Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή το εργασιακό νομοσχέδιο, ζούμε ένα αριστερό θέατρο του παραλόγου. Πέραν της πολιτικής κριτικής που οφείλει να ακούει μια κυβέρνηση, δυστυχώς πλέον στον δημόσιο διάλογο έχουν κυριαρχήσει έξαλλα και ανορθολογικά στοιχεία. Ακούμε διαρκώς, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, διακηρύξεις για την επερχόμενη «μητέρα των μαχών», χαρακτηρισμούς του νομοσχεδίου Χατζηδάκη ως «εκτρώματος» και άλλα ακραία και επαναστατικά.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαραβέγιας*
Κι όλα αυτά γιατί η πρώην και νυν κομμουνιστική αντιπολίτευση προσπαθεί ξανά να παίξει τον ρόλο του εργατοπατέρα, παραμορφώνοντας την πραγματικότητα και το περιεχόμενο του νομοσχεδίου. Εξαιρώ τον κ. Βαρουφάκη από αυτή την παρέα γιατί μόνος του έχει αυτοπροσδιοριστεί ως «ελευθεριακός κομμουνιστής», ιδιότητα που δεν υπήρχε ποτέ ούτε στο ΚΚΕ εσωτερικού, ούτε βέβαια στο ΚΚΕ…
Γιατί όμως αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ στο νέο πλαίσιο περιορισμού των απολύσεων; Μήπως γιατί αν ήταν νόμος το 2018 το σημερινό νομοσχέδιο της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να κάνει τιμωρητικές απολύσεις στον ραδιοφωνικό σταθμό του «Στο Κόκκινο»;
Θυμίζω πως το 2018 είχε απολύσει σύσσωμη την απεργιακή επιτροπή των εργαζομένων στον κομματικό ραδιοσταθμό, αφού είχαν προηγηθεί κι άλλες απολύσεις εργαζομένων του που αντιδρούσαν. Και σε τι αντιδρούσαν οι άνθρωποι; Στη μείωση των αποδοχών τους κατά 20% από τον ΣΥΡΙΖΑ! Έναν ΣΥΡΙΖΑ που είχε προσπαθήσει -εκβιαστικά και μονομερώς- να επιβάλει στους εργαζόμενους ριζικό «κούρεμα» των μισθών τους, την ώρα που οι ίδιοι ζητούσαν συντεταγμένο διάλογο με τη διοίκηση του ραδιοσταθμού. Κι ακούμε σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για ακύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, απολύσεις κι άλλα ηχηρά παρόμοια…
Όμως το 2018 οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στις ανακοινώσεις τους μιλούσαν για απολύσεις «με εκδικητική διάθεση», για «συκοφαντίες» που εκτόξευσε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον τους και για «αλλοπρόσαλλη τακτική εμπαιγμού» εκ μέρους της διοίκησης του σταθμού παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις τους. Κατηγορούσαν τη ΣΥΡΙΖΑϊκή εργοδοσία για «άρνηση διαλόγου» και για το τελεσίγραφο «ριζικές μειώσεις μισθών ή απολύσεις».
Μάλιστα, οι απολύσεις αυτές το 2019 κρίθηκαν παράνομες και καταχρηστικές από τη Δικαιοσύνη στην οποία προσέφυγε πρώην εργαζόμενη στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση του ραδιοσταθμού ήταν ότι τελικά «ξαναπροσέλαβε από μόνος του τους απολυμένους». Προφανώς λόγω της περίσσειας καλοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ ως εργοδότη…
Το ΚΚΕ τώρα το 2010 απέλυσε τους εργαζομένους στον δικό του σταθμό, τον 902. Οι εργαζόμενοι μιλούσαν πάλι (σύμπτωση;) για «εκδικητική συμπεριφορά» του ΚΚΕ, «αντεργατικό όργιο», «χαφιεδισμούς», «τιμωρητικές απολύσεις» ακόμα και εκπροσώπων των εργαζομένων και ένα σωρό άλλα.
Σήμερα όμως το ΚΚΕ ξιφουλκεί κατά της δήθεν απονομιμοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης λόγω της προβλεπόμενης στο νομοσχέδιο υποχρεωτικής εγγραφής των σωματείων σε μητρώο! Θέλω εδώ να θυμίσω αυτό που έλεγαν οι ίδιοι οι απολυμένοι εργαζόμενοι του 902: ότι «στο σταθμό ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ πάντα η συνδικαλιστική οργάνωση»!
Ακόμα χειρότερα, οι απολυμένοι του 902 κατήγγειλαν τη δημιουργία από το ΚΚΕ «εργασιακού γκέτο» καθώς προσπάθησε να τους απομονώσει ακόμα κι από την κλαδική συνδικαλιστική οργάνωση (ΕΤΙΤΑ). Στόχος του ΚΚΕ, σύμφωνα με τους απολυμένους, ήταν οι εργαζόμενοί του να μην έχουν καμία απολύτως συνδικαλιστική προστασία!
Του ίδιου ΚΚΕ που θυμίζω ότι και το 2013 απέλυε δεκάδες εργαζομένους του Ριζοσπάστη και της Σύγχρονης Εποχής. Ενός ΚΚΕ που έγραφε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στα παλαιότερα των υποδημάτων του αφήνοντας, σύμφωνα με δημόσιες καταγγελίες τους, απλήρωτους τους εργαζομένους σε ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, 902 και ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ για περισσότερους από επτά, δέκα και δώδεκα μήνες αντίστοιχα…
Το ερώτημα, επομένως, που έθεσα αρχικά για το αν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ είναι απλά πολιτικοί υποκριτές ή ακραία νεοφιλελεύθεροι εργοδότες θα απαντηθεί πολύ σύντομα στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της επερχόμενης «μητέρας όλων των μαχών», όπως λένε.
*Ο Κωνσταντίνος Μαραβέγιας είναι βουλευτής Μαγνησίας της Νέας Δημοκρατίας και χειρούργος
