Στις 20 Ιουνίου 1881, δεκάδες διαδηλωτές προσπαθούν να επιτεθούν στην πρεσβεία της Γαλλίας στη Ρώμη, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μπαρντό που αναγνωρίζει το γαλλικό προτεκτοράτο στην Τυνησία.
«Δεν βρισκόμαστε εκεί», παραδέχεται ο Ζαν-Πιερ Νταρνίς, ειδικός σε θέματα γαλλοϊταλικών σχέσεων στα πανεπιστήμια της Ρώμης και της Νίκαιας. Ωστόσο, εδώ και λίγες εβδομάδες, η ένταση ανεβαίνει, με τη βοήθεια μικρών φράσεων και κατηγοριών που έχουν συμβάλει στον εκμηδενισμό του πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στις δύο χώρες, όπως άλλωστε παραδέχεται η υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας Ναταλί Λουαζό.
Οι δύο λατίνες αδελφές, η Γαλλία και η Ιταλία, είχαν πάντοτε ταραχώδεις σχέσεις, αλλά το κλίμα επιδεινώθηκε σοβαρά μετά την ανάληψη της εξουσίας τον Νοέμβριο από μία λαϊκιστική/ακροδεξιά κυβέρνηση σε μία χώρα ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο πρέσβης της Γαλλίας στη Ρώμη Κριστιάν Μασέ έχει κληθεί δύο φορές στο υπουργείο Εξωτερικών. Και τις δύο θέμα ήταν το μεταναστευτικό ζήτημα.
Η Ρώμη προσάπτει στη Γαλλία ότι «κάνει μαθήματα» περισσότερο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες στη Ρώμη και ότι έχει αφήσει επί σειρά ετών μόνη την Ιταλία στη διαχείριση της άφιξης δεκάδων χιλιάδων μεταναστών στις ακτές της, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι, ο ισχυρός άνδρας της ιταλικής κυβέρνησης και επικεφαλής της ακροδεξιάς Λέγκα, έχει περάσει στη μετωπική επίθεση καταγγέλλοντας την «υποκρισία» του Εμανουέλ Μακρόν, «ενός πολύ κακού προέδρου» που οι Γάλλοι πρέπει να ξεφορτωθούν πολύ γρήγορα. Ο συγκυβερνών Λουίτζι Ντι Μάιο, επικεφαλής του λαϊκιστικού Κινήματος των 5 Αστέρων, σιγοντάρει: κατά τη γνώμη του, η αποικιακή Γαλλία είναι υπεύθυνη για τη φυγή των Αφρικάνων προς την Ευρώπη.
«Δεν θα απαντήσω. Το μόνο πράγμα που περιμένουν είναι αυτό. Καλή τύχη και καλό σαματά. Όλα αυτά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον», απάντησε ο Εμανουέλ Μακρόν από το Κάιρο.
«Η Γαλλία αντιμετωπίζεται με πολύ συναισθηματικό τρόπο, σαν να περιφρόνησε και να εγκατέλειψε την Ιταλία», ανέφερε σε άρθρο του την περασμένη εβδομάδα ο αναλυτής Ντομινίκ Μοϊζί.
Πίτσα και μαντολίνο
«Οι Γάλλοι είναι αυτοί που σταμάτησαν να αγαπούν τους Ιταλούς. Για τους Ευρωπαίους, οι Ιταλοί είναι η πίτσα, το μαντολίνο και η μαφία… αυτό και μόνο αυτό… θεωρούν ότι είμαστε επιπόλαιοι», λέει η Μαρία Ροζάρια Βαρέλα, 54 ετών, εφημεριδοπώλης στο Μιλάνο και μέλος της Λέγκα. «Εμείς θεωρούμε ότι οι Γάλλοι είναι λίγο αλαζόνες. Αυτό φαίνεται ακόμη και στο ποδόσφαιρο».
Κατά τη διάρκεια του περυσινού Μουντιάλ, ήταν δύσκολο να βρει κανείς στην Ιταλία υποστηρικτές της εθνικής ομάδας της Γαλλίας. Οι Ιταλοί υποστήριζαν μαζικά την Κροατία και στο Ίντερνετ κυκλοφορούσε γράφημα που έδειχνε ότι η μοναδική χώρα του κόσμου που υποστήριζε τη Γαλλία ήταν η… Γαλλία.
Οι επιχειρηματικοί κύκλοι αρχίζουν να ανησυχούν για το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, τη στιγμή που η Γαλλία είναι η δεύτερη εξαγωγική αγορά της Ιταλίας, ακόμη και αν δεν βλέπουν, προς το παρόν, οικονομικές επιπτώσεις.
«Εντός του κόσμου των επιχειρήσεων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία, δεν υπάρχει αντιγαλλικό αίσθημα», επιμένει η Λίτσια Ματιόλι, αντιπρόεδρος της Confidustria, της ιταλικής εργοδοτικής ένωσης. «Ευχόμαστε να πέσουν οι τόνοι και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε όπως τώρα», πρόσθεσε πάντως.
Η δυσκολία είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε διαρκή προεκλογική εκστρατεία, λέει ο Ζαν-Πιερ Νταρνίς, επαναλαμβάνοντας την άποψη πολλών Ιταλών πολιτικών αναλυτών.
«Ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο είναι αποφασισμένοι να παρουσιάσουν το Παρίσι ως εχθρό εν όψει των ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου», γράφει για παράδειγμα η Il Messaggero.
Είναι λογικό, κατά συνέπεια, ότι αυτή η αψιμαχία θα συνεχισθεί μέχρι τότε.
«Αυτοί που βρίσκονται στην κυβέρνηση πρέπει να προσέξουν να μην θυσιάσουν στον βωμό της εσωτερικής πολεμικής τις επιλογές και την αξιοπιστία της Ιταλίας στο εξωτερικό», προειδοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός και Ευρωπαίος επίτροπος Μάριο Μόντι.
