Τι βλέπεις διασχίζοντας οδικώς 400 χιλιόμετρα στην Ουγκάντα…

Ξημερώματα στο διεθνές αεροδρόμιο της Ουγκάντας. Την Κυριακή 19 Ιουνίου, η αποστολή της ActionAid Ελλάς πάτησε στο Εντέμπε. Ένα αεροδρόμιο που όσοι το γνωρίζουν, ίσως να το ξέρουν από μια παλιότερη -ιστορική- αεροπειρατεία όπου η Μοσάντ «καθάρισε» τους Παλαιστίνιους. Οι φήμες θέλουν ακόμη και τον… Γιούρι Γκέλερ να συμμετείχε στην επιχείρηση. Ουγκάντα, Αποστολή newsbeast.gr Κείμενο: Βίκτωρας Μοντζέλλι Φωτογραφίες: Σύνη Αστρά Με το που πατάς το πόδι σου στην Ουγκάντα, το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι πως ο ουρανός είναι πιο κοντά στη Γη από κάθε σημείο του πλανήτη. Στις 4 τα ξημερώματα, 47 Έλληνες, Ανάδοχοι Παιδιού της ActionAid Ελλάς και εθελοντές, προσγειώθηκαν με προορισμό το Παντέρ, ή αλλιώς την ευρύτερη περιοχή Ακόλι που την προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε πυρήνα αντικαθεστωτικών. Μετά από σχετικά μικρή ταλαιπωρία, οι 47 βίζες εκδόθηκαν μέσα σε μισή ώρα και κάτι. Γύρω στις 04:40 με έξι υπαλλήλους στο πόστο τους, εξυπηρετήθηκαν οι μοναδικοί επιβάτες του αεροδρομίου. Εμείς! Απρόσμενο «καλωσόρισμα» από ένα Δημόσιο μιας χώρας όπως η Ουγκάντα. Μέσα στα βασικά διαδικαστικά για την παραμονή στην Ουγκάντα ήταν η αλλαγή χρημάτων. Ευρώ σε σελίνια. Όλοι βγήκαν από το αεροδρόμιο έχοντας πάνω τους… εκατομμύρια. Τα 500 ευρώ ανταλλάχθηκαν με περίπου 1.700.000 σελίνια. Κάπου μετά τις 6, συγκεντρωθήκαμε για πρώτη φορά στο έδαφος της Αφρικής. Οι εργαζόμενοι της ActionAid Ουγκάντας μας περίμεναν με δυο μίνι λεωφορεία και ένα τζιπ. Φορτώθηκαν οι βαλίτσες, καθορίστηκε ποιος θα κάτσει πού και στις 06:37 ξεκίνησε το ταξίδι για τη βόρεια ενδοχώρα. Είχε χαράξει για τα καλά… Το ταξίδι για το Παντέρ είχε ξεκινήσει. Ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που βλέπει ο ταξιδιώτης; Παλιά και εγκαταλελειμμένα κτήρια. Κακούς δρόμους γεμάτους λακκούβες. Εκατοντάδες ανθρώπους να κυκλοφορούν, οι περισσότεροι με τα πόδια. Εκατοντάδες μοτοσυκλέτες των προηγούμενων δεκαετιών. Έντονη η παρουσία της αστυνομίας. Στο πουθενά, έβλεπες άντρες με όπλα απλά παρατεταγμένους στο δρόμο. Η πόλη, αν και Κυριακή, ξύπνησε από νωρίς. Και ξύπνησε βλέποντας δύο πούλμαν και ένα τζιπ με λευκούς. Χιλιάδες μάτια καρφώνονται πάνω στα οχήματα που μας μετέφεραν. Στα 400 χιλιόμετρα που διανύσαμε, δεν είδαμε άλλους… δυτικούς. Δεν κάναμε ούτε μισή ώρα ταξίδι και μία συγκεκριμένη εικόνα μας συνόδευσε μέχρι το βόρειο τμήμα της Ουγκάντας: άνθρωποι έξω από τα… μισογκρεμισμένα μαγαζιά τους και η πραμάτεια τους απλωμένη στο έδαφος. Και πολλά «πηγαδάκια». Μια ίσως τριτοκοσμική εικόνα για εμάς, είναι μια καθημερινή για τον αφρικανικό λαό. Τα πιτσιρίκια ξυπόλητα να παίζουν αλλά και να κοιτάνε τους λευκούς με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Η πρώτη στάση έγινε κάπου στις 10 το πρωί. Πρωινό σε ένα εντυπωσιακό -για επίπεδα Ουγκάντας όπως το έχει το μυαλό του ο ταξιδιώτης- καφέ του εθνικού δικτύου. Η πρώτη επαφή με τους ντόπιους. Ευγενικοί και καλοσυνάτοι άνθρωποι. Χαμογελαστοί και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Όλοι τους μιλούν αγγλικά, κάνοντας τον τουρίστα να νιώθει ακόμη πιο άνετα σε μία χώρα εντελώς διαφορετική. Διακριτική και η παρουσία της αστυνομίας. Ένας άντρας με το τουφέκι του καθόταν δίπλα στο κτήριο. Ο Νίξον, η ψυχή της ActionAid Ουγκάντας μας εξήγησε πως σε όλη τη χώρα υπάρχουν αστυνομικοί. Είναι θέμα ασφάλειας… Ομελέτα, φρούτα, καφές και τσάι ήταν οι πρώτες γεύσεις επί αφρικανικού εδάφους. Λίγο ξεμούδιασμα και επιστροφή στα πούλμαν και στο τζιπ. Συνεχίσαμε να διασχίζουμε τη χώρα. Οι εικόνες ίδιες. Οι κάτοικοι μας χάζευαν, το ίδιο και εμείς. Κάποια στιγμή μας κοίταξαν και μερικοί… μπαμπουίνοι. Στο οδικό δίκτυο της Αφρικής δεν είναι περίεργο να δεις, δεξιά και αριστερά, ζώα που βλέπεις σε ζωολογικούς κήπους της Ευρώπης. Κάποια στιγμή μας κέντρισε το ενδιαφέρον ένα μεγάλο ποτάμι. Ο μεγαλοπρεπέστατος Νείλος. Ταξιδέψαμε τέσσερις ώρα από το Κάιρο για να τον συναντήσουμε και πάλι. Στην ενδοχώρα της Ουγκάντας! Μέσα στα δύο πούλμαν, οι εκπρόσωποι της ActionAid της χώρας μας έλυναν κάθε απορία που γεννούσαν οι εικόνες που βλέπαμε αλλά μας εξηγούσαν και τη δράση της οργάνωσης. Τα προβλήματα πολλά και σοβαρά. Οι λύσεις ελάχιστες. Αυτός είναι και ο σκοπός του ταξιδιού που οργάνωσε η ActionAid Ελλάς. Να δώσει μια μικρή λύση σε ένα μεγάλο πρόβλημα μιας τοπικής κοινότητας. Να ενισχύσει τον τρόπο διδασκαλίας και τη λειτουργία ενός σχολείου που φιλοξενεί καθημερινά περίπου 200 παιδάκια. Μετά το δεύτερο διάλειμμα και το μεσημεριανό, η πορεία συνεχίστηκε. Κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες όμως. Για τρεις ώρες και κάτι, η πομπή της ActionΑid Ελλάς κινούταν σε χωμάτινο δίκτυο, αρκετές φορές σε ανώμαλους δρόμους. Οι εικόνες και πάλι οι ίδιες. Όσο πιο μέσα έμπαινες στη χώρα, τόσο πιο «σκληρά»… Μετά από 14 ώρες ταξίδι, η αποστολή της ActionAid Ελλάς, έφτασε στον προορισμό της. «Το Παντέρ είναι… αληθινό», είπε ο Νίξον χαμογελώντας αλλά κυρίως για να μας γλυκάνει μετά από την τόσο μεγάλη αλλά και συνάμα ευχάριστη ταλαιπωρία. Αλήθεια μας είπε. Το Παντέρ ήταν εκεί. Όπως εκεί ήταν και η αποστολή από την Ελλάδα. Δεν πατήσαμε απλά την Ουγκάντα, τη διασχίσαμε οδικώς. Σε λίγο θα ξημέρωνε η 1η ημέρα της αποστολής…