Μετά από ένα μήνα κάτω από τη γη, το τί γίνεται πάνω σ’ αυτή γίνεται θολό. Οι κάτοικοι του Χαρκόβου το γνωρίζουν καλά. Ιδίως, όταν ο μόνος ήχος που φτάνει στα καταφύγια είναι εκείνος των κανονιών και του πυροβολικού.
«Βρισκόμαστε εδώ από τις 24 Φεβρουαρίου, πώς πηγαίνει ο πόλεμος;», ρώτησε ο Σέρχιι, όπως αναφέρει δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας «La Repubblica». Κι αυτό τα λέει όλα για τις συνθήκες που επικρατούν στην πόλη αφότου άρχισε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο Σέρχιι μαζί με άλλους τέσσερις ανθρώπους έχουν κλειστεί σ’ ένα υπόγειο. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς τρεχούμενο νερό και χωρίς καμία άλλη πληροφόρηση.
Το μέρος όπου βρίσκονται είναι η Σαλτίβκα, στα βόρεια του Χαρκόβου και το καταφύγιο που έχουν βρει είναι σ’ ένα από τα πρώτα κτίρια που δέχθηκαν επίθεση. Βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από το μέτωπο και είναι το πρώτο που βρίσκεται εκτεθειμένο στα ρωσικά πυρά.
«Εδώ και πάνω από ένα μήνα πέφτουν βόμβες, μέρα – νύχτα, ασταμάτητα», συνεχίζει ο ίδιος. Ακόμη και μέσα στο καταφύγιο νιώθουν τα χτυπήματα. «Τραντάζονται οι κολόνες και συνεχώς πέφτουν σοβάδες. Τις προάλλες ξεχαρβαλώθηκε η πόρτα», συνέχισε. Στο ίδιο καταφύγιο είναι η μητέρα του Ζόια Μικάιλιβνα 68 ετών, ο Ανατόλι (64 ετών), η Τετιάνα (65) κι ο σταθμάρχης της περιοχής, Έντουαρντ Μικολάιβ (49 ετών). Μοναδική πηγή φωτός μια μπάρα led που έχει ο Σέρχιι. Από φαγητό; Λιγοστά πράγματα, αναφέρει το ρεπορτάζ. Τους έχουν απομείνει τέσσερα μπουκάλια νερό, βάζα με με μέλι και σάλτσα τομάτας. Ωστόσο, από το φόβο τους δεν τρώνε, λέει ο Σέρχιι.
«Μέρα με τη μέρα ακούγονται από όλο και πιο μακριά οι κανονιές. Φαντάζομαι πως τους απομακρύνουμε», αλλά δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά γιατί «δεν μπορούμε να βγούμε, είναι πολύ επικίνδυνα». «Ούτε την ανάγκη μας δεν μπορούμε να κάνουμε έξω. Η ντροπή είναι κάτι που έχουμε χάσει εδώ και καιρό», λέει η Ζόια.
Κριτική στον Ζελένσκι
Ο Σέρχιι είναι ο πιο εκνευρισμένος απ’ όλους για την κατάσταση και τα έχει με τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. «Θα έπρεπε να έχουν εκκενωθεί όλα πριν την έναρξη του πολέμου. Τώρα, θα βρισκόμασταν στην Πολωνία κι όχι να εδώ να ζούμε κάτω από τη γη». Στη Σαλτίβκα πριν τον πόλεμο ζούσαν 15.000 κάτοικοι. Τώρα, ο Σέρχιι λέει πως έχουν μείνει 14. «Είμαστε πέντε εδώ στο 123, έξι στο καταφύγιο του κτιρίου νούμερο 86 και στο 121», αναφέρει ο Σέρχιι μέσα στα 15 τετραγωνικά.
Τώρα, η πόλη μοιάζει απόκοσμη. «Οι γείτονες μας έδωσαν τα κλειδιά των διαμερισμάτων τους φεύγοντας ώστε να χρησιμοποιήσουμε ότι μπορούμε για να επιβιώσουμε. Βρήκαμε τρία γατιά και μένουν μαζί μας», ανέφερε η Ζόια. Εθελοντές τους είπαν να τους ακολουθήσουν και θα τους μεταφέρουν σε ασφαλές μέρες, αλλά «αρνούνται, δεν θέλουν να φύγουν είναι ψυχολογικό το ζήτημα. Δεν θέλουν να αφήσουν το σπίτι τους και να το δουν να γίνεται στάχτη».
