Η 22χρονη Μαχσά Αμινί δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα που δολοφονήθηκε από την αστυνομία του Ιράν αλλά και από τα «χέρια» του θρησκευτικού φανατισμού. Ήταν όμως εκείνη η σπίθα που άναψε τη φωτιά, ήταν η αφορμή οι γυναίκες να βγουν στους δρόμους, οι άνδρες να ταχθούν στο πλευρό τους και όλοι μαζί να ξεκινήσουν τον «πόλεμο» ενάντια στην κακοποίηση. «Είναι μία επανάσταση, είναι μία αναγέννηση του ιρανικού λαού» λέει ο Ριμπουάρ Κομπαντί ο οποίος είναι Ιρανός πολιτικός πρόσφυγας και ζει στην Ελλάδα από το 2007 ενώ τονίζει πως «τα νούμερα των νεκρών στις διαδηλώσεις δεν είναι αληθινά».
Ο 42χρονος Ριμπουάρ Κομπαντί έχει και ο ίδιος βασανιστεί επί τρεις μήνες στη χώρα του και αναγκάστηκε να το σκάσει αναζητώντας την ασφάλεια της Ευρώπης. Έτσι έφτασε στην Ελλάδα και συνεχίζει με κάθε τρόπο να μάχεται για τα δικαιώματα του λαού του τονίζοντας «ο “πόλεμος” του ισλαμικού φασισμού θα νικηθεί όταν οι γυναίκες καταφέρουν να πετάξουν το χιτζάμπ».
«Είμαι πολιτικός πρόσφυγας από το Ιράν. Έφτασα στην Ελλάδα το 2007 και αυτή τη στιγμή είμαι επίσημα μεταφραστής και διερμηνέας. Παράλληλα έχω ένα αυτοσχέδιο σχολείο στο οποίο μαθαίνω ελληνικά στους αρχάριους και επίσης περσικά στους Έλληνες που ενδιαφέρονται να μάθουν φαρσί» αναφέρει μιλώντας στο Newsbeast.
«Στο Ιράν ήμουν στον σύλλογο συγγραφέων παιδικών βιβλίων και είχα επίσης μία βιβλιοθήκη στην οποία κάναμε πολλές δραστηριότητες. Λόγω αυτής μου της ενασχόλησης οι Αρχές με συνέλαβαν και τρεις μήνες πέρασα βασανιστήρια. Μόλις πήρα άδεια για μία εβδομάδα ώστε να πάω στο νοσοκομείο, επειδή είχα πολλά τραύματα, το έσκασα και πήγα στο Ιράκ. Δύο χρόνια ζούσα στο Ιράκ. Από εκεί αναγκάστηκα επίσης να φύγω γιατί δεν είχα έγγραφα και να έρθω στην Ευρώπη για να νιώθω ασφαλής. Πέρασα στην Τουρκία και μέσω Έβρου ήρθα στην Ελλάδα» συμπληρώνει αναφερόμενος στη δική του ιστορία και το ταξίδι που έκανε για να φτάσει στη χώρα μας.
«Ο αγώνας των Ιρανών για ελευθερία ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα που ανέβηκαν οι ισλαμιστές στην εξουσία»
Μιλώντας για τον λαό της χώρας του ο Ριμπουάρ Κομπαντί μας εξηγεί ότι ο αγώνας του για ελευθερία και ο αγώνας του κατά του φανατισμού δεν ξεκίνησαν πριν από λίγες ημέρες όταν δηλαδή η αστυνομία σκότωσε την 22χρονη Μαχσά Αμινί.
«Ο αγώνας των Ιρανών ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα που μπήκαν οι ισλαμιστές στην εξουσία το 1979 στο Ιράν. Με το ξεκίνημά τους αρχικά έκλεισαν τα πανεπιστήμια, έδιωξαν όλους τους αντιφρονούντες και ειδικά τις γυναίκες από τις δημόσιες υπηρεσίες. Επέβαλαν επίσης με βία τη μαντίλα. Και τότε υπήρχαν πολλές διαμαρτυρίες από τις γυναίκες αλλά δυστυχώς μέσα στο επαναστατικό κλίμα δεν ακούστηκαν καθόλου. Από εκείνη την ημέρα οι γυναίκες παλεύουν, αντιστέκονται με κάθε δυνατό τρόπο και προσπαθούν να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση» σημειώνει.
«Εδώ και 10 περίπου χρόνια οι γυναίκες πετούν τις μαντίλες τις “λευκές Τετάρτες”»
Όπως εξηγεί ο 42χρονος Ριμπουάρ Κομπαντί, εδώ και δέκα περίπου χρόνια έχει ξεκινήσει μία καμπάνια που λέγεται «λευκές Τετάρτες».
«Οι γυναίκες από όλο το Ιράν, τις “λευκές Τετάρτες” στέλνουν φωτογραφίες και βίντεο χωρίς τη μαντίλα σε μία ιστοσελίδα και έτσι δείχνουν τη διαμαρτυρία τους. Πολλές φορές έχουν κάνει συγκεντρώσεις αλλά όχι όπως τώρα που όλος ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί» προσθέτει.
«Καθημερινά στους δρόμους της Τεχεράνης και άλλες πόλεις, ειδικά τα καλοκαίρια, η αστυνομία ηθών ενοχλούσε τις γυναίκες, τις έριχνε στην άσφαλτο, τις χτυπούσε επειδή δεν φορούσαν σωστά τη μαντίλα. Αυτή τη φορά και οι άνδρες έχουν καταλάβει πως εάν αφήσουμε τις γυναίκες μόνες τους δεν θα αλλάξει τίποτα. Ευτυχώς πλέον και οι γυναίκες και οι άνδρες έχουν ριζοσπαστικά αιτήματα την ανατροπή της ισλαμιστικής ”δημοκρατίας” του Ιράν και την ελευθερία. Το πράγμα που πρέπει να ανατραπεί είναι αυτή η υποχρεωτική ενδυμασία, που λέγεται ”χιτζάμπ” στον ισλαμικό όρο» επισημαίνει.
«Αν οι γυναίκες του Ιράν βγάλουν τη μαντίλα, βγάλουν το χιτζάμπ τότε μπορούμε να κερδίσουμε και τον ”πόλεμο”, τότε θα είναι η αρχή του τέλους» σημειώνει ο Ριμπουάρ Κομπαντί.
«Τα νούμερα των νεκρών δεν είναι αληθινά»
Ο 42χρονος που βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2007 και έχει ζήσει ο ίδιος τη βία των φανατικών ισλαμιστών δηλώνει βέβαιος πως τα νούμερα των νεκρών δεν είναι αληθινά.
«Άμα το καθεστώς δηλώνει πως έχουν σκοτωθεί 76 άτομα εμείς πρέπει να υπολογίζουμε 5.000 άτομα. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πριν δύο χρόνια είχαμε μία μεγάλη εξέγερση σε όλο το Ιράν αλλά λόγος ήταν η ακρίβεια του πετρελαίου και άλλα οικονομικά ζητήματα. Τότε, σε μία εβδομάδα που έπεσε το ίντερνετ σκότωσαν 1.500 άτομα και οι ίδιοι έλεγαν ότι είχαν σκοτωθεί 32. Όλα τα διεθνή μέσα και επίσης η Διεθνής Αμνηστία, όμως ανέφεραν πως είχαν σκοτωθεί με βάση τις πηγές τους πάνω 1.500. Ξέρουμε ότι θα χρειαστεί αίμα, είναι μία επανάσταση, είναι μία αναγέννηση του ιρανικού λαού. Πιστεύω βέβαια πως δεν θα υποχωρήσουν εκείνοι με ειρηνικό τρόπο γι΄αυτό καταστέλλουν κάθε ίχνος διαμαρτυρίας με βίαιο τρόπο, με βαρβαρότητα σε κάθε γειτονιά του Ιράν» συμπληρώνει.
«Οι μανάδες του Ιράν δεν θέλουν οι κόρες τους να έχουν την ίδια μοίρα με αυτές»
Εστιάζοντας στους άνδρες του Ιράν που πιστεύουν ότι οι γυναίκες πρέπει να φορούν χιτζάμπ και ότι η θέση τους στην κοινωνία στο σπίτι ο Ριμπουάρ Κομπαντί εξηγεί πως πλέον αποτελούν μειοψηφία.
«Αν ήμασταν πριν 40 χρόνια δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο. Ευτυχώς όμως οι Ιρανοί είναι ένας λαός που αγαπάει τη μόρφωση. Προσπάθησαν πολύ οι ισλαμιστές να πείσουν τις οικογένειες να μην στείλουν τα κορίτσια τους στο σχολείο και ειδικά στα πανεπιστήμια. Αλλά ευτυχώς έχουμε την κουλτούρα που αγαπάμε την παιδεία, αγαπάμε τη μόρφωση. Οι γυναίκες θέλουν να μορφώνονται, μιλάω για παράδειγμα για τις αδερφές μου που οι δύο έχουν πτυχίο από πανεπιστήμιο και η μία έχει μεταπτυχιακό.
Οι γυναίκες που διαδήλωναν το 2009 και ήταν μπροστά στις διαδηλώσεις τότε ήταν φοιτήτριες τώρα είναι μανάδες. Δεν θέλουν τα παιδιά τους να έχουν την ίδια μοίρα με αυτές. Επίσης υπάρχει μεγάλη αλλαγή στη νοοτροπία και των ανδρών λόγω του ότι έχει μορφωθεί η κοινωνία. Χρόνια παλεύουμε εμείς στην αντιπολίτευση με διάφορα μέσα να ξυπνήσουμε τον λαό, να πιστέψουν στα δικαιώματα των γυναικών» υπογραμμίζει ο Ριμπουάρ Κομπαντί.
«Οι γυναίκες βασανίζονται από την ώρα που βγαίνουν από το σπίτι»
Μιλώντας για τα βασανιστήρια με τα οποία έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες ο 42χρονος Ιρανός πρόσφυγας τονίζει πως «ήταν και είναι καθημερινά».
«Από τη στιγμή που βγαίνει μία γυναίκα από το σπίτι της βασανίζεται, βασανίζεται μέχρι να επιστρέψει σε αυτό. Μόνο στο σπίτι υπάρχει η ελευθερία η κάθε γυναίκα να βγάλει τη μαντίλα και να αναπνεύσει. Όπως μου εξήγησε και μία κοπέλα πριν λίγες ημέρες ακόμη και στην οδήγηση στην Τεχεράνη έπρεπε να προσέχει μέχρι και τη μαντίλα της μην πάει λίγο πίσω και φανούν τα μαλλιά της. Υπάρχουν κάμερες παντού και καταγράφουν ειδικά τις γυναίκες οδηγούς που δεν φορούν σωστά το χιτζάμπ και μέσω της πινακίδας του αυτοκινήτου βρίσκουν τα στοιχεία και στέλνουν πρόστιμο στο σπίτι» δηλώνει στο Newsbeast.
«Η αστυνομία των ηθών στους δρόμους ξέρουμε και τι έκανε και τι συνεχίζει να κάνει. Το 2018 που είχαν επίσης βγει κάποιες γυναίκες στην οδό της Επανάστασης στην Τεχεράνη και έβγαζαν τις μαντίλες τους και τις έκαναν σημαία, δεν υπήρχε όμως αυτή η συμπόνια που υπάρχει πλέον από τους άνδρες, δεν αντιδρούσαν όπως έπρεπε και όπως γίνεται τώρα. Γι΄αυτό είμαστε αισιόδοξοι πως κάτι έχει αλλάξει και πως τα πράγματα στο μέλλον θα είναι καλύτερα» υπογραμμίζει ο Ριμπουάρ Κομπαντί.
«Ο κόσμος πλέον έμαθε για τον δικό μας ”πόλεμο”. Τόσα χρόνια όλοι μας ρωτούσαν “γιατί φεύγουμε”».
«Τόσα χρόνια μας ρωτούσαν όλοι “γιατί θέλουμε να φύγουμε από το Ιράν ενώ δεν έχουμε πόλεμο» επισημαίνει ο 42χρονος πολιτικός πρόσφυγας.
«Δυστυχώς τόσα χρόνια εμάς τους Ιρανούς ειδικά στην Ελλάδα (που είναι πέρασμα) μας κατηγορούσαν λέγοντάς μας “εσείς στο Ιράν δεν έχετε πόλεμο, οι Σύροι έρχονται, οι Ιρακινοί που έρχονται εδώ έχουν κάποιο δικαίωμα να έρθουν, εσείς τι έχετε;”. Τώρα λοιπόν όλος ο κόσμος έμαθε για τον δικό μας “πόλεμο”, για τον αναβρασμό που υπήρχε τόσα χρόνια και τώρα πλέον φαίνεται προς τα έξω» τονίζει.
«Είμαι χρόνια διερμηνέας και ακούω τις ιστορίες του λαού μου. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια είμαι διερμηνέας και ασχολούμαι με προσφυγικό και βλέπω κυρίως Ιρανούς και Αφγανούς και επίσης Κούρδους. Η καρδιά μου είναι ένα αρχείο από τον πόνο όσων ανθρώπων έχω συναντήσει» συμπληρώνει.
«Τα δικαιώματα των γυναικών πρέπει να κατοχυρωθούν για να μπορεί η κοινωνία να ”αναπνέει”»
Αναφερόμενος στη συγκέντρωση που έγινε το Σάββατο (24/9) στο Σύνταγμα ο Ριμπουάρ Κομπαντί εξηγεί «είδαμε και εμείς πρώτη φορά τόσους Ιρανούς μαζεμένους γιατί παλιότερα υπήρχε μία διχόνοια. Αυτή τη φορά όμως όλοι είμαστε ομόφωνοι. Ξέρουμε τι θέλουμε. Στο παρελθόν ο καθένας έλεγε τα δικά του συνθήματα. Τώρα όμως ξέρουμε πως η ελευθερία ξεκινάει από τη γυναίκα».
«Τα πιο βασικά δικαιώματα των γυναικών πρέπει να κατοχυρωθούν για να μπορεί η κοινωνία να ”αναπνέει” και να δώσει αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Είναι μία διαδικασία που θα πάρει χρόνια. Είμαι όμως πολύ αισιόδοξος γιατί είμαστε όλοι μας ενωμένοι. Ξέρουμε τι θέλουμε, δεν θέλουμε τον φασισμό, δεν θέλουμε τον ρατσισμό. Δεν θέλουμε ειδικά τον ισλαμικό φασισμό που επικρατεί εδώ και 43 χρόνια στο Ιράν και εδώ και δύο χρόνια στο Αφγανιστάν» σημειώνει.
Κλείνοντας ο Ριμπουάρ Κομπαντί απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στις δύο συγκεντρώσεις συμπαράστασης για τις γυναίκες του Ιράν και τον ιρανικό λαό που θα πραγματοποιηθούν σήμερα, Τρίτη (27/9) στις 17:00 έξω από την πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα και στα Προπύλαια το Σάββατο (1/10) στις 18:00 αντίστοιχα. «Καλούμε όλους τους Έλληνες να έρθουν να ενώσουν τις φωνές τους με το ιρανικό κίνημα ενάντια στον ρατσισμό και στη φασιστική απειλή» σημειώνει.
