Στις τελετές μνήμης στις πρώην εγκαταστάσεις του γερμανοναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν της ‘Ανω Αυστρίας, την ερχόμενη Κυριακή, 6 Μαίου, είναι ανεπιθύμητοι οι πολιτικοί που προέρχονται από το συγκυβερνών στην Αυστρία – με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς – ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, αναφέρει η αυστριακή εφημερίδα Der Standard, στο φύλλο της που κυκλοφορεί αύριο Δευτέρα.

Επικαλούμενη τον πρόεδρο της Επιτροπής Μαουτχάουζεν Βίλι Μέρνι, η εφημερίδα τονίζει πως για τους οργανωτές των τελετών, η εμφάνιση πολιτικών του Κόμματος των Ελευθέρων θα αποτελούσε μία “νέα ταπείνωση” για τους επιζώντες του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, και για το λόγο αυτό δεν υπήρξαν εφέτος προσκλήσεις προς μέλη της αυστριακής κυβέρνησης τα οποία προέρχονται από το Κόμμα των Ελευθέρων.

Τόσο ο αντικαγκελάριος και αρχηγός των Ελευθέρων Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε, όσο και ο υπουργός Εσωτερικών Χέρμπερτ Κικλ, όπως επίσης ο αναπληρωτής κυβερνήτης του ομόσπονδου κρατιδίου της ‘Ανω Αυστρίας Μάνφρεντ Χαϊμμπούχνερ, είναι ανεπιθύμητοι στις τελετές, σημειώνει η Der Standard, σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Αθηναϊκού πρακτορείου Ειδήσεων.

Όπως αναφέρεται σχετικά από την Επιτροπή Μαουτχάουζεν, υπάρχει επίσης μία ιδιαίτερα υψηλή απόφαση από τη δεκαετία του 1960, όταν οι επιζώντες του Μαουτχάουζεν είχαν συμφωνήσει πως “ποτέ δεν επιτρέπεται να συμμετάσχουν στις τελετές μνήμης στο Μαουτχάουζεν στελέχη ή αξιωματούχοι του Κόμματος των Ελευθέρων”.

Στηρίζοντας “πλήρως” αυτή την συμφωνία, ο πρόεδρος της Επιτροπής Βίλι Μέρνι επισημαίνει πως δεν πρόκειται μόνον για την κομματική προέλευση, αλλά για τους Στράχε και Κικλ υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι που τους αποκλείουν, και πως γενικά θα αποτελούσε μία “νέα ταπείνωση” για τους επιζώντες η εμφάνιση πολιτικών του Κόμματος των Ελευθέρων, που, για παράδειγμα υποστηρίζει το ακροδεξιό περιοδικό Aula, στο οποίο οι απελευθερωθέντες το 1945 κρατούμενοι του Μαουτχάουζεν περιγράφονται ως “μάστιγα της περιοχής”.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, η απόφαση της Επιτροπής Μαουτχάουζεν για αποκλεισμό από τις τελετές μνήμης, πολιτικών του Κόμματος των Ελευθέρων, χαιρετίζεται από τον πρόεδρο της αυστριακής Ισραηλιτικής Θρησκευτικής Κοινότητας Όσκαρ Ντόιτς, ο οποίος, όπως αναφέρει ο ίδιος, από ό, τι γνωρίζει δεν πρόκειται να είναι παρόντες εκεί κορυφαίοι πολιτικοί των Ελευθέρων.

Ο ίδιος παραπέμπει στη σχετική επίσημη απόφαση της Ισραηλιτικής Θρησκευτικής Κοινότητας, για την αποφυγή οποιωνδήποτε επαφών με το Κόμμα των Ελευθέρων.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν, έξω από το ομώνυμο χωριό 170 χιλιόμετρα δυτικά της Βιέννης, ιδρύθηκε από τους Γερμανούς ναζιστές, πριν από 80 χρόνια, τον Αύγουστο του 1938, αρχικά για να μεταφερθούν εκεί κρατούμενοι από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου και μετά από το ‘Αουσβιτς.

Μέχρι την απελευθέρωσή του από συμμαχικά στρατεύματα στις 5 Μαίου 1945, πάνω από 206.000 κρατούμενοι από όλη την Ευρώπη, γνώρισαν στο Μαουτχάουζεν ό,τι πιο απάνθρωπο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Για τους 122.797 από αυτούς – ανάμεσά τους και 3.700 Ελληνες – η απελευθέρωση ήλθε πολύ αργά, είχαν ήδη αφήσει στα κρεματόρια του Μαουτχάουζεν την τελευταία τους πνοή.

Η φετινή τελετή στο ελληνικό μνημείο του Μαουτχάουζεν, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 73 χρόνων από την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης θα τελεστεί την Κυριακή 6 Μαίου, μετά από την μεγάλη κοινή τελετή στο κεντρικό μνημείο του Μαουτχάουζεν, στην οποία θα συμμετάσχουν δεκάδες επίσημες αντιπροσωπείες και πολλές χιλιάδες προσκυνητές από όλη την Ευρώπη, και στην οποία αναμένεται ο Αυστριακός ομοσπονδιακός πρόεδρος Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν.

Οι εγκαταστάσεις του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης μετατράπηκαν μετά τον πόλεμο σε μουσείο και τόπο προσκυνήματος με μνημεία των χωρών που είχαν εκεί τα θύματά τους και κάθε χρόνο, στην επέτειο απελευθέρωσης συρρέουν στο Μαουτχάουζεν, πολλές χιλιάδες προσκυνητές από τα πέρατα της Ευρώπης, αλλά και οι ελάχιστοι πλέον εν ζωή από τους τότε επιζώντες του.

Το μνημειώδες έργο του, “Μαουτχάουζεν”, ο κορυφαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το 1965 σε ποίηση του εκλιπόντα το 2011, μεγάλου θεατρικού συγγραφέα και ακαδημαϊκού Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος υπήρξε για δυόμιση χρόνια κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και ένας από τους ελάχιστους επιζώντες του.