H ιστορική διαμάχη για τους πραγματικούς στόχους του Χίτλερ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα και σήμερα, όσο η Ιστορία παραμένει ένα επιχείρημα δίχως τέλος. Ο ιστορικός A.J.P. Taylor είχε διατυπώσει το 1966 τη θέση που θα σφράγιζε μια ολόκληρη γραμμή σκέψης: πως ο Χίτλερ δεν ήταν παρά ένας παραδοσιακός πολιτικός, περιορισμένης εμβέλειας, ο οποίος ανταποκρίθηκε απλώς σε μια δοσμένη κατάσταση χωρίς προσχεδιασμένο πλάνο για παγκόσμια κυριαρχία. Όπως έχουν υποδείξει ωστόσο τόσοι και τόσοι ιστορικοί έκτοτε, όπως ο Milan Hauer στο άρθρο του σταθμό «Ήθελε ο Χίτλερ παγκόσμια κυριαρχία;» του 1978, αυτή η γραμμή σκέψης έτεινε να παραγνωρίζει περισσότερα απ’ όσα λάμβανε υπόψη. Ο Χίτλερ είχε λοιπόν σχέδιο για την επομένη της νίκης του, έναν οδικό χάρτη που όχι μόνο καθοδήγησε τη δράση του από το 1933-1945, αλλά περιέγραφε και τα πλάνα του για την κατάκτηση του πλανήτη. Ναι, του πλανήτη. Οι γερμανοί ιστορικοί της ναζιστικής περιόδου το αποκαλούσαν απαλά-απαλά «Πρόγραμμα» και δεν ήταν παρά το μεγάλο χιτλερικό όραμα για τον μελλοντικό ρόλο της Γερμανίας στα παγκόσμια τεκταινόμενα. Ο ίδιος ο Φύρερ μιλούσε για τη Νέα Τάξη (Neuordnung στα γερμανικά) ή κάποιες φορές για τη Νέα Τάξη της Ευρώπης, αποκαλύπτοντας το όνειρό του τόσο για τα κατακτημένα εδάφη όσο και για την εξάπλωση του ναζιστικού ζυγού στην οικουμένη. 
