Με τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά και τα κοφτερά τους δόντια, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς γιατί οι λύκοι ήταν άλλοτε οι πρεσβευτές του τρόμου.
Παρά το γεγονός ότι οι επιθέσεις τους στους ανθρώπους παραμένουν διαχρονικά σπάνιες, οι πολίτες παλιότερων κοινωνιών τους έτρεμαν κυριολεκτικά, πόσο μάλλον τις υβριδικές εκδοχές τους που θα έμεναν γνωστές ως λυκάνθρωποι!
Όταν μάλιστα υπήρχε πανσέληνος, τότε ο τρόμος άγγιζε κόκκινο, καθώς λύκοι και λυκάνθρωποι καραδοκούσαν για ανθρώπινη σάρκα…
Ο λύκος του σουηδικού Γκισίνγκε
Ήταν το 1817 όταν ένα λυκάκι πιάστηκε σε επαρχία της Σουηδίας και πέρασε πολλά χρόνια σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Κάποια στιγμή το έσκασε βέβαια και γεννήθηκε έτσι ο τρομακτικότατος «λύκος του Γκισίνγκε»! Μεταξύ Δεκεμβρίου 1820 και Μαρτίου 1821, ο λύκος επιτέθηκε σε 31 ανθρώπους και σκότωσε τους 12, όλους στη σουηδική ύπαιθρο γύρω από την κοινότητα Γκισίνγκε.
Η πλειονότητα των θυμάτων ήταν μάλιστα παιδιά (ηλικίας 3-15 ετών), τα οποία τα βρήκαν μισοφαγωμένα. Ως απάντηση τόσο στον υπαρκτό κίνδυνο όσο και τη μαζική υστερία που επικράτησε, οι Αρχές της Σουηδίας επικήρυξαν τους λύκους και σύντομα ο πληθυσμός τους αποδεκατίστηκε. Όσο για τον Λύκο του Γκισίνγκε, ακολούθησε τη μοίρα των υπολοίπων και έπεσε θύμα στο κυνηγητό που στήθηκε για την εξαφάνισή του…
Οι λύκοι του φινλανδικού Τούρκου
Όπως και ο σουηδικός λύκος, έτσι και η αγέλη που χτύπησε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Φινλανδίας, το Τούρκου, τρεφόταν με ανθρώπους και έσπειρε θάνατο και πανικό στην περιοχή για κοντά δύο χρόνια. Μεταξύ 1880-1881, δύο ή τρεις λύκοι σκότωσαν 22 παιδιά γύρω από την παράκτια πόλη κομματιάζοντας τα σώματά τους.
Ήδη από το δεύτερο φαγωμένο παιδί, οι τοπικές αρχές έφτιαξαν ένα απόσπασμα από 15 στρατιώτες και 9 επαγγελματίες κυνηγούς από τη Ρωσία ώστε να απαλλαγούν από το πρόβλημα. Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι τους κυνηγούσαν πλέον, οι λύκοι του Τούρκου παρέμεναν ενεργοί και συνέχιζαν τα φονικά, πυροδοτώντας τέτοιον πανικό που η περίοδος 1880-1881 αποκαλείται συχνά στη φινλανδική ιστορία ως «τα χρόνια του λύκου».
Οι γονείς έκλειναν τα παιδιά τους στο σπίτι και οι μετακινήσεις είχαν περιοριστεί δραματικά στο Τούρκου. Αυτά μέχρι τον Ιανουάριο του 1882, όταν ένας ηλικιωμένος και σχεδόν ξεδοντιάρης λύκος σκοτώθηκε από τους κυνηγούς και 12 μέρες μετά δηλητηριάστηκε και το μεγάλο αρσενικό της αγέλης. Όταν εξόντωσαν και τον τρίτο λύκο της παρέας, η μαζική υστερία άρχισε να καταλαγιάζει…
Οι λύκοι του Παρισιού
Ήταν το 1450 όταν το Παρίσι, η μεγαλύτερη τότε πόλη της Ευρώπης, έζησε τον δικό της πανικό με τη λυκοφοβία. Τον μοιραίο εκείνο χειμώνα, μια αγέλη πεινασμένων λύκων κατάφερε να τρυπώσει από τα τείχη της Πόλης του Φωτός, εκμεταλλευόμενη την κακή κατάσταση των οχυρωματικών έργων, και να σκοτώσει 40 ανθρώπους, πυροδοτώντας έναν γενικευμένο πανικό που σπάνια έχουν ξαναπροκαλέσει ζώα σε ανθρώπινες κοινωνίες.
Οι κοκκινόχρωμοι λύκοι είχαν ωστόσο αιχμαλωτιστεί μέσα στα τείχη του Παρισιού και τώρα ήταν ώρα να περάσει ο άνθρωπος στην αντεπίθεση. Ντόπιοι με ρόπαλα και εργαλεία τους στρίμωξαν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ, όπου τους λιθοβόλησε ο μανιασμένος όχλος μέχρι θανάτου, με πέτρες, ξύλα και ό,τι άλλο βρήκαν. Η μεσαιωνική βασιλεία του τρόμου πήρε έτσι τέλος…
Οι λύκοι του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ’
Ο Λουδοβίκος ΙΕ’ της Γαλλίας είχε το θεματάκι του με τα αρπακτικά πλάσματα, τα οποία απασχόλησαν ένα καλό ποσοστό της βασιλείας του. Η πλέον διαβόητη υπόθεση έλαβε χώρα μεταξύ 1764-1767 σε επαρχία της νότιας Γαλλίας, όταν ένα μυστηριώδες πλάσμα σκότωσε 80-113 ανθρώπους, πριν ένας ντόπιος αγρότης το εξοντώσει με τη βοήθεια ασημένιας σφαίρας!
Το περιβόητο περιστατικό συνεχίζει να πονοκεφαλιάζει τους ιστορικούς αλλά και τους συνωμοσιολόγους: οι μεν κάνουν λόγο για λύκο ή ύαινα και οι δε για υπερφυσικό πλάσμα με φονικά ένστικτα. Εξαιτίας του γενικευμένου πανικού, ο Λουδοβίκος εξαναγκάστηκε να στείλει την επίλεκτη βασιλική φρουρά του στο κατόπι του ζώου. Η αποστολή του αποσπάσματος απέτυχε και ο βασιλιάς τους ανακάλεσε για να τους στείλει σε μια κοινότητα στα βορειοδυτικά του Παρισιού για άλλο σκοπό. Και τότε συνέβη το αδιανόητο: ο λύκος εμφανίστηκε εκεί και για δύο μέρες τρομοκράτησε το ήσυχο χωριουδάκι, κατασπαράζοντας 4 και τραυματίζοντας άλλους 14.
Το κυνήγι για την εξολόθρευσή του πήρε τιτάνιες διαστάσεις το 1765 και στο τέλος δύο οπλίτες κατάφεραν να τον σκοτώσουν. Αν και ο πυρετός φόβου δεν θα περνούσε έτσι εύκολα, καθώς τον Φεβρουάριο του 1766 άλλοι 18 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από επίθεση αιμοδιψούς αγέλης. Αντί να περιμένουν τη βασιλική φρουρά βέβαια, οι χωρικοί πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και έπειτα από έναν μήνα λυσσαλέου κυνηγιού, κατάφεραν να απαλλαγούν από τον βραχνά των φονικών λύκων. Δύο από τους λύκους αυτούς εκτίθενται ακόμα και σήμερα σε χωριουδάκι της βορειοδυτικής Γαλλίας…
Ο πανικός με τον λυκάνθρωπο της Αυστρίας
Παρά το γεγονός ότι οι λυκάνθρωποι γνώρισαν τη δική τους ζοφερή δόξα στη Μεσαιωνική Ευρώπη και οι πρώτες δίκες για υπόπτους λυκανθρωπισμού έλαβαν χώρα σε Γαλλία και Ελβετία, ήταν στη Γερμανία και την Αυστρία που θα κλιμακωνόταν το πράγμα εξελισσόμενο σε ένα ζοφερό κυνήγι που δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα το αντίστοιχο των μαγισσών.
Στις χώρες αυτές αναπτύχθηκε ο μύθος αλλά και οι δίκες τελικά που στρέφονταν κατά των λυκογητευτών, μάγων που μπορούσαν δηλαδή να χειραγωγούν τους λύκους και να τους μετατρέπουν σε όπλα. Και βέβαια όπως ακριβώς και με τις μάγισσες και τους λυκάνθρωπους, οι λυκογητευτές καταδικάζονταν σε μαρτυρικό θάνατο.
Στην Αυστρία, για παράδειγμα, ο κύριος όγκος των ειδικών αυτών δικαστηρίων λάμβανε χώρα σε ένα φρούριο του 13ου αιώνα που είχε φτιάξει ο επίσκοπος του Σάλζμπουργκ, αν και όλοι αποκαλούσαν «Κάστρο των Μαγισσών», εξαιτίας του γιγαντιαίου κυνηγιού που έλαβε χώρα εκεί μεταξύ 1670-1690. Κατόπιν, το 1715-1717, πολλά οικόσιτα ζώα και είδη κτηνοτροφίας έπεσαν θύματα κάποιου άγριου θηρίου και οι αγρότες έστειλαν στο κατόπι του πληρωμένους κυνηγούς. Όταν οι κυνηγοί απέτυχαν να απαλλάξουν την κοινότητα από τον κίνδυνο, τον πρώτο λόγο ανέλαβε η δεισιδαιμονία, η οποία βάφτισε δράστη κάποιον λυκάνθρωπο ή λυκογητευτή.
Το 1717 οι ζητιάνοι της κοινότητας συνελήφθησαν και βασανίστηκαν για να ομολογήσουν ότι είχαν πάρει μια «μαύρη αλοιφή» από τον ίδιο τον Σατανά, με την οποία μπορούσαν να μετατρέπονται σε λύκους. Γι’ αυτό και έτρωγαν τα βοοειδή, για να συντηρούνται όσο ήταν σε αυτή την κατάσταση. Όπως καταλαβαίνουμε, με το που απέσπασαν την καταναγκαστική ομολογία, οι Αρχές τους εκτέλεσαν ή τους έριξαν για πάντα στα μπουντρούμια του κάστρου…
