Η Λιζ Τρας μπορεί να παραιτήθηκε μετά από έξι εβδομάδες από την πρωθυπουργία της Βρετανίας, όμως έξι προκάτοχοι της είχαν κι αυτοί σύντομη διάρκεια παραμονής στην εξουσία.

Παρόλα αυτά, η Τρας έσπασε το ρεκόρ, αφού από το απόλυτο αουτσάιντερ που σάρωσε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την θέση της, μετά από παραμονή 44 ημερών.

Ακολουθούν λοιπόν, οι άλλοι ηγέτες της χώρας που δεν κατάφεραν να διατελέσουν πρωθυπουργοί πάνω από ένα έτος:

Τζορτζ Κάνινγκ – 118 ημέρες

Η θητεία του πολιτικού των Τόρις έληξε πρόωρα λόγω του θανάτου του, σε ηλικία 57 ετών, πιθανόν από πνευμονία ή φυματίωση, στις 8 Αυγούστου 1827.

Φρέντερικ Τζον Ρόμπινσον – 143 ημέρες

Ο Viscount Goderich, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Φρέντερικ Τζον Ρόμπινσον, διαδέχθηκε τον Κάνινγκ, αλλά πάλεψε να συγκρατήσει έναν ταραχώδη συνασπισμό και, με την εμπιστοσύνη του βασιλιά σε αυτόν να εξασθενεί, παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1828 στον πέμπτο μήνα της θητείας του.

Άντριου Μπόναρ Λο – 209 ημέρες

Ο Λο αναγκάστηκε να παραιτηθεί τον Μάιο του 1923 καθώς ο καρκίνος του λάρυγγα από τον οποίο έπασχε βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο και τον δυσκόλευε στις ομιλίες του στο Κοινοβούλιο. Ο Συντηρητικός πρωθυπουργός πέθανε λιγότερο από έξι μήνες αργότερα.

Ο Κόμης του Ντέβονσαϊρ – 225 ημέρες

Ο Ουίλιαμ Κάβεντις, ο 4ος δούκας του Ντέβονσαϊρ, ένας Ουίγος, θεωρήθηκε de facto πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια μιας προσωρινής κυβέρνησης και παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 1757.

Ο Κόμης του Σέλμπουρν – 265 ημέρες

Ο γεννημένος στο Δουβλίνο Ουίλιαμ Πέτι, ο 2ος κόμης του Σέλμπουρν, ήταν στην εξουσία όταν υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων με την οποία τερματίστηκε ο Αμερικανικός Πόλεμος Ανεξαρτησίας. Παραιτήθηκε τον Μάρτιο του 1783, πιεσμένος από την αντιπολίτευση μετά από διαμάχη με τους συναδέλφους του για τις μεταρρυθμίσεις.

Ο κόμης του Μπιούτ – 317 ημέρες

Ο Τζον Στιούαρτ, 3ος κόμης του Μπιούτ, ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός από τη Σκωτία μετά τις Πράξεις της Ένωσης το 1707. Ήταν δάσκαλος του πρίγκιπα Τζορτζ, αργότερα Γεωργίου Γ’, και ανελίχθηκε χάρη στις σχέσεις του με τα Ανάκτορα. Ωστόσο, έπεσε σε δυσμένεια ιδιαίτερα μετά από ένα αντιδημοφιλή φόρο για τον μηλίτη και παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1763.