Ο καταστροφικός πόλεμος στη Συρία άρχισε στις 15 Μαρτίου 2011 και πλέον εισέρχεται στο έκτο χρόνο του.

Παραθέτουμε τις σημαντικότερες ημερομηνίες:

– 15 Μαρτίου 2011: Έναρξη πρωτοφανών διαδηλώσεων στη χώρα που κυβερνάται δια σιδηράς πυγμής επί 40 χρόνια από το καθεστώς Άσαντ (τον Χάφεζ αλ Άσαντ και στη συνέχεια τον γιο του, Μπασάρ). Μικρές διαδηλώσεις διαλύθηκαν βίαια στη Δαμασκό, αλλά στη νότια πόλη Ντεράα το κίνημα διαμαρτυρίας θα αποκτήσει δυναμική μετά τη σύλληψη και τον βασανισμό εφήβων, υπόπτων για το γράψιμο αντικαθεστωτικών συνθημάτων σε τοίχους.

Ουάσινγκτον, Παρίσι και Λονδίνο καταδικάζουν τη «βίαιη καταστολή των διαδηλωτών». Το καθεστώς καταγγέλλει «ένοπλη εξέγερση σαλαφιστικών ομάδων». Το κίνημα διαμαρτυρίας θα ριζοσπαστικοποιηθεί, με εκκλήσεις για πτώση του καθεστώτος, και θα επεκταθεί.

– 17 Ιουλίου 2012: Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, η μεγαλύτερη συνιστώσα της εξέγερσης στον οποίο μετέχουν πολίτες που πήραν τα όπλα και στελεχώνεται από λιποτάκτες του συριακού στρατού, αρχίζει τη μάχη στη Δαμασκό, αλλά το καθεστώς ελέγχει στενά την πρωτεύουσα και την προασπίζει.

Τρεις ημέρες αργότερα, οι αντάρτες αρχίζουν η μάχη στη βόρεια επαρχία του Χαλεπίου, η οποία έκτοτε είναι διαιρεμένη στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες και σε εκείνες που ελέγχονται από τις κυβερνητικές δυνάμεις.

– 30 Απριλίου 2013: Ο επικεφαλής της σιιτικής Χεζμπολάχ του Λιβάνου Χασάν Νασράλα αναγνωρίζει τη δέσμευση των μαχητών του κινήματος να πολεμήσουν στο πλευρό των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων. Ο Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική κοινότητα των Αλαουιτών (10% του πληθυσμού), που προέρχεται από το σιιτικό Ισλάμ, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι σουνίτες.

– 21 Αυγούστου 2013: Επίθεση σε δύο περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες κοντά στη Δαμασκό. Οι κυβερνητικές δυνάμεις κατηγορούνται για χρήση του αερίου σαρίν (1.400 θάνατοι, σύμφωνα με την Ουάσινγκτον). Τον Σεπτέμβριο, μια ρωσο-αμερικανική συμφωνία για τη διάλυση του συριακού χημικού οπλοστασίου απομακρύνει την τελευταία στιγμή την απειλή αμερικανικών επιδρομών.

– 14 Ιανουαρίου, 2014: Οι τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε καταλαμβάνουν τη βόρεια πόλη Ράκα έπειτα από μάχες με αντίπαλες ομάδες ανταρτών. Η Ράκα, είναι η πρώτη πρωτεύουσα επαρχίας της οποίας τον έλεγχο χάνει εξ ολοκλήρου το καθεστώς και γίνεται προπύργιο των τζιχαντιστών. Τέλη Ιουνίου, η τζιχαντιστική οργάνωση αυτοαποκαλείται Ισλαμικό Κράτος και κηρύσσει χαλιφάτο στις περιοχές που καταλαμβάνει στη Συρία και το γειτονικό Ιράκ.

Από το 2013, τζιχαντιστές, κυρίως μέλη του Μετώπου Αλ-Νόσρα (συριακό σκέλος της Αλ Κάιντα) είχαν επίσης ενισχύσει τη βάση τους στο βορρά.

– 9 Μαΐου 2014: Η παλιά πόλη της Χομς, στην κεντρική Συρία, που ονομάστηκε από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης «πρωτεύουσα της εξέγερσης» πέφτει στα χέρια του στρατού έπειτα από πολιορκία δύο ετών και σκληρές μάχες. Οι αντάρτες θα αποχωρήσουν από την τελευταία συνοικία που ήλεγχαν στη Χομς στα τέλη του 2015.

– 26 Ιανουαρίου 2015: Το ΙΚ εκδιώκεται από το Κομπάνι, στα σύνορα με την Τουρκία, έπειτα από τέσσερις και πλέον μήνες σφοδρών μαχών των οποίων ηγούνταν οι κουρδικές δυνάμεις με την υποστήριξη του υπό τις ΗΠΑ συνασπισμού που διεξήγαγε επιδρομές εναντίον θέσεων των τζιχαντιστών. Οι Κούρδοι αποτελούν το 15% του πληθυσμού της Συρίας.

– 28 Μαρτίου 2015: Ένας συνασπισμός τζιχαντιστών, στον οποίο μετέχει το Μέτωπο Αλ Νόσρα και άλλες σουνιτικές ισλαμιστικές οργανώσεις καταλαμβάνει τη βορειοδυτική επαρχία Ιντλίμπ. Τον Μάιο, ο Άσαντ παραδέχεται ότι τα στρατεύματά του υπέστησαν ήττες. Τον Ιούλιο παραδέχεται «έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού» στο στρατό.

– 30 Σεπτεμβρίου 2015: Μετά την έναρξη τον Σεπτέμβριο του 2014 των επιδρομών κατά του ΙΚ από τον διεθνή συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ, η Ρωσία, σύμμαχος της Δαμασκού, αρχίζει αεροπορική εκστρατεία εναντίον των «τρομοκρατικών» οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου του ΙΚ. Ωστόσο αντάρτες και Δυτικοί κατηγορούν τη Μόσχα ότι θέτει κυρίως στο στόχαστρο άλλες οργανώσεις της αντιπολίτευσης παρά το ΙΚ. Ο συριακός στρατός θα πετύχει με ρωσική βοήθεια την ανακατάληψη εδαφών.

– 27 Φεβρουαρίου 2016: Με πρωτοβουλία της Ρωσίας και των ΗΠΑ, μια πρωτοφανής συμφωνία για την παύση των εχθροπραξιών τίθεται σε ισχύ μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των ανταρτών, συντείνοντας κατά συνέπεια στην επανάληψη των ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών. Από την εκεχειρία εξαιρούνται οι τζιχαντιστικές οργανώσεις ΙΚ και Μέτωπο Αλ-Νόσρα που ελέγχουν περισσότερο από το 50% του συριακού εδάφους.