Η φύση «τρώει» σιγά-σιγά ένα εγκαταλελειμμένο νησί στα ανοιχτά της Νέας Υόρκης. Οι εικόνες είναι ανατριχιαστικές και θυμίζουν κάτι από σκηνικά ταινιών τρόμου. Όχι τόσο διότι το μέρος δεν κατοικείται εδώ και μισό αιώνα, όσο διότι το συγκεκριμένο νησί θυμίζει κάτι από… Σπιναλόγκα.

Πρόκειται για ένα από τα πλέον καλά φυλαγμένα μυστικά του «Μεγάλου Μήλου», όπως αναφέρει το BBC. Ήταν το μέρος όπου μεταφέρονταν και έμπαιναν σε καραντίνα άνθρωποι με μεταδοτικές ασθένειες. Ένα μεγάλο σανατόριο φιλοξενούταν στο νησί Νορθ Μπράδερ, με την ονομασία Ριβερσάιντ, το οποίο τώρα το «τρώνε» τα δέντρα και οι φυλλωσιές. Εκεί περιέθαλψαν τους πρώτους ανθρώπους που προσβλήθηκαν από τύφο στις ΗΠΑ.

Φωτογραφίες του νησιού φιλοξενούνται σε ένα λεύκωμα, αυτό του διάσημου Αμερικανού φωτογράφου Κρίστοφερ Πέιν, ο οποίος κατάφερε να εξασφαλίσει ειδική άδεια για να το επισκεφθεί και την πρώτη φορά έμεινε έκπληκτος. Για να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στα δύσβατα μονοπάτια του χρειάστηκε να πάει κι άλλες φορές σε βάθος χρόνου. «North Brother Island. The Last Unknown Place in New York City» (Νησί Νορθ Μπράδερ, το τελευταίο άγνωστο μέρος της Νέας Υόρκης), ήταν τελικά η ονομασία που έδωσε στο άλμπουμ του.

Τα όσα είδε τα αποτύπωσε στη μνήμη, αλλά και στο χαρτί μέσω του φωτογραφικού φακού του. οι εικόνες τα λένε όλα… Το νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων έκλεισε το 1963 και από τότε εγκαταλείφθηκε το νησί και «παραδόθηκε» στις διαθέσεις της φύσης και του χρόνου. Τα μισογκρεμισμένα κτίρια χάνονται μέσα στα δέντρα.

Η ιστορία του μέρους… μιλάει από μόνη της. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Αρχές των ΗΠΑ αποφάσισαν να κάνουν χρήση των νοσοκομειακών εγκαταστάσεων του για να φροντίσουν, αλλά και να απομονώσουν ασθενείς. Εκεί βρέθηκε και η πρώτη φορέας του βακτηριδίου του τύφου, μια Ιρλανδέζα ονόματι Μαίρη Μάλον. Η Μάλον, που έμεινε στην ιστορία ως η «Τυφοειδής Μαίρη», παρέμεινε επί 23 χρόνια στην καραντίνα του νοσοκομείου Ριβερσάιντ, ώσπου απεβίωσε το 1938 σε ηλικία 69 ετών από πνευμονία.

Στο νοσοκομείο φρόντιζαν ανθρώπους με κάθε λογής νόσους. Από την ευλογιά και τη λέπρα στην αρχή, μέχρι τον εθισμό στην ηρωίνη στο τέλος. Ενδιάμεσα έστελναν εκεί και βετεράνους του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Τελικά, εν έτη 1950 άνοιξε στο Ριβερσάιντ ειδική πτέρυγα για την αποτοξίνωση ασθενών από ναρκωτικές ουσίες. Δεν πέρασαν λίγα χρόνια και τελικά το ίδρυμα έκλεισε οριστικά τις πύλες του, το νησί ερήμωσε –καθώς κανείς δεν το έχει κατοικήσει από τότε. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει η εκδίκηση της «φύσης που διεκδικεί να πάρει πίσω το τοπίο που άλλαξε από την ανθρώπινη παρέμβαση», τονίζει ο Κρίστοφερ Πέιν.