Την ώρα που κάποιοι υπάλληλοι είναι καλύτεροι και παραγωγικότεροι από κάποιους άλλους, υπάρχουν και εκείνοι που δημιουργούν μονίμως θέματα τριβής.
Κακό υπάλληλο τον λέμε και δεν είναι φυσικά κακός για τον εαυτό του, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους, καταστρέφοντας σχέσεις, καλό κλίμα και εταιρική απόδοση τελικά.
Έχετε σκεφτεί όμως ότι αυτός ο υπάλληλος μπορεί να είστε εσείς; Είναι πάντα ευκολότερο να το διακρίνουμε στους άλλους και ποτέ σε μας.
Η μακραίωνη εργασιακή σοφία έχει υποδείξει λοιπόν μερικά σημάδια που δείχνουν ποιος είναι το αγκάθι του γραφείου…
Δεν είναι συνεπής: Όποιος δεν τηρεί προθεσμίες, αργεί μονίμως στα πάντα και μπαινοβγαίνει όποτε του καπνίσει, τότε μόνο καλός δεν είναι ως υπάλληλος. Είναι καλός ωστόσο στην αναβλητικότητα.
Ψάχνει πάντα δικαιολογίες: Όποιος καταφεύγει διαρκώς σε «μα και μου», δεν το κάνει παρά για να καλύψει τις ανεπάρκειές του.
Κάνει το απολύτως ελάχιστο: Αυτός που εκτελεί τα καθήκοντά του απλώς και μόνο για να μην απολυθεί, δεν είναι ακριβώς το μεγάλο ατού της εταιρίας.
Λατρεύει το κουτσομπολιό: Αυτός που έχει μονίμως έναν κακό λόγο για τους πάντες, καταλήγει μόνος και έρμος.
Νομίζει πως είναι εξυπνότερος από όλους: Η αυτοπεποίθηση είναι θετικό χαρακτηριστικό, φτάνει να μην είναι μετέωρη αλαζονεία.
Όλα του φταίνε: Όποιος θεωρεί πως οι στόχοι της εταιρίας είναι κατώτεροι των περιστάσεων ή ότι ο διευθυντής του είναι ό,τι πιο κακό έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του, καλύτερο είναι βρει μια δουλειά αντάξια των ικανοτήτων και των προσδοκιών του.
Είναι λιγότερο αποδοτικός από κάθε συνάδελφο: Είναι άραγε όλοι οι άλλοι τέτοια αστέρια στον τομέα τους που παράγουν σαν 10 άτομα ο καθένας; Πιθανότατα όχι, απλώς αυτός δεν προσπαθεί καθόλου.
Ψάχνει τρόπους να τη γλιτώσει: Όποιος δεν θέλει καμία ευθύνη στις πλάτες του, όποιος δεν αναλαμβάνει ποτέ πρωτοβουλία, τότε δεν κάνει προφανώς τη δουλειά όπως πρέπει.
Δεν έχει καλές σχέσεις με κανέναν: Η πιθανότητα να είναι όλοι του γύρω του για κλάματα υπάρχει μεν, αλλά είναι μικρή. Πιθανότερο είναι να είναι αυτός το πρόβλημα…
