Οι τουρίστες που κάνουν περίπατο στη γραφική ακτή του Alderney, στο Ηνωμένο Βασίλειο, συνήθως προσπερνούν χωρίς να δώσουν προσοχή στις τρεις τσιμεντένιες στήλες που βρίσκονται νότια του αεροδρομίου του νησιού.
Λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μακριά από τη βραχώδη ακτή, οι τσιμεντένιες κολώνες μοιάζουν σαν την ερειπωμένη είσοδο κάποιου χαμένου εξοχικού σπιτιού ή σαν απομεινάρια βιομηχανικού κτηρίου.
Είναι όμως ό,τι έχει απομείνει από το Lager Sylt, του μόνου στρατοπέδου συγκέντρωσης που είχαν κατασκευάσει οι ναζί σε βρετανικό έδαφος κατά τη διάρκεια της πενταετούς κατοχής των Channel Islands κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκεί Εβραίοι κρατούμενοι σταυρώνονταν επειδή επιχείρησαν να αποδράσουν από τον τρόμο του στρατοπέδου, όπου εκτιμάται πως άφησαν την τελευταία τους πνοή τουλάχιστον 400 άνθρωποι.
Παρότι το Ολοκαύτωμα στην Ευρώπη είναι γνωστό, λίγοι γνωρίζουν για τα τέσσερα στρατόπεδα που κατασκευάστηκαν στο Alderney μετά την κατάκτηση του νησιού από τις δυνάμεις του Χίτλερ το 1940.
Ο Τσώρτσιλ είχε απρόθυμα διατάξει την αποστρατικοποίηση των Channel Islands, του Alderney, του Jersey και του Guernsey καθώς οι ναζί περνούσαν από την Ευρώπη και καταλάμβαναν τη Γαλλία.
Παραδόξως ο Χίτλερ δεν κατάλαβε πως τα νησιά ήταν ανυπεράσπιστα και βομβάρδισε το κύριο λιμάνι του Guernsey πριν προσγειωθούν στο νησί αεροπλάνα στις 30 Ιουνίου 1940.
Παρότι είχε μικρή στρατηγική αξία, ο Χίτλερ θεώρησε την κατάκτηση των νησιών κίνηση υπέρ της προπαγάνδας του και έδωσε την εντολή να φέρουν σημαντική άμυνα στο πλαίσιο του «Ατλαντικού τείχους» του.
Κατασκευάστηκαν τέσσερα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία ονόμασε όπως τα γερμανικά νησιά Sylt, Borkum, Norderney και Helgoland.
Το Lager Sylt, του οποίου η πύλη διατηρείται ακόμα, στέγασε Εβραίους κρατούμενους, η αντιμετώπιση των οποίων σόκαρε τους ντόπιους που είχαν απομείνει στα νησιά.
Ο ιερέας του Guernsey, Reverend Douglas Ord, είδε τους κρατούμενους από το Sylt να φτάνουν στο νησί το 1944. Στο ημερολόγιό του έγραψε: «Ήταν στοιχισμένοι άνθρωποι, σε σειρές των πέντε. Όλοι φορούσαν κάτι σαν πιτζάμες και στα πόδια είχαν από ξύλινα σαμπώ έως… κομμάτια υφάσματος δεμένα γύρω από τις πατούσες τους. Άλλοι ήταν ξυπόλυτοι. Ήταν περισσότεροι από χίλιοι, ήταν πολιτικοί κρατούμενοι. Είχαν όλοι ξυρισμένα κεφάλια. (…) Σου έσκιζε την καρδιά να βλέπεις τα αποτελέσματα αυτής της συστηματικής και μεθοδευμένης υποτίμησης των ανθρώπων».
«Στην κορυφή βάδιζαν πέντε άνδρες των SS οπλισμένοι με αυτόματα, με την κακία αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους. Στο τέλος της ουράς και στα πλαϊνά υπήρχαν περίπου δέκα ακόμα από αυτούς τους άγριους, παρόμοια οπλισμένους, άνδρες. (…) Οίκτος, συμπόνοια, θλίψη, οργή και τρόμος, νιώθαμε όλων των ειδών τα συναισθήματα καθώς τους βλέπαμε να περνούν».
Παρότι στο νησί δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων, ο τρόπος αντιμετώπισης των κρατουμένων οδήγησε στο θάνατο περίπου των μισών που πέρασαν από εκεί.
Έγγραφα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε στα Channel Islands αποτυπώνουν τις σκληρές συνθήκες ζωής.
«Πολύ υποσιτισμένοι και εξαντλημένοι για να δουλέψουν αποτελεσματικά, αυτοί οι άνδρες ξυλοκοπούνταν άγρια από τον Γερμανό φρουρό και συχνά, όταν ήταν πολύ αδύναμοι ακόμα και για να σταθούν στα πόδια τους μετά τα χτυπήματα, τους χτυπούσαν ξανά μέχρι θανάτου και τους τελείωναν με μια μαχαιριά», ανέφερε ένα από αυτά.
«Ένας άνδρας σταυρώθηκε στην πύλη του στρατοπέδου, γυμνός μέσα στο χειμώνα. Οι SS του πετούσαν κουβάδες με παγωμένο νερό όλοι τη νύχτα μέχρι που εξέπνευσε», ανέφερε ένα άλλο.
Ένας κρατούμενος εντοπίστηκε από τα ειδικά σκυλιά ενώ επιχειρούσε να διαφύγει. Τον κρέμασαν και στη συνέχεια τον σταύρωσαν στην ίδια πύλη. Η σορός του έμεινε εκεί για πέντε ημέρες, για παραδειγματισμό…
