Όταν στις αρχές Μαρτίου 25 μαθητές από το Άμστερνταμ έπαιρναν το αεροπλάνο για να περάσουν έξι εβδομάδες κρουαζιέρα με ιστιοφόρο στην Καραϊβική και ταυτόχρονο μάθημα στην κουπαστή, κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί την τροπή που θα έπαιρνε το πολλά υποσχόμενο ταξίδι.
Τα παιδιά ηλικίας 14 έως 17 ετών βρίσκονταν στο νησί του Αγίου Μαρτίνου στην Καραϊβική στο ιστιοφόρο «De Wylde Swan».
Εκεί έκαναν μάθημα και υπολόγιζαν πως θα έφθαναν με το ιστιοφόρο μέχρι την Κούβα και από εκεί θα επιβιβάζονταν στο αεροπλάνο για να επιστρέψουν στην Ολλανδία. Αυτό ήταν το σχέδιο.
Όταν ξέσπασε η κρίση της πανδημίας του κορονοϊού η μια χώρα μετά την άλλη άρχισε να κλείνει τα εναέρια σύνορά της. Αλλά και στα λιμάνια δεν ήταν καλύτερη η κατάσταση. Πολλά επιβατηγά πλοία από το φόβο της εξάπλωσης του ιού δεν εκτελούσαν πλέον δρομολόγια.
Ούτε όμως μια πολύμηνη παραμονή στον Άγιο Μαρτίνο φαινόταν μια καθησυχαστική εναλλακτική, λέει ο Κρίστοφ Μέιγερ, από την οργάνωση Masterskip, που οργάνωσε το ταξίδι της επιστροφής με το ιστιοφόρο.
Πλήρωμα και μαθητές δεν είχαν εναλλακτική. «Γρήγορα καταλάβαμε πως ο μόνος τρόπος για να επιστρέψουμε θα ήταν να διασχίσουμε τον ωκεανό» δηλώνει ο Κρίστοφ Μέιγερ μιλώντας στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Τι θα έλεγαν όμως οι γονείς; «Φάνηκαν ανακουφισμένοι» λέει και πάλι ο Κρίστοφ Μέιγερ. Τα παιδιά θα επέστρεφαν σπίτι και το πλήρωμα ήταν πεπειραμένο.
Τα συναισθήματα των παιδιών ανάμεικτα. Κάποια πέταγαν από τη χαρά τους, άλλα χρειάστηκαν χρόνο για να το χωνέψουν και να το αποδεχθούν. Τα πράγματα ήταν σοβαρά. Και ήταν πράγματι σοβαρά γιατί δεν είναι απλή υπόθεση να βρίσκεται σε ένα ιστιοφόρο επί πέντε εβδομάδες στη θάλασσα. Είναι πολύ διαφορετική εμπειρία από το να κάνεις βόλτες από νησί σε νησί στην Καραϊβική. Και όλα αυτά χωρίς ίντερνετ, πατατάκια και κόκα κόλα.
«Τα παιδιά πήραν όμως ένα σημαντικό μάθημα. Να προσαρμόζονται στις συνθήκες» λέει και πάλι ο Κρίστοφ Μέιγερ. Το καλό μάλιστα ήταν πως κανείς δεν αρρώστησε στο πλοίο.
Όταν το πλοίο έφτασε στις Αζόρες, τα παιδιά μπόρεσαν επιτέλους να πάρουν τηλέφωνο τους γονείς τους και να μιλήσουν. Κάποια μάλιστα επικοινώνησαν και με μερικούς Ολλανδούς δημοσιογράφους.
Τώρα συνεχίζουν το ταξίδι τους, το οποίο πλέον βρίσκουν συναρπαστικό. Μάλιστα μετονόμασαν την ομάδα τους από το αρχικό «Πειρατές της Καραϊβικής» σε «Πολεμιστές του Ωκεανού». Και ακόμα και χωρίς ίντερνετ δεν είναι καθόλου βαρετά τα πράγματα, όπως λένε. Παίζουν πολύ, κάνουν μαθήματα και ούτως ή άλλως ο καθένας έχει αναλάβει κάποια καθήκοντα στο πλοίο.
Την Τρίτη το πλοίο έφτασε στην Ιβηρική Χερσόνησο. Την επόμενη εβδομάδα, αν όλα πάνε καλά, θα φθάσουν στο Χάρλινγκεν στο Φρίζλαντ. Και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλουν να κάνουν μόλις φτάσουν στην πατρίδα; «Να αγκαλιάσω τους γονείς μου» λέει ένα κορίτσι. «Και μετά να φάω, να φάω πολύ».
πηγή: Deutsche Welle
