H κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ιστορία της πεολειχίας

Ο περιβόητος λεκές που άφησε ο πλανητάρχης Μπιλ Κλίντον στο φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκι μετατράπηκε σε τοτέμ μιας εποχής, αλλάζοντας μια για πάντα το πλαίσιο εγγραφής του στοματικού έρωτα. Από την ανάποδη, αυτή τη φορά! Πρόσφατη έρευνα μάλιστα των «New York Times» για τα σεξουαλική ήθη των αμερικανικών νιάτων έδειξε ότι οι έφηβοι των ΗΠΑ «έχουν κάνει στοματικό έρωτα 50 ή 60 φορές … Είναι κάτι σαν φιλί καληνύχτας γι’ αυτούς». Πρόκειται για χάσμα γενεών ή μήπως έχει αλλάξει η κοινωνική αποδοχή της πεολειχίας; Ο γάλλος ακαδημαϊκός Thierry Leguay ισχυρίζεται πάντως στο πόνημά του «Ιστορία της πεολειχίας» ότι όσο το πέος συνεχίζει να διαθέτει τη δύναμη της ικανοποίησης, είναι μάλλον απίθανο να εκπέσει ο στοματικός έρωτας από το βάθρο του ως η Νο 1 ανδρική απόλαυση, τουλάχιστον για τα επόμενα χίλια ή δυο χιλιάδες χρόνια! Ψυχολογικές μελέτες μέτρησης των σεξουαλικών ηθών της εποχής μας διατείνονται εξάλλου μαζικά πως ο στοματικός έρωτας προηγείται και συχνά υποκαθιστά τη σεξουαλική επαφή, κι αυτό γιατί προσλαμβάνεται από τους ερωτικούς παρτενέρ ως μη δεσμευτική, γρήγορη και ασφαλής απόλαυση. Σε μια εποχή άλλωστε όπως η σημερινή όπου όλοι βιάζονται και ο χρόνος λογίζεται πολύτιμος, ο στοματικός έρωτας προσφέρει τη στιγμιαία αυτή ικανοποίηση που εναρμονίζεται με τις τρέχουσες δοξασίες περί ελεύθερου χρόνου. Είναι όμως η πεολειχία απλώς το νέο χειριστήριο της εφηβικής σεξουαλικότητας, όπως θέλουν οι επιστήμονες της υγείας, ή μήπως έχει κοινωνικά ερείσματα βαθιά ριζωμένα στον χρόνο; Το γεγονός ότι έχει περάσει εδώ και δεκαετίες στην οπαδική ορολογία ως σεξουαλική μεταφορά υποδεικνύει ότι ένας άλλος δρόμος έχει εντωμεταξύ ακολουθηθεί. Σήμερα ο νεαρός που θέλει να μορφωθεί στο σεξουαλικό παιχνίδι θα βρει online (αλλά και έντυπους) αναρίθμητους οδηγούς τύπου «πώς το κάνεις», καθώς ο στοματικός έρωτας έχει απενοχοποιηθεί πλήρως και δεν είναι πια ταμπού. Πότε ήταν όμως ταμπού; Ήταν στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 που έγινε σημαία της σεξουαλικής απελευθέρωσης, σύμφωνοι, και έπαιξε σε ταινίες-σταθμούς του νέου και γενναίου κόσμου, από το «Βαθύ Λαρύγγι» (1972) ως και τον «Νονό» (1972), αν και όπως θα δούμε η πεολειχία είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα. Ή και ακόμα παλιότερη! Ας κάνουμε λοιπόν μια βουτιά εκεί κάτω, στα βάθη της Ιστορίας δηλαδή, για να δούμε πώς την υποδέχτηκαν οι λαοί της οικουμένης…

Οι προϊστορικοί και αρχαίοι σεξουαλικοί καιροί

Κανείς δεν ξέρει πότε και πώς ξεκίνησε η ανθρωπότητα να πειραματίζεται με τη σεξουαλική απόλαυση που μπορεί να χαρίσει το στόμα. Όπως μάς κλείνουν όμως το μάτι οι παλαιοανθρωπολόγοι, ήταν πιθανότατα τη στιγμή που η ανθρωπίδα σηκώθηκε στα δυο της πόδια που σκέφτηκε να αναζητήσει άλλους τρόπους σεξουαλικής απόλαυσης. Ο διαπρεπής γάλλος παλαιοντολόγος Yves Coppens υποθέτει ότι ανθρωπίδες τόσο παλιά όσο και 3,2 εκατ. χρόνια πριν επιδίδονταν σε στοματικό έρωτα, κι αυτό γιατί δεν υπήρχαν κοινωνικές και ηθικές δεσμεύσεις να το απαγορεύουν. Παρατηρεί μάλιστα με μπόλικες δόσεις χιούμορ πως «τίποτα δεν ήταν τόσο καλό όσο η παλαιο-πεολειχία»! Αλλά και στο δικό του σύγγραμμα «Η προϊστορία του σεξ», ο αρχαιολόγος Timothy Taylor περιγράφει πως ένα από τα πρώτα δείγματα νεολιθικής τέχνης που βρήκαμε ποτέ δείχνει μια γυναίκα να επιδίδεται σε πεολειχία την ώρα που ικανοποιεί «παραδοσιακά» έναν ακόμα άντρα. Η πρώτη πολιτισμένη πεολειχία ανήκει ωστόσο στη σφαίρα των θεών! Σεξουαλικές περιπτύξεις έχουν απαθανατιστεί λαμπρά στην τέχνη αναρίθμητων λαών της αρχαιότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια, αν και οι πρώτες αναπαραστάσεις της πεολειχίας που έχουν βρεθεί μάς έρχονται από την αρχαία Αίγυπτο και τον περιβόητο μύθο του Όσιρι. Τον θεό που σκοτώθηκε και διαμελίστηκε από τον αδερφό του Σετ, αφήνοντας την αδερφή και σύζυγό του Ίσιδα να μαζεύει κατόπιν τα διασκορπισμένα κομμάτια του ώστε να τον επαναφέρει στη ζωή. Όταν συναρμολόγησε και πάλι το θνητό του σώμα, ένα σημείο του δεν μπόρεσε να το βρει πουθενά: το πέος του φυσικά. Κι έτσι του έφτιαξε ένα φαλλικό ομοίωμα από πηλό, μέσω του οποίου του εμφύσησε πίσω τη ζωή με στοματική επαφή. Ο ιδιαίτερος αυτός τρόπος ανάστασης απαθανατίστηκε πλουσιοπάροχα στην αιγυπτιακή τέχνη και περιθώρια αμφιβολίας δεν υπάρχουν εδώ. Οι θεϊκές αιγυπτιακές περιπέτειες με τον στοματικό έρωτα απενοχοποίησαν κοινωνικά την ερωτική πρακτική. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι οι γυναίκες της Αιγύπτου αλλά και άλλων μεσοποτάμιων λαών, όπως οι Φοίνικες, ήταν οι πρώτες που έβαφαν κόκκινα τα χείλη τους, τονίζοντας το σημείο με το οποίο χάριζαν στους άντρες την απόλυτη απόλαυση ώστε να μοιάζει με αιδοίο. Αλλά και ο πατέρας του Όσιρι, Γκεμπ, εμφανίζεται πολλές φορές επιδιδόμενος σε αυτο-πεολειχία! Οι Έλληνες, μια ολοζώντανη κοινωνία με τεράστια -και επιστημονική- συμβολή στην εξέλιξη των ερωτικών βοηθημάτων, δεν θα μπορούσαν να υπολείπονται των Αιγυπτίων. Ήταν οι ποιητές των Ελλήνων αυτοί που μας χάρισαν μια σειρά από τις παλιότερες λυρικές αναφορές στην πεολειχία (και όχι μόνο!). Από τον Αρχίλοχο, τον Αριστοφάνη και τους ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας μέχρι και τους πεζογράφους Λουκιανό και Αθηναίο (και άλλους πολλούς), οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν χρήση όλων των τρόπων της σεξουαλικής απόλαυσης, αναφέροντας ρητά την πεολειχία, την αιδοιολειχία, τον σοδομισμό και την ομαδική συνεύρεση. Στη συνουσία οι πρόγονοί μας δεν είχαν ταμπού ή ενοχές και επέτρεπαν πρακτικά τα πάντα. Ακόμα και ο Ιππώναξ ο Εφέσιος, ο σατιρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ., διαμαρτύρεται κάπου για μια γυναίκα που απαίτησε οχτώ ολόκληρους οβολούς για να χαρίσει λίγη στοματική απόλαυση! Και βέβαια υπήρχαν πάντα οι εταίρες με τις παροιμιώδεις ικανότητες στο στοματικό σεξ, όπως μας βεβαιώνει ακόμα και ο Δημοσθένης. Αλλά και οι Ρωμαίοι, παρά το γεγονός ότι δημοσίως παρέμεναν φανατικοί πολέμιοι του στοματικού έρωτα, θεωρώντας τον βίτσιο ακόμα χειρότερο και από το πρωκτικό σεξ, δεν ήταν ακριβώς μεγάλοι εχθροί του. Στην Πομπηία εξάλλου, που θάφτηκε όπως ξέρουμε κάτω από τη λάβα του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., οι αρχαιολόγοι έχουν ανασύρει σε λουτρά αρκετές τοιχογραφίες με πρόδηλο σεξουαλικό περιεχόμενο, περιλαμβάνοντας απεικονίσεις πεολειχίας. Ο επικεφαλής αρχαιολόγος Antonio Varone είχε δηλώσει στον «Independent» το 2010 πως οι τοιχογραφίες των λουτρών αναπαριστούσαν όχι μόνο ομαδικό σεξ, αλλά και «πεολειχία και αιδοιολειχία». Αντίστοιχες τοιχογραφίες βρέθηκαν και μέσα σε περιβόητο οίκο ανοχής της Πομπηίας, αλλά και μια επιγραφή που διαφήμιζε ιδιαιτέρως τις ικανότητες μιας εξειδικευμένης στο στοματικό σεξ ιερόδουλης. Κι αυτό γιατί οι Ρωμαίοι ήταν στο θέμα αυτό κομματάκι διπρόσωποι. Την ώρα που απεχθάνονταν κοινωνικά την πεολειχία, διαδίδοντας ακόμα και τη φήμη πως οι γυναίκες που επιδίδονταν στο σπορ είχαν πολύ κακή αναπνοή (τις οποίες δεν καλούσαν καν στις μαζώξεις τους), η ρετσινιά αφορούσε όμως μόνο σε ρωμαίους πολίτες. Οι σκλάβες ή οι «επαγγελματίες» δεν ενέπιπταν στην κατηγορία, κι έτσι οι Ρωμαίοι απολάμβαναν τον στοματικό τους έρωτα κανονικότατα παρά τις δημόσιες διακηρύξεις τους εναντίον του. Έβαζαν τις σκλάβες ή τις πόρνες τους να κάνουν το «κακό», κρατώντας όλους ικανοποιημένους… Ο ρωμαϊκός κόσμος, με την αμφιθυμική αυτή στάση που διατηρούσε απέναντι στην πεολειχία, τη θεωρούσε συχνά τόσο απεχθή ώστε λειτουργούσε ακόμα και ως τιμωρία. Αν ο αγρότης έπιανε έναν περαστικό να του κλέβει τα προϊόντα του, μπορεί να ανάγκαζε τον κλέφτη να γονατίσει μπροστά του. Αλλά και ο πολυθρύλητος λαός των Moche του Περού, οι περιβόητοι «Έλληνες των Άνδεων» λόγω της παλαιότητας και της σπουδαιότητας του πολιτισμού τους, έφτιαχναν χρηστικά κεραμικά σκεύη που ήταν ταυτοχρόνως αναπαραστάσεις πεολειχίας! Μια σειρά από αυτά τα τουλάχιστον ιδιαίτερα σκεύη μπορεί να δει κανείς σε μουσείο της Λίμα. Κι άλλοι πολλοί προ-κολομβιανοί λαοί της Λατινικής Αμερικής είχαν αντίστοιχα σκεύη, όπως κύπελλα με δύο στόματα, ένα σε σχήμα φαλλού και ένα σε σχήμα αιδοίου, δίνοντας έτσι στον πότη τη δυνατότητα να διαλέξει μεταξύ πεολειχίας ή αιδοιολειχίας! Μετά βέβαια ήρθε το Κάμα Σούτρα, το αρχαίο ινδουιστικό κείμενο του 3ου ή 4ου αιώνα μ.Χ. που έγινε νόμος της ανθρώπινης σεξουαλικής συμπεριφοράς στη σανσκριτική μυθολογία. Το αυθεντικό μάλιστα κείμενο περιέχει ρητές απεικονίσεις πεολειχίας και μάλιστα σε στάσεις ιδιαιτέρως περίπλοκες, καθώς το καλό σεξ για τους ινδουιστές ήταν και καλό κάρμα. Το Κάμα Σούτρα επιμερίζει μάλιστα τις «στοματικές συνευρέσεις» σε οχτώ στάδια, παραμένοντας ένας χρηστικός οδηγός εισαγωγής στην πεολειχία που έψαχνε να εκπαιδεύσει τη σύντροφο (ή τον ευνούχο!) στους τρόπους μέγιστης απόλαυσης. Αλλά και οι Κινέζοι θεωρούσαν την πεολειχία ως το βασιλικό μονοπάτι της επιφοίτησης, φτάνει βέβαια να μη χανόταν «η ουσία γιανγκ», το σπέρμα δηλαδή. Στα τόσα και τόσα ταοϊστικά σεξουαλικά εγχειρίδια των αρχαίων Κινέζων περιγράφονται και απεικονίζονται σεξουαλικές ακροβασίες πεολειχίας, ώστε η χαμένη ουσία (σπέρμα) να διοχετεύεται και πάλι στον οργανισμό, διατηρώντας ο άντρας τη ζωτική του ενέργεια. Οι Ινδοί ενέπνευσαν τους προ-ισλαμιστές Άραβες, καθώς τα ερωτικά εγχειρίδια της Μέσης Ανατολής του καιρού απηχούν το Κάμα Σούτρα. Εδώ δεν υπήρχαν βέβαια ευνούχοι, παρά μόνο χαρέμια, τα οποία εκπαιδεύονταν ειδικά στη στοματική απόλαυση.

Ο πάντα ιδιαίτερος Μεσαίωνας

Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι αν η ανθρωπότητα ανακάλυψε την πεολειχία από την προϊστορία και την αρχαιότητά της, δεν θα έκοβε το χούι επειδή κατέρρευσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όπως όμως μας λέει το «Smithsonian» (2014), κάθε είδους σεξουαλική απόλαυση στον Μεσαίωνα είχε τους δικούς της κανόνες και βάρη. Τι επιτρεπόταν και τι απαγορευόταν παραήταν περίπλοκο και τουλάχιστον συζητήσιμο, το στοματικό σεξ μια φορά περιλαμβανόταν στους απαγορευμένους καρπούς, όπως ακριβώς και οι μη παραδοσιακές σεξουαλικές στάσεις. Οι Σκοτεινές Εποχές δεν έβλεπαν με καλό μάτι ό,τι ήταν ευχάριστο σεξουαλικά, κι έτσι πορεύτηκε η Ευρώπη του καιρού, δημοσίως τουλάχιστον. Γιατί αν κάτι είναι απαγορευμένο, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πως οι άνθρωποι το αποφεύγουν. Όπως μας λένε εξάλλου ιστορικοί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, σαν τον Tom O’Donnel, «φαίνεται πως τόσο η πεολειχία όσο και η αιδοιολειχία εφαρμόζονταν στην πρώιμη μεσαιωνική Ευρώπη». Ο ιστορικός ανέλυσε τη θρησκευτική λογοτεχνία της εποχής και το εκκλησιαστικό ποινολόγιο και έβγαλε «λαβράκι»: σε έναν τέτοιο κώδικα από την Ιρλανδία για «την κατάλληλη τιμωρία για μια ποικιλία αμαρτωλών πράξεων», η τοπική εκκλησία προτείνει «τέσσερα χρόνια μετάνοιας» για αιδοιολειχία, αλλά πέντε χρόνια για πεολειχία. Η αυγή της χριστιανοσύνης δεν ήταν πάντως ευνοϊκή περίοδος για το στοματικό σεξ, καθώς η εκκλησία επέτρεπε μόνο την ιεραποστολική στάση, κι αυτή αυστηρά για αναπαραγωγικούς σκοπούς και μόνο μέσα στον γάμο. Ο γερμανός επίσκοπος Burchard of Worms σήκωνε το δάχτυλο στις Γερμανίδες το 1012 να μην καταπίνουν το σπέρμα του συζύγου τους, γιατί θα καούν αμφότεροι στην Κόλαση. Για να εξιλεωθούν από το αμάρτημα, ο μητροπολίτης πρότεινε εφτά χρόνια μετάνοιας. Αρκετά ειρωνικά, η μόνη φορά που μιλά η Βίβλος για πεολειχία είναι στο Άσμα Ασμάτων και αφορά σε μια σεβάσμια γυναίκα που επιδίδεται στην πράξη. Αν το σεξ ήταν όμως αμαρτία, τότε οι Ευρωπαίοι του Μεσαίωνα ήταν όλοι τους αμαρτωλοί! Μέχρι τα χρόνια της Αναγέννησης εξάλλου, το στοματικό σεξ ήταν τόσο διαδεδομένο στη Γαλλία που το «γαλλικό» περιλάμβανε πια όλους τους τύπους στοματικής επαφής με τα γεννητικά όργανα. Η πρώτη πεολειχία της δυτικής λογοτεχνίας εμφανίζεται εξάλλου στο έργο του αναγεννησιακού συγγραφέα Φρανσουά Ραμπελέ και αφορά σε στοματικό έρωτα που του χάρισε η γυναίκα του. Διακόσια χρόνια αργότερα, το στοματικό σεξ ήταν αγαπημένο μοτίβο στην ερωτική δραματουργία που παιζόταν στα σαλόνια της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας. Σε ένα τέτοιο θεατρικό του 1788, μια κοντέσα και ο εραστής της επιδίδονται σε ανομολόγητες πράξεις στοματικού έρωτα, αν και μέχρι τότε το κίνημα των λιμπερτίνων δούλευε πυρετωδώς για την απενοχοποίηση της πεολειχίας.

Η φιλήδονη Βιομηχανική Επανάσταση

Η χριστιανική ηθική σύνδεση μεταξύ σεξουαλικής απόλαυσης και αμαρτίας που σφράγισε τον Μεσαίωνα (και εκφάνσεις της απηχούν ως τα σήμερα) διατηρήθηκε για αιώνες. Ακόμα και στον 19ο αιώνα, κάθε σεξουαλική επαφή χωρίς ρητούς αναπαραγωγικούς σκοπούς, έστω και εντός γάμου, θεωρούνταν αμαρτία, κάνοντας την πεολειχία ταμπού. Και τότε, στα μέσα του 19ου αιώνα, η αγγλική γλώσσα γεμίζει μανιωδώς με αργκό φράσεις για το στοματικό σεξ, κάτι που αναγκάζει τους ιστορικούς να τοποθετήσουν εδώ την πρώτη πραγματική αποδέσμευση της πεολειχίας από τις θρησκευτικές απαγορεύσεις. Για να περάσει στη γλώσσα και μάλιστα με τέτοια δαιμόνια μαεστρία και δυναμική, η πεολειχία όργωνε και πάλι την Ευρώπη των νέων τρόπων παραγωγής και ζωής τελικά. Στην Αγγλία και τις αποικίες της εξάλλου οι νομοθεσίες που απαγόρευαν το «διεστραμμένο σεξ» μιλούσαν μόνο για την ομοφυλοφιλία, το πρωκτικό σεξ και την κτηνοβασία. Και ήταν πιθανότατα η γενίκευση της πεολειχίας και η εμφάνισή της στον δημόσιο λόγο που ανάγκαζε τις κοινωνίες να τρέχουν τώρα να την απαγορεύσουν. Σύμφωνα με τον ιστορικό George Painter, το 1880 μόλις τρεις αμερικανικές πολιτείες απαγόρευαν την πεολειχία, μέχρι το 1920 όμως ο αριθμός τους είχε φτάσει στις 24. Έντεκα πολιτειακά δικαστήρια είχαν περιλάβει την πεολειχία στην απαγορευμένη σοδομία και το Ανώτατο Δικαστήριο της Τζόρτζια διακήρυξε το 1904 ότι το βρετανικό Δίκαιο δεν είχε ποινικοποιήσει την πεολειχία γιατί απλώς δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη. Και επειδή μιλάμε για την Τζόρτζια, ήταν μόλις το… 1986 που ανέστειλε την απαγόρευση, κι αυτό γιατί το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απαγόρευσε στις πολιτείες να απαγορεύουν το στοματικό σεξ!

Αχ αυτός ο 20ός

Η στροφή του νέου αιώνα έφερε καραβιές ακόμα νεολογισμών και όρων της πιάτσας για το στοματικό σεξ, υπαινισσόμενοι ακόμα περισσότερες ελευθερίες στη στοματική απόλαυση. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο «Canadian Journal of Human Sexuality» το 2006, οι επιστήμονες μάς λένε πως στο διάβα του 20ού αιώνα, με γοργούς μάλιστα ρυθμούς, το στοματικό σεξ έγινε βασικό συστατικό των προκαταρκτικών, της μεγαλύτερης σεξουαλικής επανάστασης των πρώτων δεκαετιών του νέου αιώνα. Μέχρι το τέλος του αιώνα, «η πεολειχία είχε γίνει αναπόσπαστο μέλος του σεξουαλικού ρεπερτορίου ακόμα και του πιο ήπια περιπετειώδους ετεροφυλόφιλου». Αυτό που έκανε και πάλι «φυσιολογικό» το στοματικό σεξ, μας διαφωτίζει η επιστήμη, είναι το γεγονός ότι οι άντρες ενδιαφέρονταν πια για τη γυναικεία σεξουαλική ικανοποίηση, το πρώτο μεγάλο βήμα για «την επίτευξη του αμοιβαίου οργασμού». Ήταν ο αιώνας της προόδου σε όρους πεολειχίας, καθώς το στοματικό έβρισκε επιτέλους την πολυπόθητη κοινωνική αποδοχή που είχε χάσει με την έλευση του χριστιανισμού στον κόσμο. Η πορνογραφία εξάλλου ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα αποκάλυπτε την εμμονή των αντρών με την πεολειχία. Σε γαλλική μονογραφία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου («A Practical Treatise on Fellation: Its Advantages and Inconveniences»), ο συγγραφέας αναλύει τους τρόπους που μπορεί να απολαύσει κανείς το στοματικό και καταλήγει πως για μέγιστη ικανοποίηση η πεολειχία πρέπει να λαμβάνει χώρα σε μικρά δωμάτια με σκούρα κόκκινα έπιπλα ή σε μπάνια εφοδιασμένα με κρασιά (σέρι και πόρτο, μας λέει ο συγγραφέας) και «μπισκότα κάθε είδους, εκτός φυσικά από αυτά τα εντελώς αλληγορικά, τα μακρουλά και κυλινδρικού σχήματος»! Οι άντρες συμβουλεύονται μάλιστα να δέχονται στοματικό έρωτα μόνο από γυναίκες κάτω των 35 ετών. Αλλά και το 1926, ο Theodor Van de Velde δημοσίευσε το πρώτο πρακτικό εγχειρίδιο σεξουαλικής επαφής των ΗΠΑ («Ideal Marriage: Its Physiology and Technique»), στο οποίο λαμβάνει ιδιαίτερη μέριμνα να συζητήσει διεξοδικά τα μυστικά του «φιλιού στα γεννητικά όργανα» ως αναπόσπαστο τμήμα των προκαταρκτικών (εντός γάμου πάντοτε!). Οι γυναίκες της δεκαετίας του 1920 δεν θεωρούσαν πάντως την πεολειχία και πολύ φυσιολογική. Οι ιερόδουλες χρέωναν εξάλλου περισσότερα για την πράξη. Θύμα μάλιστα της μη αποδοχής της πεολειχίας ήταν και ο Τσάρλι Τσάπλιν και το κακό του διαζύγιο, στο οποίο μεταξύ άλλων κατηγορήθηκε και για τη διαστροφή του να αναγκάζει τη σύζυγό του σε στοματικό. Ο Τσάπλιν το πλήρωσε ακριβά το στοματικό το 1927, αποζημιώνοντας τη σύζυγο με 625.000 δολάρια. Όπως αναφέρει ο Alfred Kinsey, υπήρξαν αρκετά περιστατικά στην εποχή με γυναίκες που δολοφόνησαν τους συζύγους τους γιατί τους ζητούσαν επιτακτικά «επαφές στόματος και γεννητικών οργάνων»! Όταν όμως η αμερικανική κυβέρνηση έστειλε εκατομμύρια νεαρούς και ξαναμμένους άντρες να πολεμήσουν στην Ευρώπη και μάλιστα σε δύο παγκόσμιους πολέμους, αυτοί ήρθαν αναγκαστικά σε επαφή με το «γαλλικό» και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η Ευρώπη μόρφωσε σε όρους πεολειχίας την Αμερική! Έρευνα του 1948 αποκάλυπτε ότι το 40% των Αμερικανών είχε δεχτεί στοματικό σεξ και είχαν να ευχαριστούν τις Γαλλιδούλες γι’ αυτό. Πέντε χρόνια αργότερα, νέα έρευνα αποκάλυπτε πια ότι το 49% των παντρεμένων γυναικών προσέφεραν στοματική απόλαυση στο στεφάνι τους, ποσοστό που ανερχόταν στο 62% για τις προοδευτικές και μορφωμένες κορασίδες των ΗΠΑ. Η δεκαετία του 1960 έκανε τα μέγιστα για την αποδέσμευση της πεολειχίας και μετά ήρθε εκείνο το μοιραίο 1972 και το «Βαθύ Λαρύγγι». Η πορνογραφική ταινία με τη γυναίκα που έχει την κλειτορίδα στο λαρύγγι και μετέτρεψε τη Λίντα Λαβλέις σε ιέρεια της πεολειχίας! Μετά ανέλαβε το βίντεο να φέρει την πορνογραφία στο σπίτι, μετατρέποντας το στοματικό σεξ σε σταθερά της οικιακής γαλήνης. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, η πεολειχία είχε απωλέσει εντελώς τον μυστηριακό της χαρακτήρα και ο Χιου Γκραντ έφερε το θέμα ακόμα και στη βραδινή τηλεόραση, όταν τον έπιασαν να έχει βάλει τον ανδρισμό του στη λάθος τρύπα μιας ιερόδουλης. Εκείνος πλήρωσε πρόστιμο 1.180 δολαρίων και η ιερόδουλη 1.350 και αυτό ήταν όλο. Τρία χρόνια αργότερα, η παραδοχή του Μπιλ Κλίντον για τις στοματικές περιπέτειες με την ασκούμενη του Λευκού Οίκου επανέφεραν στο προσκήνιο τις παλιές μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες. Οι αερολογίες του προέδρου για το αν η πεολειχία μπορεί να λογιστεί ως απιστία (και «κέρατο» συνεκδοχικά), ήταν ωστόσο ολότελα σύγχρονες…