Ήταν το 1904 όταν ένας γερμανός γιατρός (Bernhard Bendix), σε συνεργασία με έναν παιδαγωγό (Hermann Neufert), σκέφτηκαν μια ανατρεπτική ιδέα: ένα σχολείο με κανέναν τοίχο! Ή πολύ λίγους, τέλος πάντων.
Η ιδέα τους πυροδότησε τη φαντασία των ανθρώπων και σύντομα το «κίνημα της υπαίθριας εκπαίδευσης», όπως έμεινε γνωστό, κατέκλυσε Ευρώπη και Αμερική πριν από το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου, μιας και αποτελούσε μια ικανή απάντηση σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζε η ανθρωπότητα: τις επιδημίες φυματίωσης.
Η ιατρική κοινότητα πίστευε πως ήταν ο συνωστισμός των παιδιών στην αίθουσα και η έλλειψη καθαρού αέρα που επιδείνωνε το πράγμα, κι έτσι για να μείνει η μαθητιώσα νεολαία υγιής χρειαζόταν μια σκέψη έξω από τα καθιερωμένα: τον καλύτερο αερισμό της αίθουσας ή, γιατί όχι, τη μεταφορά του σχολείου στο δάσος!
Το αποτέλεσμα; Αναρίθμητες αίθουσες διδασκαλίας με σειρές θρανίων και μαυροπίνακες χωρίς ίχνος τοίχου καταμεσής του δάσους. Άλλοτε καμωμένα από τέντες και άλλοτε από προκατασκευασμένα υλικά, τα σχολεία έδιναν την έμφαση στη γυμναστική των νιάτων, αλλά και τους συχνότατους ιατρικούς ελέγχους, μιας και ο σκοπός ήταν η πρόληψη των μολυσματικών νόσων.
Το κίνημα έγινε μάλιστα τόσο δημοφιλές που ξεδιπλωνόταν σε παγκόσμια συνέδρια αδιαλείπτως από το 1922-1956! Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 όμως είχε χάσει την απήχησή του, καθώς νέες τεχνικές για την υγεία του κοινού είχαν μέχρι τότε εισαχθεί.
Η ίδια η ιδέα του ανοιχτού σχολείου δεν ήταν εξάλλου ό,τι καλύτερο είχε προταθεί ποτέ, καθώς άφηνε τα παιδιά έκθετα στα καιρικά στοιχεία τόσο του χειμώνα όσο και του καλοκαιριού. Γι’ αυτό και τα περισσότερα είχαν χοντρές κουβερτούλες για τα παιδιά, ώστε να ζεσταίνονται στο καταχείμωνο.
Ωραίο στα χαρτιά, λιγότερο ωραίο στην πράξη δηλαδή…
