Περισσότερους ή λιγότερους αιώνες πριν, οι άνθρωποι πλήττονταν από ανία σε μεγαλύτερο βαθμό, γι’ αυτό και σκάρωναν όλων των λογιών τις ανατρεπτικές διασκεδάσεις, μπας και βγάλουν άλλη μια μέρα δηλαδή.
Κι έτσι έκαιγαν γάτες ή θεωρούσαν σπορ απλές καθημερινές ασχολίες όπως το βάδισμα!
Τι τα θέλετε, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουμε την ανθρωπότητα του παρελθόντος σε όρους έξαλλης δημιουργικότητας…
Ακέφαλα πορτρέτα
Πάμπολλες παράξενες μόδες αναδύθηκαν μετά την έλευση της φωτογραφίας στην ανθρώπινη επικράτεια, αν και καμιά δεν ξεπέρασε ποτέ τη μεταθανάτια φωτογραφία, h οποία αποκάλυπτε την ψύχωση των Βικτωριανών με τον θάνατο, καθώς τα ποσοστά θνησιμότητας θέριζαν τότε. Δεν ήταν βέβαια η μόνη μακάβρια απαθανάτιση του ανθρώπινου σώματος ούτε και η δημοφιλέστερη, καθώς από το 1853 όλα έμελλε να αλλάξουν.
Τότε ήταν που ο διακεκριμένος πιονέρος της φωτογραφίας Oscar Rejlander άρχισε τη δική του προσπάθεια με τα μακάβρια ήθη που είπε κοινώς «Ακέφαλα Πορτρέτα». Συνδυάζοντας αρνητικά και πρώιμες τεχνικές εφέ, ο τύπος μπορούσε να δημιουργεί εικόνες ζωντανών ανθρώπων δίπλα στα ακρωτηριασμένα κεφάλια τους! Όπως ήταν φυσικό, το πράγμα έγινε σύντομα δημοφιλέστατο και πολλοί έσπευσαν να πάρουν κομμάτι από την πίτα της αγοράς, γεννώντας μια από τις πλέον αναπάντεχες κοινωνικές μόδες!
Οι Βικτωριανοί έβγαζαν φωτογραφίες με τα κεφάλια τους οπουδήποτε αλλού παρά πάνω στον λαιμό και κανείς δεν ξέφυγε από το αναπάντεχο σπορ, ούτε καν τα παιδιά…
Συλλογή δακρύων
Κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς και πότε ξεκίνησε η συλλογή δακρύων, πρέπει πάντως να είναι πανάρχαιο έθιμο, αφού αναφορές συναντάμε ακόμα και στη Βίβλο. Η πρακτική γενικεύτηκε σίγουρα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπου οι πενθούντες γέμιζαν μικρά γυάλινα δοχεία με το δάκρυ τους και τα άφηναν μετά μέσα στον τάφο του εκλιπόντος ως δείγμα σεβασμού. Ακόμα και χρήματα πλήρωναν σε κλαψιάρες μοιρολογίστρες ώστε να γεμίζουν τα μπουκαλάκια της κηδείας και να τιμηθεί έτσι ο νεκρός όσο του έπρεπε.
Η πρακτική αναβίωσε κατά τη Βικτοριανή Περίοδο, όπου οι μοιρολογίστρες έκλαιγαν τώρα σε φιαλίδια με ειδικά πώματα που βοηθούσαν στην εξάτμιση. Κι αυτό γιατί με το που εξατμίζονταν τα δάκρυα η περίοδος του πένθους είχε παρέλθει! Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού που μαστιζόταν από τον αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, οι γυναίκες έκλαιγαν στα φιαλίδια μέχρι να επιστρέψουν οι άντρες από το μέτωπο και να δουν με τα μάτια τους πόσο πολύ είχαν λείψει στις συζύγους τους. Ωραίος τρόπος να περνάς τη μοναχική σου μέρα…
Η Αλεξάνδρα κουτσαίνει
Από τη στιγμή που παντρεύτηκε με τον πρίγκιπα της Ουαλίας, η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Δανίας έγινε βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας (και ο αδερφός της, Γεώργιος Α’ βασιλιάς της Ελλάδας) και η μεγάλη αγαπημένη του βρετανικού κοινού φυσικά, μια εκδοχή της πριγκίπισσας Νταϊάνα δηλαδή κατά τον 19ο αιώνα. Όμορφη και χαριτωμένη, η Αλεξάνδρα έγινε σύμβολο μόδας και κοινωνικής συμπεριφοράς και ό,τι κι αν έκανε, έβρισκε αμέσως μιμητές τόσο στους αριστοκρατικούς κύκλους όσο και τον απλό λαό.
Κάθε κίνηση ή στιλ της μιμούνταν λοιπόν από τον κοσμάκη, όταν και θα ξεκινούσε μια από τις πιο θεότρελες μόδες που είδε ποτέ η οικουμένη! Είμαστε στα 1867, μετά τη γέννηση του τρίτου της παιδιού, όταν η σύζυγος του Εδουάρδου Ζ’ προσβλήθηκε από ρευματικό πυρετό και της έμεινε κουσούρι μια ελαφριά αναπηρία στο ένα πόδι. Το Κούτσαμα της Αλεξάνδρας είχε έρθει για να μείνει: οι κυρίες Λονδίνου και Εδιμβούργου άρχισαν να κουτσαίνουν επίτηδες για να μοιάσουν στη βασίλισσα!
Τέτοια ήταν η τρέλα που οι κυρίες φορούσαν πια παπούτσια διαφορετικού νούμερου για να γίνει το κούτσαμα ακόμα πιο αληθοφανές, αναγκάζοντας τους υποδηματοποιούς να ρίχνουν σκόπιμα στην αγορά άνισα ζευγάρια παπουτσιών! Και βέβαια τα μπαστουνάκια έγιναν το απαραίτητο αξεσουάρ του περιπάτου, παρά το γεγονός ότι καμία κυρία δεν τα χρειαζόταν πραγματικά. Ο Τύπος της εποχής κατακεραύνωνε τη νέα μόδα, καθώς οι γαλαζοαίματοι θεωρούσαν την τρέλα τίποτα άλλο παρά μεγάλη κοροϊδία για την πριγκίπισσα…
Αγωνιστικό… περπάτημα
Παραμένοντας στον ιδιαίτερο 19ο αιώνα, άλλο ένα ανατρεπτικό σπορ θα γινόταν δημοφιλέστατο. Τόσο δημοφιλές που το αγωνιστικό βάδισμα συγκέντρωνε τους περισσότερους θεατές από κάθε άλλο σπορ που παιζόταν στις ΗΠΑ! Ο λόγος που γεννήθηκε μάλιστα ήταν η καθαρή ανία: οι άνθρωποι μετανάστευαν στα μεγάλα αστικά κέντρα μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και χρειάζονταν απελπισμένα μια νέα μορφή διασκέδασης, κι έτσι γέμιζαν στάδια και αρένες για να απολαύσουν τους περιπατητές να φέρνουν γύρους με τον γνώριμο χαλαρό ρυθμό του βαδίσματος.
Το σπορ δεν ήταν βέβαια παίξε γέλασε, καθώς οι αθλητές περπατούσαν χωρίς διακοπή από τη Δευτέρα ως το Σάββατο! Κυριακές έπαιρναν ρεπό, καθώς απαγορεύονταν τα δημόσια θεάματα κατά τις αργίες. Νικητής ήταν αυτός που θα κάλυπτε τη μεγαλύτερη απόσταση και κάποιοι είχαν γίνει τόσο καλοί στο περπάτημα που διένυαν ακόμα και 160 χιλιόμετρα το 24ωρο! Υψηλή κοινωνία και απλός λαός συνέρρεαν στα γήπεδα για να δουν με τα μάτια τους τους αθλητές να γίνονται πλούσιοι τελικά από τα παχυλά χρηματικά ποσά των επάθλων. Σκάνδαλα πυροδοτήθηκαν για στημένα αποτελέσματα και χρήση απαγορευμένων ουσιών, σαν κανονικό σπορ δηλαδή. Το σπορ αντικαταστάθηκε τελικά από την ποδηλασία μετά το 1885…
Κάψιμο γάτας
Στα σημερινά χρόνια, η κακοποίηση των ζώων επισύρει -και δικαιολογημένα- τη λαϊκή κατακραυγή , αν και στη Γαλλία του 17ου αιώνα τα πράγματα ήταν σαφώς διαφορετικά. Κι αυτό γιατί το να καίνε αιλουροειδή για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους ήταν μια χαρά διασκέδαση!
Κάθε χρόνο οι Παριζιάνοι μαζεύονταν το κατακαλόκαιρο σε ένα φεστιβάλ για να παίξουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν. Για να κάνουν το όλο πράγμα πιο ενδιαφέρον προφανώς, το κοινό όργωνε την πόλη, άρπαζε τις αδέσποτες γάτες και τις έβαζε σε σακιά. Κατόπιν τις κρέμαγαν σε παλούκια πάνω από τη φωτιά και τις έβλεπαν να πεθαίνουν αργά και μαρτυρικά. Κι αυτό γιατί η γάτα είχε συνδεθεί με τη μαύρη μαγεία και τον σατανισμό κι έτσι ξόρκιζαν το κακό.
Συχνά πυκνά όλο και κάποια αλεπού θα φιγούραρε μεταξύ των αιλουροειδών, αν και αυτές ρίχνονταν συνήθως κατευθείαν στην πυρά. Ο κόσμος ξεφάντωνε με την καρδιά του μέσα στα ανατριχιαστικά νιαουρίσματα των τραγικών ζώων και ακόμα και ο βασιλιάς και οι ξένοι απεσταλμένοι συνέρρεαν στο φεστιβάλ του τρόμου για να πάρουν μέρος στην άρρωστη αυτή διασκέδαση. Οι υψηλοί προσκεκλημένοι είχαν μάλιστα την τιμή να ανάβουν τη φωτιά.
Αντίστοιχα τελετουργικά σε φεστιβάλ λάμβαναν χώρα σε πολλά ακόμα σημεία της Γαλλίας αλλά και της Γηραιάς Ηπείρου. Μετά το κάψιμο των γατών, ο κόσμος συνωστίζονταν για να πάρει λίγες από τις στάχτες τους στο σπίτι, καθώς ήταν σύμβολο καλοτυχίας…