Η παραδοχή ότι το φάρμακο με το οποίο γίνεται η ένεση για τη θανατική ποινή… λήγει έχει ξεσηκώσει σφοδρές αντιδράσεις στην πολιτεία του Αρκάνσας και ο κυβερνήτης της ανακοίνωσε πως η υλοποίηση των εντολών πρέπει να «τρέξει». Ένας από τους οκτώ θανατοποινίτες που αναμένεται να δεχθούν αυτή τη θανατηφόρα ένεση είναι ο Kenneth Williams. Κατάδικος με μεγάλο παρελθόν σε ανθρωποκτονίες και έγκλημα.

Ο Williams καταδικάστηκε με την εσχάτη των ποινών, για τη δολοφονία του 57χρονου Cecil Boren κατά τη διάρκεια απόπειρας απόδρασής του 1999 από τις φυλακές Cummins Unit στην εν λόγω Πολιτεία. Εξέτιε ήδη την ποινή των ισοβίων για τη δολοφονία του φοιτητή Dominique Hurd και ήταν υπεύθυνος για το θάνατο ενός άλλου ανθρώπου έπειτα από το τροχαίο που προκάλεσε κατά την απόδραση. Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από τη γραπτή αλληλογραφία του θανατοποινίτη με την Deborah Robinson, η οποία αναμένεται να γράψει ένα βιβλίο για τους οκτώ καταδικασθέντες.

«Δεν έχουν δει πολλοί μια πραγματική διαταγή εκτέλεσης, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει πάνω το όνομά σου. Θυμάμαι τον φύλακα να μας συνοδεύει από τα κελιά μας, έναν τη φορά, σε ένα μικρό γραφείο γεμάτο με σωφρονιστικούς. Ο φύλακας διάβασε τις πληροφορίες που περιείχαν τα εντάλματα,  τα ονόματα, τα εγκλήματα μας, και την ετυμηγορία των ενόρκων. Επικράτησε σιωπή. Το μυαλό μου έμεινε ανεπηρέαστο. Ήμουν ήρεμος γνωρίζοντας ότι δεν ήμουν μόνος, υπήρχαν άλλοι επτά… Ο θάνατος είναι ένα βήμα πιο κοντά. Τικ τακ.

Όταν οριστεί η ημερομηνία εκτέλεσης, θέλεις να είσαι εσύ αυτός που θα ανακοινώσει τα νέα στην οικογένειά σου. Για τον κρατούμενο, το πιο δύσκολο κομμάτι καθώς πλησιάζει η μοιραία ημέρα, είναι ότι έχεις καταδικάσει τα αγαπημένα σου πρόσωπα σε μια πικρή μοίρα. Όταν θα έχεις φύγει, θα πρέπει να συνεχίζουν τη ζωή τους. Είναι ζωτικής σημασίας ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο αυτο-συγχώρεσης, έτσι ώστε να μπορώ να γράψω στην 21χρονη κόρη μου για το νέο της εκτέλεσης. Σύντομα, θα συναντήσω τη μητέρα της στην άλλη ζωή, και θα μείνει ορφανή. Η επιστολή αυτή που γράφω, είναι σαν να δίνω στον δήμιό μου μια γροθιά, αλλά έχω πια κατακτήσει την εσωτερική ειρήνη και έχω λάβει συγχώρεση μέσα από τη σχέση μου με τον Ιησού Χριστό.

Θεέ μου, λαμβάνω συνεχώς γράμματα από τότε που ορίστηκε η εκτέλεσή μου. “Γνωρίζεις τον Ιησού Χριστό; Τον έχεις αποδεχτεί ως Κύριο; Αν δεν μετανοήσεις πριν πεθάνεις, θα πας στην κόλαση”. Στέλνουν δακτυλογραφημένα γράμματα, κάρτες, βιβλία…

Ήθελα να εμφανιστώ ενώπιον της επιτροπής ώστε να δουν ότι δεν είμαι πια αυτός που κάποτε ήμουν. Ο Θεός με είχε μεταμορφώσει -ακόμα και οι χειρότεροι από εμάς μπορούν να μετανοήσουν και να αλλάξουν.

Στις οικογένειες των θυμάτων μου, στις οποίες προκάλεσα τόσο πόνο, όσο ρηχό μπορεί να ακουστεί το “λυπάμαι που σας πήρα τον αγαπημένο σας”, προτιμώ να το πω και να το εννοώ παρά να μη το πω καθόλου. (…) Ο ψυχολόγος της φυλακής με ρώτησε αν σκέφτομαι να κάνω κακό στον εαυτό μου. Προσβλήθηκα-Δε θέλουν να τους αιφνιδιάσω… Όταν ένας κρατούμενος λάβει την ημερομηνία εκτέλεσης, οι άλλοι κάνουν το βήμα τους: “άφησέ μου αυτά τα παπούτσια”, δώσε μου το ρολόι σου… το ραδιοφωνάκι σου’. Είναι σαν να σε βάζουν στην άκρη. Τα άλλα πράγματα που δε θέλεις να δώσεις στους άλλους κρατούμενους, όπως οικογενειακές φωτογραφίες και γράμματα τα στέλνεις σπίτι σου μέσα σε ένα κουτί, λίγο πριν σταλείς και εσύ ΄μέσα σε ένα κουτί…

Ένας αρχιφύλακας ήρθε σήμερα στο κελί μου και ζήτησε να του πω το νούμερο παντελονιού, μπλούζας, παπουτσιών, το ύψος μου, τα κιλά. Παίρνουν τα μέρα από τον αμνό πριν τη σφαγή του… Άρχισα να σκέφτομαι “ξέχασαν ότι είμαι άνθρωπος ή απλά δε νοιάζονται;”. Μετά όμως υπενθύμισα στον εαυτό μου: “Δεν ήταν η περιφρόνηση μου για την ανθρώπινη ζωή που με έφερε σε αυτή την κατάσταση;”.

Γνωρίζω ότι το midazolam, ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιείται στο κοκτέιλ θανάτου, δεν αναισθητοποιεί πλήρως τον κρατούμενο. Μιας και θα είμαι ο τελευταίος στη σειρά που θα εκτελεστεί, αν κάτι πάει στραβά και δε πιάσει το φάρμακο ίσως αυτό να παρατείνει τη ζωή των υπολοίπων. Αλλά δε θέλω να ζω μόνο και μόνο επειδή ένας άλλος υπέφερε…».