Παραδόξως αναζωογονημένοι από την ήττα τους στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, οι σκοτσέζοι εθνικιστές του SNP μπορούν να ελπίζουν σε μία ιστορική νίκη στην αυτόνομη περιοχή τους κατά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαΐου με δώρο μία χωρίς προηγούμενο επιρροή στο κοινοβούλιο του Ουέστμινστερ.

Ήταν στις 18 του περασμένου Σεπτεμβρίου. Στην ερώτηση «Η Σκοτία θα πρέπει να γίνει μία ανεξάρτητη χώρα;» το 55,3% των ψηφισάντων απάντησαν «Όχι» στο σχέδιο που το Εθνικό Κόμμα της Σκοτίας θρέφει από την ίδρυσή του το 1934.

Όμως, παρά την ήττα του, το αυτονομιστικό κόμμα αντλεί από τη δυναμική των περασμένων μηνών προκειμένου να διεξαγάγει την εκστρατεία γα την ανόρθωσή του. Και επίσης για να ανανεωθεί. Ο Άλεξ Σάλμοντ, ο γραφικός και μερικές φορές άχαρος ηγέτης του SNP, παραχωρεί τη θέση του στη μυστικοσύμβουλό του Νίκολα Στέρτζον, της οποίας η γοητεία, η αποφασιστικότητα και η επιδεξιότητα τα πάνε περίφημα στην κοινή γνώμη, μεταξύ άλλων και νότια των συνόρων της Σκοτίας.

Το SNP τετραπλασίασε μέσα σε μερικούς μόνο μήνες τον αριθμό των υποστηρικτών του, ξεπερνώντας τα 100.000 μέλη.

Αποφασισμένο να πάρει την εκδίκησή του, το SNP κερδίζει τη μία δημοσκόπηση μετά την άλλη σε σημείο να μπορεί, σύμφωνα με μία δημοσκόπηση της Ipsos Mori για τη σκοτσέζικη τηλεόραση, να καταλάβει και τις 59 έδρες που κατανέμονται στη Σκοτία. Δηλαδή 53 περισσότερες από ό,τι στις προηγούμενες εκλογές του 2010. Κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ.

«Θα ήταν μία ιστορική πρωτιά», εξηγεί ο Τζέρι Χάσαν, ειδικός στην πολιτική της Σκοτίας.

«Προσθέτοντας το γεγονός ότι ελέγχουν ήδη το σκοτσέζικο κοινοβούλιο και πως οι Εργατικοί ασκούν μικρότερη επιρροή στη Σκοτία, θα μπορούσαμε να γίνουμε μάρτυρες μίας ριζοσπαστικής αλλαγής στην πολιτική ζωή της Σκοτίας», δήλωσε ο Χάσαν στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Στις 18 Σεπτεμβρίου «το SNP έχασε μία μάχη αλλά βρίσκεται στον δρόμο να κερδίσει τον πόλεμο», λέει ο Κέιτ Τζένκινς από την Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE).

Μία νίκη τέτοιου εύρους θα αποτελούσε ένα ισχυρό ράπισμα για τους Εργατικούς που θα έχαναν 41 έδρες σε μία περιοχή που θεωρείται όμως εδώ και καιρό προσωπική του υπόθεση.

Σύμβολο μίας τέτοιας νέας εποχής, ο Μχαΐρι Μπλακ, ανερχόμενος αστέρας του SNP, θεωρείται πιθανό, σε ηλικία μόλις 20 ετών, να πάρει την έδρα του πολύ πιο έμπειρου Ντάγκλας Αλεξάντερ, ο οποίος είναι ο υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική των Εργατικών, στην εκλογική περιφέρεια του Πέισλι και του νότιου Ρενφριουσάιρ.

«Έχουν γραφτεί ολόκληρα βιβλία για τον παράξενο θάνατο των σκοτσέζων Εργατικών», σημειώνει ο Ρόμπιν Μακ Άλπιν, διευθυντής του κέντρου προβληματισμού “Common Weal”.

«Βλέπω τρεις λόγους»: οι υποσχέσεις προς την περιοχή που δεν τηρήθηκαν από την κυβέρνηση Μπλερ (1997-2007), η ήττα των Εργατικών στις τοπικές εκλογές και η εκστρατεία τους υπέρ του «Όχι» στο δημοψήφισμα.

Οι Εργατικοί «δεν έκαναν καλά που συντάχθηκαν με τις θέσεις των συντηρητικών και που περιφρόνησαν τους εκλογείς των λαϊκών τάξεων οι οποίοι τάσσονταν υπέρ της ανεξαρτησίας», λέει ο Μακ Άλπιν.

Μία ήττα των Εργατικών στη Σκοτία θα είχε πολύ σοβαρές συνέπειες στο κοινοβούλιο του Ουεστμίνστερ: χάνοντας μία σημαντική δεξαμενή βουλευτών, το κόμμα του Εντ Μίλιμπαντ δεν θα είχε σχεδόν άλλη επιλογή από τα να συνεργαστεί με το SNP, το οποίο ανήκει επίσης στην αριστερά του πολιτικού φάσματος, προκειμένου να σχηματίσει πλειοψηφία και να έχει την ελπίδα να διαδεχθεί στον συντηρητικό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον.

Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο Μίλιμπαντ κατηγορήθηκε από τους συντηρητικούς ότι έχει σύμμαχο ένα κόμμα που είναι αποφασισμένο να καταστρέψει το Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως ο Μίλιμπαντ απέκλεισε τη συμμετοχή υπουργών προερχόμενων από το SNP σε μια κυβέρνηση των Εργατικών, καθώς και «κάθε συνασπισμό και κάθε συμμαχία».

Ωστόσο, ό,τι κι αν γίνει, το SNP «θα είναι σε θέση να ασκήσει μία επιρροή» στο κοινοβούλιο, εκτιμά ο Ντάνκαν Ο’Λίρι, διευθυντής ερευνών στο κέντρο προβληματισμού “Demos”.

Η παρουσία περίπου 50 βουλευτών του SNP στα έδρανα της Βουλής των Κοινοτήτων μπορεί να προμηνύει εξημμένες διαμάχες σε θέματα όπως τα πυρηνικά υποβρύχια Trident, τη διάλυση των οποίων θέλουν οι Σκοτσέζοι. Για να μην πούμε για τη διοργάνωση ενός νέου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία, ενδεχόμενο το οποίο η Στέρτζον αρνείται να αποκλείσει.

Ωστόσο, υπογραμμίζει ο Ο’ Λίρι, «το SNP δεν θα κατέχει παρά περίπου 50 έδρες σε ένα κοινοβούλιο 650 εδρών» και, κατά συνέπεια, δεν θα μπορεί να κρατήσει κανέναν «όμηρο».

Όμως «θα είναι ένα σημείο καμπής για όλο τον κόσμο. Περιλαμβανομένου και του SNP», σημειώνει ο Τζέρι Χάσαν.