Μήπως τελικά φταίνε οι νέοι; Αυτοί δεν είναι που δεν τηρούν τα μέτρα; Πηγαίνουν σε πλατείες, συνωστίζονται σε πάρκα και συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει κορονοϊός. Η αλήθεια πως τους τελευταίες ημέρες τις συγκεκριμένες φράσεις τις ακούμε καθημερινά και όχι μία αλλά αρκετές φορές την ημέρα.
Έρευνα των Πανεπιστημίων της Φρανκφούρτης και του Χίλντεσχαϊμ ανατρέπει όμως τους δογματισμούς ότι οι νέοι δεν τηρούν τα περιοριστικά μέτρα και εξηγεί τι πραγματικά συμβαίνει.
Στην έρευνα, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle συμμετείχαν 7.000 έφηβοι και νέοι, οι οποίοι ρωτήθηκαν πώς βιώνουν την περίοδο της κρίσης του κορονοϊού και ιδιαίτερα το δεύτερο κύμα πανδημίας. Οι απαντήσεις τους δίνουν τροφή για σκέψη.
«Αισθάνονται ότι δεν λαμβάνονται υπόψη»
«Για τα βασικά συναισθήματά τους και την στάση τους μπορεί κανείς να την πει γενικά ότι χαρακτηρίζονται από μεγάλη αποδοχή για τα περιοριστικά μέτρα», υπογραμμίζει η Ζαμπίνε Άντρεσεν, καθηγήτρια Παιδαγωγικών στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης, στο Γερμανικό Ραδιόφωνο DLF. «Από την μια πλευρά οι νέοι δείχνουν ετοιμότητα να συμβάλλουν στην υλοποίησή τους. Από την άλλη ωστόσο πρέπει να πούμε ότι τους τελευταίους μήνες έχουν αναπτύξει αισθήματα απαισιοδοξίας. Διακατέχονται από φόβο για το μέλλον και αποκομίζουν την εντύπωση ότι δεν λαμβάνονται πια υπόψη, ότι κανείς δεν τους ακούει».
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έρευνα ένα 65% των ερωτηθέντων εφήβων και νέων δήλωσε ότι αισθάνεται πώς δεν καταγράφονται οι ανησυχίες του. Κι αυτό κατά την Γερμανίδα καθηγήτρια είναι πολύ σημαντικό, να ρωτούνται οι νέοι για τα προβλήματά τους στο σχολείο, στο σπίτι, στο χώρο που βρίσκονται κάθε φορά. Και οι απόψεις τους να λαμβάνονται υπόψη στη διαμόρφωση των επόμενων μέτρων για τον κορoνοϊό. Αυτό αφορά στον τρόπο που μαθαίνουν και διαβάζουν στο σπίτι, τι προβλήματα αντιμετωπίζουν και πώς αυτά μπορούν να διορθωθούν. Δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες τεχνολογικές δυνατότητες στο σπίτι, δεν έχουν όλα τα παιδιά το δικό τους δωμάτιο. Θα δημιουργηθούν δύο κατηγορίες μαθητών;
«Να κάνουμε το παν για να ονειρευτούν οι νέοι»
«Πρόκειται για μια συζήτηση που θα πρέπει να κάνουμε επειγόντως. Με τον κορoνοϊό έγιναν πιο εμφανείς οι αδυναμίες των υποδομών που υπήρχαν και πριν ξεσπάσει η πανδημία και πλήττουν τους περισσότερους νέους» σημειώνει η Ζαμπίνε Άντερσεν.
«Υπάρχουν ελλείψεις στην ψηφιοποίηση και κατά συνέπεια δυσκολίες στη συμμετοχή στο μάθημα από το σπίτι. Κι αυτό βάζει σε πιο μειονεκτική θέση τους νέους που στο σπίτι τους έχουν ελάχιστες δυνατότητες να απομονωθούν. Όταν στο σπίτι δεν μπορώ να βρω ήσυχη γωνιά απλά και μόνο για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, αυξάνεται τα στρες και το βάρος και περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι δυνατότητες μάθησης και μόρφωσης. Πρόκειται για σημαντικό εύρημα της έρευνάς μας, το οποίο δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε».
Θα ήταν λάθος, υπογραμμίζει η γερμανίδα καθηγήτρια, να κάνουμε λόγο ήδη από τώρα για μια λεγόμενη «γενιά του κορονοϊού», να στιγματίσουμε δηλαδή μια ολόκληρη γενιά με όλα τα αρνητικά σε σχέση με τις δυσκολίες στο σχολείο και το σπίτι. Αντίθετα θα πρέπει να κάνουμε το παν για να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για να μπορέσουν οι νέοι άνθρωποι να ονειρευτούν, να κάνουν σχέδια και να τα εφαρμόσουν.
