Το 2011 το 13,2% των Ιταλών δήλωνε ότι δεν μπορεί να αγοράσει όσο φαγητό χρειάζεται. Το 2011, το αντίστοιχο ποσοστό άγγιξε το 9,5%. Ενώ το 7,2% το 2011, απέφυγε να επισκεφθεί γιατρούς λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η εντυπωσιακή αυτή μείωση οφείλεται στην «επιδείνωση της κατάστασης της αγοράς εργασίας, ιδίως για τους πολίτες νεώτερης ηλικίας».
Από το 2007 μέχρι το 2010 το ποσοστό νέων μέχρι 25 ετών που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες, αγγίζοντας το 15,4%. Για όσους δεν έχουν ακόμη συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας το ποσοστό αγγίζει το 17,8%.
Το συνολικό ποσοστό νέων μέχρι 25 ετών που δεν εργάζονται, δεν σπουδάζουν και δεν παρακολουθούν σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης, από το 2007 μέχρι το 2012, αυξήθηκε κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες, φθάνοντας το 21,1%.
Ο ΟΟΣΑ αναφέρει, επίσης, ότι «στην Ιταλία, λιγότερο από τέσσερις στους δέκα ανέργους λαμβάνουν κάποια μορφή κρατικού βοηθήματος», κάτι που «κινδυνεύει να προκαλέσει χρόνιες κοινωνικές ανισότητες και οικονομικές δυσκολίες».
Από το 2007 μέχρι το 2010, τέλος, το 10% του πληθυσμού με τις χαμηλότερες αποδοχές, έχασε το 6% του εισοδήματός του, ενώ το 10% των Ιταλών που διαθέτει το υψηλότερο εισόδημα απώλεσε μόνον το 1%.
