Τα WikiLeaks του Τζούλιαν Ασάνζ δεν χρειάζονται συστάσεις, καθώς ο μποναμάς των απόρρητων εγγράφων που έχουν συλλέξει και ρίχνουν κάθε τόσο στη δημοσιότητα έχει ρίξει ένα διαφορετικό φως στον πλανήτη μας και τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις.
Η βάση δεδομένων του οργανισμού περιλαμβάνει πια εκατομμύρια έγγραφα, e-mails και άλλο διαβαθμισμένο υλικό και η προσεκτική του ανάγνωση βγάζει λαβράκια κάθε τρεις και λίγο.
Η ανάγνωση και η τεκμηρίωσή τους είναι μια συνεχιζόμενη δουλειά και πλήθος αναλυτών ξεψαχνίζουν τα ντοκουμέντα των WikiLeaks αναζητώντας απαντήσεις μέσα στις τόσες και τόσες σελίδες συμπαγούς κειμένου.
Πολύ πρόσφατα μάθαμε, για παράδειγμα, για τις πυρετώδεις διαβουλεύσεις που έλαβαν χώρα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία. Τα WikiLeaks απέκτησαν πρόσβαση στην ηλεκτρονική αλληλογραφία του τότε προσωπάρχη του Λευκού Οίκου και σημερινού επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι Κλίντον, Τζον Ποντέστα, ο οποίος σε e-mail του απευθύνεται εκ μέρους του Λευκού Οίκου προς το γραφείο του Μπιλ Κλίντον προκειμένου να παρέμβει ο πρώην πρόεδρος στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για να κλείσει τη συμφωνία με τους εταίρους!
«Είμαι στο τρένο και είναι δύσκολο να μιλήσω στο τηλέφωνο. Ο Λευκός Οίκος ρώτησε αν ο Μπιλ Κλίντον έχει αρκετή άνεση με τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ώστε να του τηλεφωνήσει και να του ζητήσει να πάει σε συμφωνία. Μπορείτε να τον ρωτήσετε αν υπάρχει αυτή η πιθανότητα; Αν ναι, μπορώ να του μιλήσω αφού αποβιβαστώ από το τρένο και να του εξηγήσω το σκεπτικό και τον στόχο. Ευχαριστώ».
Η νέα φουρνιά των e-mails που υποκλάπηκαν από τον Ποντέστα, τη Χίλαρι και το προεκλογικό της επιτελείο έχει βέβαια πολύ ζουμί ακόμα…
Το ISIS, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία
Ήταν το 2014 όταν η Κλίντον και ο Ποντέστα αντάλλαξαν μια σειρά μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου συζητώντας όχι μόνο τι έπρεπε να κάνουν για την οργάνωση που αυτοαποκαλούνταν Ισλαμικό Κράτος, αλλά και πού θα βρουν τη χρηματοδότηση για οποιαδήποτε δράση.
Οι δυο συνεργάτες γράφουν κάπου: «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη διπλωματία και την πιο παραδοσιακή κατασκοπεία για να πιέσουμε τις κυβερνήσεις του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίες παρέχουν μυστική οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε και σε άλλες εξτρεμιστικές σουνίτικες οργανώσεις της περιοχής».
Λένε όμως κι άλλα: «στο Ιράκ είναι σημαντικό να χτυπήσουμε το Ισλαμικό Κράτος χρησιμοποιώντας τους πόρους των μαχητών της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν και όσων, αν υπάρχει καμιά, αξιόπιστων μονάδων του ιρακινού στρατού». Τη Σαουδική Αραβία την κατηγορούσαν ακτιβιστές καιρό πριν πως χρηματοδοτούσε τρομοκρατικά δίκτυα και ακόμα και η Βρετανία είχε προτείνει να συνεργαστεί με μικρότερες τοπικές οργανώσεις ώστε να διασφαλιστεί το γεγονός ότι δεν θα πέσει το τόσο χρήμα της σε λάθος χέρια…
Η εμμονή με τα ΑΤΙΑ
Όλοι ξέρουμε για τις φήμες που περιστρέφονται γύρω από την επίμαχη ιστορία του Ρόζγουελ του Νέου Μεξικού το 1947. Η Κλίντον, όπως θυμόμαστε, είχε δεσμευτεί σε τηλεοπτική εκπομπή πως όσο δεν διακυβεύεται η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, θα αποχαρακτήριζε τα ντοκουμέντα του Ρόζγουελ και θα τα έδινε στην κυκλοφορία.
Εκείνη την εποχή ο Ποντέστα ήταν προσωπικός σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα και θεώρησε πως αυτό μπορούσε να γίνει εύκολα, γι’ αυτό και το έβαλε σε προτεραιότητα. Όταν αποσύρθηκε από προεδρικός συνεργάτης, «τιτίβισε» πως το γεγονός ότι δεν είχε γίνει τίποτα για το Ρόζγουελ ήταν η μεγαλύτερή του αποτυχία.
Ξεψαχνίζοντας τα e-mails του, τα Wikileaks βρήκαν θαμμένη μια ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ του Ποντέστα και ενός γνωστού μελετητή UFO, του μουσικού Tom DeLonge. Ο DeLonge τον ρωτά αν μπορεί να φέρει «δύο πολύ σημαντικούς» ανθρώπους στη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον. Αν έγινε και τι έγινε στη συγκεκριμένη συνάντηση δεν το ξέρουμε, ξέρουμε όμως ότι ο Ποντέστα ήταν συνεργάτης του DeLonge στο ντοκιμαντέρ του τελευταίου για τα ΑΤΙΑ.
Σε άλλο σημείο της συζήτησης κατηγορείται η Ρωσία, ότι αυτή είναι δηλαδή πίσω από τη δημιουργία των Wikileaks και τη διαρροή των εγγράφων για να κηλιδώσει τη Χίλαρι…
Η ελευθερία της πληροφορίας στο στόχαστρο
Η Πράξη Ελευθερίας της Πληροφορίας είναι ένας ομοσπονδιακός νόμος των ΗΠΑ σε ισχύ από το 1967 που επιτρέπει τη μερική ή ολική αποκάλυψη διαβαθμισμένων κυβερνητικών εγγράφων. Ο δημοκρατικότατος νόμος έχει μπει όπως είναι φυσικό στο στόχαστρο πολλές φορές στο παρελθόν, όπως έγινε και στην αλληλογραφία της Χίλαρι, η οποία εμφανιζόταν έτοιμη να αντεπιτεθεί.
Στο φως του δικού της σκανδάλου με την κακοδιαχείριση των απόρρητων e-mails, η Χίλαρι υπαινίχθηκε ότι ήθελε να αφαιρέσει από τον νόμο τη ρήτρα που παρείχε προστασία στους γερουσιαστές. Ελπίζοντας πως αν βγουν στη φόρα τα άπλυτα των μελών του Κογκρέσου, τότε θα αποπροσανατολιστεί η έρευνα για το δικό της σκάνδαλο.
Το δαιμόνιο κόλπο της Κλίντον θα είχε μάλιστα διπλό σκοπό, όπως εξομολογείται στο μήνυμα που έφτασε στα WikiLeaks. Ξέροντας ότι το Κογκρέσο δεν θα ψήφιζε ποτέ την πρότασή της, θα φαίνονταν όλοι ένοχοι στα μάτια του λαού, αφού δεν θα δέχονταν να ισχύσουν για τους ίδιους τα ίδια πρότυπα που αξιώνουν για όλους τους άλλους…
Συνεννόηση με τα Μέσα
Αν ο Τύπος παίρνει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, αυτό είναι θέμα που άπτεται της δημοκρατικής λειτουργίας της τέταρτης εξουσίας και δεν πρέπει να περνάει στα ψιλά. Και σε μια σειρά μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που υποκλάπηκαν αποκαλύπτεται αυτή ακριβώς η παρασκηνιακή σχέση εξουσίας και μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του δημοσιογράφου John Harwood και μεγαλοστελέχους του δικτύου CNBC βρέθηκαν μηνύματα που έλεγαν πως «το κόμμα της Αντιπολίτευσης εκτροχιάστηκε» στο «debate μας»(!), την ίδια ώρα που ο δημοσιογράφος απέστειλε και μια σειρά e-mails στη Χίλαρι προειδοποιώντας της πως ο Ρεπουμπλικανός Μπεν Κάρσον «θα μπορούσε να δημιουργήσει αληθινά προβλήματα», παρέχοντάς της ενημερωτικό υλικό για το πώς και το γιατί πρέπει να θεωρηθεί μπελάς.
Αλλά και στην επικοινωνία Χίλαρι και Ποντέστα με την καθημερινή εφημερίδα «Boston Globe» ήταν σαφές πως ο διευθυντής της ενημέρωνε τη Χίλαρι για τους τρόπους με τους οποίους σκεφτόταν να καλύψει την προεκλογική της εκστρατεία, παρέχοντας περαιτέρω πληροφορίες στο στρατόπεδο της Χίλαρι για τις δημοσιογραφικές κινήσεις εκείνης της εβδομάδας του Ιουλίου 2016.
Αντίστοιχα e-mails βρέθηκαν να έχουν σταλεί και μεταξύ επιτελείου Χίλαρι και εφημερίδας «New York Times», με τη σήμανση πως τα άρθρα της εφημερίδας για την υποψήφια πρόεδρο Κλίντον είναι όλα «υπέρ», όπως σπεύδουν να την καθησυχάσουν. Σε επόμενη επικοινωνία, το επιτελείο της ζητά από την εφημερίδα να παραλείψει κάποια σημεία της συνέντευξής της στους «Times» και όταν λαμβάνει το απαντητικό e-mail συμφωνίας, ξαναστέλνει λέγοντας «ευχαρίστησή μας να κάνουμε δουλειές μαζί σας!».
Μετά τη δημοσιοποίηση, ο δημοσιογράφος που υπέγραφε τη συνέντευξη έτρεχε να μαζέψει τα αμάζευτα…
Η συμφωνία με τους Ρώσους για το αμερικανικό ουράνιο
Πίσω στον Απρίλιο του 2015, οι «New York Times» δημοσίευσαν ένα θέμα που περιστρεφόταν γύρω από το μετρητό που κατέκλυσε το Ίδρυμα Κλίντον κατά τη διάρκεια της συμφωνίας με τους Ρώσους για το ουράνιο των ΗΠΑ. Μια ρωσική εταιρία είχε εξασφαλίσει συμβόλαιο για την αγορά του 1/5 του αμερικανικού ουρανίου και εκκρεμούσαν τώρα οι υπογραφές των αρμόδιων υπουργείων, μεταξύ αυτών και το Εξωτερικών της Χίλαρι.
Το ρεπορτάζ ισχυριζόταν ότι στα χρόνια μέχρι να κλείσει η δουλειά, εκατομμύρια δολάρια είχαν εισρεύσει στο Ίδρυμα Κλίντον από ανθρώπους που συνδέονταν ευθέως με την Uranium One, τον επίμαχο κολοσσό. Και για να γίνει το πράγμα ακόμα πιο σκοτεινό, ούτε ονόματα ούτε ποσά αποκαλύπτονταν.
Το στρατόπεδο της Κλίντον αρνήθηκε φυσικά τις αιχμές και καταδίκασε το «πληρωμένο άρθρο» της εφημερίδας. Στο παιχνίδι μπήκε και ο αναπληρωτής υπουργός του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Jose Fernandez, ο οποίος καταφέρθηκε κατά της δημοσιογραφικής αποκάλυψης. Στα e-mails που διέρρευσαν όμως φάνηκε όλη η παρασκηνιακή πορεία υποστήριξης του Fernandez στη Χίλαρι.
Ο αναπληρωτής υπουργός δεν ήταν τελικά καθόλου αμερόληπτος μάρτυρας της συμφωνίας, μιας και στην ανταλλαγή μηνυμάτων με τη Χίλαρι και το επιτελείο της εξέφραζε πολύ συχνά την προθυμία του να βοηθήσει τη Χίλαρι με «όποιον τρόπο μπορώ»…
