις επικοινωνίες μου σε επαγγελματικό επίπεδο, στέλνοντας email, προετοιμάζοντας υλικό. Και μέχρι πρόσφατα, όλες ο προετοιμασίες αφορούσαν το σημαντικότερο στόχο της χρονιάς, που ήταν το Τόκιο. Ασφαλώς, τώρα πρέπει να αναθεωρήσω τα πάντα, αλλά ξέροντας τον εαυτό μου, δεν θα δυσκολευτώ να βρω το νέο στόχο που θα κυνηγήσω. Μπορώ να ασχοληθώ με διαφορετικά project και έχω πολλές επιλογές».

Ερ.: Επομένως, ένας από τους στόχους και τα project σου είναι τώρα το Tokyo 2021;

Α.Z.: «Ασφαλώς στην ηλικία που βρίσκομαι, για έναν αθλητή, κάθε χρόνος που περνάει μετράει για επτά, αφού υπολογίζεται όπως η ηλικία του σκύλου. Εάν για μένα ήταν θαύμα το να πάω στο Τόκιο, λίγο πριν κλείσω τα 54 χρόνια μου, φαντάσου πόσο πιο δύσκολο θα είναι ένα  χρόνο αργότερα, πλησιάζοντας τα 55. Τουλάχιστον, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι αυτές οι προθέσεις μου. Τώρα, αν καταφέρω να τις υλοποιήσω, ο χρόνος θα δείξει και θα δούμε».

Ερ.: Ας επιστρέψουμε στο σήμερα: είναι δύσκολο να διαχειριστείς τον εγκλεισμό;

Α.Z.: «Πρέπει να πω ότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους επιστήμονες που μελετούν το πρόβλημα και πρέπει να τους πιστέψουμε. Πρέπει να τους βοηθήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, που σημαίνει ότι στην παρούσα κατάσταση, πρέπει να μείνουμε στο σπίτι, για να περιορίσουμε τη διασπορά του ιού. Επειδή τώρα μαθαίνουμε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί είναι πιθανότατα δεκαπλάσιος από αυτόν που νομίζαμε πριν από μερικές ημέρες. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει κάνει διαγωνιστικά τεστ όλος ο πληθυσμός. Και υπάρχουν πιθανότατα πολλοί άνθρωποι που είναι φορείς χωρίς να το γνωρίζουν επειδή είναι ασυμπτωματικοί. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δημιουργεί μεγάλη ανησυχία στην κοινότητα και ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγουμε δυσάρεστες συνέπειες είναι να φροντίσουμε να μένουμε όλοι στο σπίτι για να εμποδίσουμε την περαιτέρω εξάπλωση του ιού. Από την άλλη, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν έχουμε αναπτύξει αντισώματα για να καταπολεμήσουμε τον ιό και να κερδίσουμε αυτή τη μάχη όπως συμβαίνει με άλλες ιογενείς λοιμώξεις. Θα πρέπει λοιπόν να περιμένουμε, θα πρέπει να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή μάχονται την αρρώστια στην πρώτη γραμμή και να υπακούμε τους κανόνες που κάθε κυβέρνηση αποφασίζει για τον πληθυσμό – τόσο απλό».

Ερ.: Είσαι αγωνιστής όλη σου τη ζωή και ειδικότερα μετά το ατύχημά σου. Στις μέρες μας είσαι πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους. Από την εμπειρία σου, υπάρχει κάτι που θέλεις να μοιραστείς με τους συμπατριώτες σου Ιταλούς και τον υπόλοιπο κόσμο αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

Α.Z.: «Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι επειδή χρειάστηκε να παλέψω κάποιες δύσκολες καταστάσεις μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν σημαίνει ότι μου αρέσει κιόλας (γελάει). Θα προτιμούσα να αποφεύγαμε τα προβλήματα. Αλλά σίγουρα, όποτε χρειαστεί να ξεπεράσεις μία δυσκολία που θα σου τύχει, βιώνεις μία εμπειρία για την οποία πρέπει να αναπτύξεις νέα εργαλεία. Και όταν αυτή παρέλθει, τα εργαλεία πιθανόν θα παραμείνουν στη φαρέτρα σου για να τα χρησιμοποιήσεις σε άλλες μάχες που αναπόφευκτα θα δώσεις στο ταξίδι της ζωής. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι οι άνθρωποι είναι ήδη διαφορετικοί, ότι ανακαλύπτουν και πάλι την έννοια της κοινότητας, την έννοια της φιλίας, την ανάγκη για αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη, ώστε να μπορέσουν πραγματικά να ολοκληρωθούν. Επειδή δεν έχουμε υπόσταση εάν δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Επομένως δεν αρκεί άνθρωποι όπως εγώ να στέλνουμε ένα σημαντικό μήνυμα. Το πραγματικά ελπιδοφόρο είναι ότι, από τώρα και στο εξής, οι άνθρωποι να μπορούν να λειτουργούν με αυτό το πνεύμα, να ακούνε και να βασίζονται στους άλλους και να επιτρέπουν στους άλλους να τους βοηθούν. Επειδή αυτή είναι η ουσία της ύπαρξής μας και δεν είμαστε τίποτα χωρίς αυτό. Αυτό είναι το μόνο θετικό της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα και πρέπει αυτή η εμπειρία να μας διδάξει ένα καλό μάθημα και αφού παρέλθει, να έχουμε αποκτήσει περισσότερα εφόδια ώστε να συνεχίσουμε τη ζωή μας πιο δυνατοί».

Ερ.: Η θετική στάση σου απέναντι στη ζωή βοηθά σε τέτοιες δύσκολες στιγμές;

Α.Z.: «Είναι δύσκολο να πω επειδή όπως επεσήμανα στην αρχή ξέρω ότι είμαι προνομιούχος έχοντας το σπιτικό μου. Το ξύλινο σπιτάκι του κήπου με όλο τον προπονητικό εξοπλισμό, μία θαυμάσια υγιή οικογένεια κοντά μου, μαζί παρακολουθούμε πολλές ταινίες … έχω πράγματα να κάνω. Επομένως, η ταλαιπωρία που υφίσταμαι αυτές τις ημέρες είναι ελάχιστη σε σχέση με το τι βιώνουν άλλοι άνθρωποι. Όμως, εκείνο που μπορώ να πω για μένα,  είναι ότι το κοινό χαρακτηριστικό της τωρινής κατάστασης με εκείνης που αντιμετώπισα σε μία άλλη περίοδο της ζωής μου, είναι η ικανότητα να διακρίνω τις θετικές πλευρές που μπορείς πάντα να βρεις σε κάτι. Και αυτό με βοήθησε να μετατρέψω μία πρόκληση σε μία μεγάλη ευκαιρία. Όταν έχασα τα πόδια μου, πριν καν να είμαι σε θέση να αρχίσω να το ψάχνω, ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα κάτι θετικό σε όλο αυτό. Έτσι κι έγινε. Και με τα όσα ακολούθησαν, θεωρώ ότι απέδειξα ότι αυτή η φιλοσοφία είναι πάντα αληθινή. Γι’ αυτό, μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, μπορώ να σας πω ότι το θετικό είναι το ότι το τηλέφωνο δεν χτυπά πολύ, δεν χρειάζεται να ταξιδεύω – οι ρυθμοί έχουν πέσει. Και μέσα σε μία – υπό κανονικές συνθήκες – πολύ φορτωμένη καθημερινότητα, απολαμβάνω την ήσυχη φάση που περνάω τώρα.

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά θετικά, τα οποία, μπορούμε να αναζητήσουμε, συγκεντρώσουμε, κρατήσουμε και χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον, για να χτίσουμε μία καλύτερη ζωή για όλους μας. Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να μην πανικοβληθούμε και να μην παίρνουμε αποφάσεις με ελλιπή πληροφόρηση. Επιβάλλεται να ενεργήσουμε ως κοινότητα, να ακολουθήσουμε τις οδηγίες που μας δίδονται και αν το μεγαλύτερο αρνητικό είναι ότι θα χρειαστεί να μείνουμε στο σπίτι για άλλον ένα μήνα, άλλους δύο μήνες, ή όσο χρειαστεί – πρέπει να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε. Η κατάσταση θα αλλάξει αργά ή γρήγορα, και θα υπάρχει χρόνος να κάνουμε και άλλα πράγματα. Αλλά προς το παρόν είναι σημαντικό, να ξεφύγουμε από αυτό τον ύπουλο εχθρό με τον πλέον κατάλληλο τρόπο».

* Ο Alessandro Zanardi γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 23 Οκτωβρίου 1966 και είναι από τους πλέον γνωστούς Ιταλούς οδηγούς αγώνων αυτοκινήτου, με συμμετοχή σε αγώνες Formula 1 (1991 – 1994) και πολλούς τίτλους σε αγώνες ταχύτητας. Ένα σοβαρό ατύχημα το 2001 που του στέρησε τα δυο του πόδια, παραλίγο να βάλει τέλος στην καριέρα του, κάτι που όμως δεν συνέβη, καθώς δυο χρόνια μετά επιστρέφει στους αγώνες (με πρόσθετα άκρα σχεδιασμένα από τον ίδιο και με ειδικά διασκευασμένα αυτοκίνητα) και συμμετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας από το 2003 έως το 2009, με αποτελέσματα που θα ζήλευαν πολλοί αρτιμελείς και νεότεροι συνάδελφοί του.

Εκτός όμως από την συνέχεια των αγωνιστικών του υποχρεώσεων (συμμετέχει σποραδικά έως και σήμερα) στα αυτοκίνητα, ο Zanardi ασχολήθηκε με την χειροκίνητη ποδηλασία (παραολυμπιακό αγώνισμα) και κατάφερε να εκπροσωπεί την Ιταλική Παραολυμπιακή ομάδα, κερδίζοντας πολλά μετάλλια στους αγώνες του Λονδίνου (δυο χρυσά) και του Ρίο ντε Τζανέιρο (χρυσό & ασημένιο).

Νίκος Τσάδαρης