Η καθάρια και παιδική της φωνή έριξε φως στο σκοτάδι των ρωσικών βομβαρδισμών και απομάκρυνε για όσο διήρκησε η μελωδία του τραγουδιού της τους θανατερούς ήχους.
Η εικόνα της μικρής Αμέλια να τραγουδάει το «Let it Go» από την ταινία Frozen στα ουκρανικά, κρυμμένη σε καταφύγιο στο Κίεβο, είχε κάνει τον γύρο του κόσμου, ανατριχιάζοντας και συγκινώντας άπαντες.
H 7χρονη Αμέλια κατάφερε τελικά, μετά από 6 ημέρες που είχε βρει καταφύγιο στο ανήλιο υπόγειο, να ξεφύγει στην Πολωνία μαζί με τον αδερφό της, μετά από απόφαση των γονιών τους. Ασφαλής, πια, έδωσε την πρώτη της συνέντευξη.
«Ήταν απόγευμα, ντρεπόμουν λίγο. Ίσως ήμουν λίγο κουρασμένη αλλά τραγούδησα, προσπάθησα πολύ, ήταν το όνειρό μου. Μόνο που δεν ήμουν σε σκηνή αλλά σε ένα υπόγειο. Φανταζόμουν, όμως, ότι ήμουν σε σκηνή, ότι υπήρχε πολύς κόσμος, όχι λίγοι άνθρωποι, αλλά χιλιάδες» είπε η Αμέλια.
Λίγες ημέρες μετά, η 7χρονη Αμέλια δοκιμάζει και πάλι τη φωνή της, αλλά και τη… συνείδηση του πλανήτη. Αυτή τη φορά τραγουδάει τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας, δίπλα στη συγκινημένη γιαγιά της.
«Ξέρω ότι της αρέσει πολύ να τραγουδάει. Της αρέσει να τραγουδάει όλη μέρα» δήλωσε στο BBC η Βίρα, η γιαγιά της.
Η μικρούλα ονειρεύεται και εύχεται την ειρήνη στην πατρίδα της, την Ουκρανία, εκεί όπου βρίσκονται οι γονείς της για να προσφέρουν βοήθεια στον ουκρανικό στρατό.
Απόγνωση και φόβος για τα παιδιά της πρωτεύουσας, μετά τον βομβαρδισμό σχολείου στα προάστια
Τα χείλη της Άννας Μαρίας Ρόμαντσουκ, μιας 14χρονης μαθήτριας, τρέμουν ακόμη, μετά τον βομβαρδισμό του σχολείου της, του «Γυμνασίου Αρ. 34» στο Κίεβο, νωρίς χθες Παρασκευή το πρωί.
«Φοβήθηκα», λέει, σε σπαστά αγγλικά, με το πρόσωπο χλωμό, ενώ η μητέρα της η Οξάνα προσπαθεί να την παρηγορήσει. «Ελπίζω μόνο να πάνε όλα καλά».
Σε μικρή απόσταση από εκεί, ένα πτώμα σκεπασμένο με σεντόνι, ακριβώς δίπλα στον τεράστιο κρατήρα που άνοιξε ο ρωσικός πύραυλος, ο οποίος έπεσε ανάμεσα στο σχολείο, έναν παιδικό σταθμό και διάφορα κτίρια διαμερισμάτων της σοβιετικής εποχής.
Από το ωστικό κύμα έσπασαν όλα τα παράθυρα του σχολείου, ενός από τα καλύτερα στο Ποντίλ, σε αυτό το προάστιο στο βορειοδυτικό Κίεβο που κάποτε έσφυζε από ζωή. Την ίδια τύχη είχε και ο γειτονικός παιδικός σταθμός που κοσμείται από έναν τεράστιο, ζωγραφιστό σκίουρο: τα παράθυρα έσπασαν και η στέγη του βούλιαξε.
Η Άννα Μαρία και η Οξάνα βρίσκονταν στο σπίτι τους όταν έγινε η έκρηξη, αφού τα σχολεία έχουν κλείσει μετά τη ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου και τα μαθήματα γίνονταν διαδικτυακά. Όμως οι κάτοικοι της συνοικίας εξήγησαν ότι στο σχολείο κατέφευγαν άμαχοι για να προστατευθούν από τις βόμβες και δεν καταλαβαίνουν γιατί στοχοθετήθηκε.
«Ο διευθυντής μας έγραψε και μας ζήτησε να έρθουμε να βοηθήσουμε, να καθαρίσουμε τα σπασμένα τζάμια», είπε η Τετιάνα Τερετσένκο, 41 ετών, με μια σκούπα στο χέρι. Η κόρη της, επίσης 14 ετών, κλαίει. «Ελπίζαμε να γυρίσουμε στο σχολείο. Κάναμε μάθημα εξ αποστάσεως, τώρα δεν ξέρουμε τι θα συμβεί».
Ο δήμαρχος του Κιέβου Βιτάλι Κλίτσκο είπε ότι ένας άνθρωπος σκοτώθηκε και άλλοι 19 τραυματίστηκαν στην επίθεση. Μεταξύ των τραυματιών είναι και τέσσερα παιδιά.
Για τη Unicef, τα παιδιά της Ουκρανίας αντιμετωπίζουν «μια άμεση και εντεινόμενη απειλή». Τουλάχιστον 109 έχουν σκοτωθεί από την αρχή του πολέμου, τα τέσσερα από αυτά στο Κίεβο, σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές. Έξι γυμνάσια και τέσσερα δημοτικά έχουν υποστεί ζημιές από τις συγκρούσεις και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εγκατέλειψαν τη χώρα. Εκατομμύρια άλλα όμως παραμένουν ακόμη στην Ουκρανία.
Η κατάσταση στο Κίεβο δεν είναι τόσο κρίσιμη όσο σε άλλες πολιορκημένες πόλεις, όπως στο Χάρκοβο και τη Μαριούπολη. Όμως η πρωτεύουσα δέχεται και αυτή αλλεπάλληλες επιθέσεις από τον ρωσικό στρατό τις τελευταίες ημέρες.
«Είναι ο απόλυτος παραλογισμός», εξεγείρεται ο Βλαντίμιρ Κλίτσκο, ο αδελφός του δημάρχου, που επισκέφθηκε το σημείο της επίθεσης. «Είναι εδώ στρατιωτική βάση;» διερωτάται.
Από την έκρηξη καταστράφηκε επίσης η πρόσοψη ενός κτιρίου διαμερισμάτων και το εσωτερικό του φαίνεται απ’ έξω, σαν να ήταν κουκλόσπιτο. Έξω, σε έναν χώρο όπου συνήθως έπαιζαν τα παιδιά, κομμάτια τσιμέντου και καμένα αυτοκίνητα.
«Ένας στρατιώτης πρέπει να πολεμά έναν στρατιώτη, όχι τους πολίτες. Το χειρότερο σε όλα αυτά είναι ότι σκοτώνονται μικρά παιδιά και γυναίκες», παρατηρεί ο 53χρονος Ρομάν Βασιλένκο, ένας κάτοικος που λέει ότι έσπασαν η πόρτα και ένα παράθυρο του σπιτιού του από την έκρηξη.
Ο Βασιλένκο δείχνει ένα πιστοποιητικό που μαρτυρά ότι εργάστηκε ως «εκκαθαριστής» – ήταν δηλαδή ένας από τους ανθρώπους που πήγαν από τους πρώτους στο Τσερνομπίλ μετά το πυρηνικό δυστύχημα του 1986. Δείχνει επίσης στους δημοσιογράφους τις φωτογραφίες της κόρης και των εγγονών του που έφυγαν από τη χώρα και τώρα ζουν στη Ρουμανία.
Μέσα από τις τρύπες που έμειναν στους τοίχους αφού έσπασαν τα παράθυρα του Γυμνασίου Αρ. 34, μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα της ζωής πριν από τον πόλεμο: μια αφίσα με το αλφάβητο καρφωμένη στον τοίχο, δίπλα στον πίνακα. Στον χώρο, δεκάδες εθελοντές καθαρίζουν τα χαλάσματα, ελπίζοντας ότι κάποια μέρα το σχολείο θα λειτουργήσει ξανά.
Ο επαναλαμβανόμενος ήχος των ρουκετών θυμίζει ότι το σχολείο απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τη γραμμή του μετώπου, εκεί όπου βρίσκονται οι Ρώσοι στρατιώτες οι οποίοι επιχειρούν να περικυκλώσουν το Κίεβο.
Για τους Ουκρανούς, αυτός ο πόλεμος δεν έχει λογική.
«Ο παππούς μου είναι Ρώσος, εγώ είμαι Ουκρανή. Δεν καταλαβαίνω τον σκοπό όλων αυτών. Γιατί να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι;» λέει η 33χρονη Ίνα, μια άλλη κάτοικος της περιοχής. «Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε στην πολυκατοικία. Τα παιδιά κρύβονται στο σχολείο. Γιατί να υποφέρουν;» συνεχίζει η γυναίκα.
Ο φόβος μιας ρωσικής επίθεσης στο Κίεβο άδειασε την πρωτεύουσα των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Ο μισός πληθυσμός της έφυγε. Αλλά για την Τετιάνα Τερετσένκο, είναι αδύνατον να φύγει. «Πού να πάμε; Αυτή είναι η πόλη μας. Δεν θέλουμε να την αφήσουμε».
