Τι φοβούνταν οι τύραννοι του σύγχρονου κόσμου

Γενικά μιλώντας, οι δεσποτικοί σφετεριστές της εξουσίας έχουν μια ροπή προς την παράνοια, με τα κηρύγματα μίσους και τους βασανισμούς των καθεστώτων τους να μην αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Άλλοτε είναι ο κατάφωρος μισανθρωπισμός τους, άλλοτε πάλι οι φανταστικοί εχθροί που βλέπουν παντού που τους κάνουν ακόμα πιο ευάλωτους στην ψυχασθένεια, δημιουργώντας έτσι γόνιμο έδαφος για την εμφάνιση διαταραχών που μόνο παράλογες μπορούν να λογιστούν. Κι έτσι παρά το αιμοβόρο και το αλλοπρόσαλλο της συμπεριφοράς τους, οι μεγάλοι δικτάτορες φοβούνταν…

Νικολάε Τσαουσέσκου: Τις αρρώστιες

Ο ρουμάνος δικτάτορας ήταν διαβόητος υποχονδριακός, κάτι που είχε τις βάσεις του στα προβλήματα υγείας που είχε ως παιδί. Φοβόταν αρρωστημένα τα κλιματιστικά και τα δημόσια κτίρια που φτιάχτηκαν επί των ημερών του δεν είχαν ποτέ air condition, καθώς ο Τσαουσέσκου δεν άντεχε στην ιδέα να βρίσκεται σε χώρο που κλιματίζεται, ούτε καν όταν επισκεπτόταν αφρικανικά έθνη! Αργότερα, η υποχονδριακή διαταραχή του κλιμακώθηκε και πλέον απέκτησε εμμονή με τα μικρόβια και τις απολυμάνσεις. Η φρουρά του απολύμαινε πια όλα τα πόμολα πριν τα αγγίξει το χέρι του δικτάτορα και καραδοκούσαν με πανάκια και κουτιά πρώτων βοηθειών μήπως και χρειαστεί να σφίξει ο δικτάτορας το χέρι κανενός παγκόσμιου ηγέτη. Χαρακτηριστικό εδώ είναι το θερμό φιλί που του έδωσε ο αμερικανός πρόεδρος Κάρτερ κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Ρουμάνου στις ΗΠΑ, με τον τελευταίο να λούζεται κυριολεκτικά με ένα μπουκάλι αλκοόλ μέσα στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή του από τον Λευκό Οίκο! Ο Τσαουσέσκου δεν έτρωγε ποτέ σε επίσημα δείπνα καθώς φοβόταν μην τον δηλητηριάσουν, την ίδια ώρα που είχε προσλάβει χημικό για να καταστρέφει τα δικτατορικά περιττώματά του, αποτρέποντας έτσι τις ξένες μυστικές υπηρεσίες από το να μάθουν την κατάσταση της υγείας του! Όταν μάλιστα ενημερώθηκε από τον Κάστρο για τις τόσες δολοφονικές απόπειρες της CIA εναντίον του, ο Τσαουσέσκου δεν ξαναφόρεσε ποτέ πια τα ίδια ρούχα, απαιτώντας να καταστρέφονται όταν τα έβγαζε…

Κιμ Ιλ-σουνγκ: Τον θάνατο

Όταν ο Μεγάλος Ηγέτης και γεννήτορας του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας έκλεισε το 65ο έτος της ηλικίας του το 1977, έφτιαξε μια ομάδα επιστημόνων με σκοπό να τον κάνουν να ζήσει μέχρι τα 100, τα 120 και γιατί όχι και περισσότερο; Σύμφωνα με τον προσωπικό του γιατρό και διευθυντή του Κέντρου Μακροζωίας, η ομάδα ανέλυσε 1.750 δείγματα παραδοσιακών ασιατικών βοτάνων και μαντζουνιών με σκοπό να χαρίσει την πολυπόθητη μακροβιότητα στον δικτάτορα και τον γιο του. Ένα από τα πρώτα εξαγόμενα της ομάδας ήταν η μακροζωία μέσω του γέλιου! Το Κέντρο οργάνωνε κωμικά σκετσάκια για τα μάτια του ηγέτη ώστε να γελάσει με την καρδιά του και να μην πεθάνει ποτέ, αν και αργότερα οι τεχνικές θα γίνονταν σαφώς πιο κωμικοτραγικές, όπως η μετάγγιση αίματος από νεαρά αγόρια που τρέφονταν με συγκεκριμένη διατροφή για πολλούς μήνες. Ο Μεγάλος Ηγέτης έζησε μόνο μέχρι τα 82 του, με τον προσωπικό του γιατρό να τον κατηγορεί κατόπιν για κακό τρόπο ζωής και ανθυγιεινά πρότυπα. Τόσο μάλιστα μετάνιωσε ο γιατρός που πέρασε όλη του τη ζωή προσπαθώντας να κάνει τον Κιμ να ζήσει αιώνια που αυτομόλησε μετά τον θάνατό του στη Νότια Κορέα…

Μπενίτο Μουσολίνι: Την Καθολική Εκκλησία

Ο ιταλός φασίστας είχε μίσος άσβεστο για την οργανωμένη εκκλησία και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν οι φασιστικές οργανώσεις του ήταν η τρομοκρατία των ιερωμένων και των καθολικών νεολαίων. Στα πρώιμα γραπτά του, όταν ήταν ακόμα σοσιαλιστής, δεν έχανε ευκαιρία να δυσφημεί και να κακολογεί τον ρωμαιοκαθολικισμό και έφτασε μέχρι και μυθιστόρημα να γράψει για έναν καρδινάλιο και την ερωμένη του, σε μια ιστορία ίντριγκας, σεξουαλικής ακολασίας, φόνου και εκκλησιαστικής παρακμής! Παρά το γεγονός όμως ότι τα τάγματά του δεν σταμάτησαν να παρενοχλούν ποτέ τον θεσμό της εκκλησίας και τους εκπροσώπους του, ο ίδιος αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί -φαινομενικά τουλάχιστον- με τον καθολικισμό για να περιφρουρήσει την εξουσία του. Κι έτσι έτεινε χείρα φιλίας στον Πάπα Πίο ΙΑ’, προσφέροντάς του «δώρο» την απαγόρευση του τζόγου και των διαζυγίων και παίρνοντας ως αντάλλαγμα την αυτοδιάλυση του Καθολικού Λαϊκού Κόμματος. Κι έτσι ο Μουσολίνι εξαφάνισε την ιταλική δημοκρατία χαϊδεύοντας τα αυτιά του Ποντίφικα, παρά το γεγονός ότι δεν σταμάτησε ποτέ να καταφέρεται με μίσος κατά της καθολικής χριστιανικής πίστης…

Αδόλφος Χίτλερ: Τα άλογα

Παρά το γεγονός ότι ήταν γνωστός για τα φιλοζωικά του αισθήματα, ο Φύρερ έτρεφε μια παράξενη αντιπάθεια για τα άλογα, τα οποία στο μυαλό του συνδέονταν με τους έφιππους ευγενείς και την ευρωπαϊκή αριστοκρατία. Στο ιδεολογικό μανιφέστο του «Ο Αγών Μου», συγκρίνει τα άλογα με τους εβραίους με χαρακτηρισμούς που μόνο μειωτικοί είναι και για τους δυο. Φαίνεται από τα γραπτά του πως η απέχθεια που ένιωθε για τα άλογα βασιζόταν στο γεγονός ότι δεν ήταν αρκετά πειθαρχημένα για τα παράλογα γούστα του Χίτλερ, καθώς συνήθιζαν να του καταστρέφουν τις μεγαλοπρεπείς παρελάσεις του, ιδιαίτερα όταν υπήρχε μουσική και κανονιοβολισμοί. Ο ίδιος δεν καβάλησε ποτέ άλογο. Το έφερε μάλιστα βαρέως που οι Βερολινέζοι δεν ήταν καθόλου ενθουσιώδεις για τα άρματα μάχης και τα πυροβόλα του ναζιστικού καθεστώτος, προτιμώντας αντιθέτως να θαυμάζουν το σύνταγμα ιππικού που είχε ξεμείνει εθιμοτυπικά από τα χρόνια του πρώσου βασιλιά Φρειδερίκου Β’. Ο Χίτλερ ήθελε να απαλλάξει το στράτευμά του από τα άλογα, αν και τα κράτησε τελικά καθώς αποδείχθηκαν πολύτιμα για τη Βέρμαχτ του στο λασπώδες Ανατολικό Μέτωπο…

Ιωσήφ Στάλιν: Τα αεροπλάνα

Ο «Πατερούλης» φοβόταν ανέκαθεν τα αεροπλάνα και η φοβία του κλιμακώθηκε το 1935, όταν κατέπεσε το πολυτελές και θεόρατο αεροσκάφος «Μαξίμ Γκόρκι». Για τις μετακινήσεις από τη Μόσχα στην εξοχική κατοικία του προτιμούσε την αυτοκινητοπομπή, ενώ στους μακρινότερους προορισμούς μετακινούνταν πάντα με το τρένο. Ο Στάλιν συμφώνησε να μπει σε αεροπλάνο μόλις μία φορά, κι αυτό για τις ανάγκες της Διάσκεψης της Τεχεράνης το 1943 με τον Τσόρτσιλ και τον Ρούσβελτ. Ο ίδιος απέρριψε μάλιστα τα σοβιετικά επιβατικά αεροσκάφη για το ταξίδι του και νοίκιασε ένα αμερικανικής κατασκευής, επιλέγοντας τελικά ως κυβερνήτη έναν νεαρό και άγνωστο πιλότο μαχητικών από τον ίδιο τον αντιπτέραρχο που προθυμοποιήθηκε να τον μεταφέρει στην Τεχεράνη! Το σκεπτικό του; «Οι αξιωματικοί περνούν περισσότερο χρόνο πίσω από ένα γραφείο παρά στο πιλοτήριο. Θα είμαι ασφαλέστερος έτσι». Η πτήση πήγε καλά, αν και ο ίδιος ήταν τρομοκρατημένος καθ’ όλη τη διάρκειά της, ιδιαίτερα στις αναταράξεις. Όσο για τον πιλότο του, τιμήθηκε από τον Στάλιν με χειραψία, προαγωγή και μετάλλιο, αν και ο «Πατερούλης» δεν ξαναμπήκε ποτέ σε αεροπλάνο. Ο Τσόρτσιλ αναγκάστηκε να πάει μέχρι τη Μόσχα το 1944 για να τον συναντήσει, αλλά και ο Ρούσβελτ επέλεξε τελικά τη Γιάλτα το 1945 για τη συνάντησή τους, καθώς ήξερε ότι ο Στάλιν σε αεροπλάνο δεν έμπαινε…

Αγιατολάχ Χομεϊνί: Την Pepsi

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Χομεϊνί ήταν βαθιά χωμένος σε ένα εξτρεμιστικό ιερατικό γκρουπ που στόχευε σε μουσουλμανικές μειονότητες του Ιράν, που στα μάτια τους ήταν αιρετικές και προδοτικές. Τότε ήταν που ανακάλυψε ο Χομεϊνί ότι η συμφωνία για την εισαγωγή της Pepsi στην ιρανική αγορά είχε περιέλθει στα χέρια επιχειρηματία που ανήκε στη μισητή του μειονότητα, όταν και πήραν τα πράγματα μια περίεργη τροπή. Ήταν το 1957 όταν ο θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν διακήρυξε ότι όποιος πίνει Pepsi θα καεί στις φωτιές της Κόλασης, με τους ιθύνοντες της Coca-Cola να πανηγυρίζουν, καθώς οι πωλήσεις του ανταγωνιστικού αναψυκτικού πάτωσαν αμέσως. Καθώς τα αντιδυτικά αισθήματα κλιμακώθηκαν στη δεκαετία του 1960, οι επιθέσεις στην Pepsi εντατικοποιήθηκαν: το 1963, για παράδειγμα, το τοπικό εργοστάσιο εμφιάλωσης της Pepsi λεηλατήθηκε και κάηκε, ενώ η μυστική αστυνομία του Χομεϊνί συνήθιζε πια να χρησιμοποιεί τα μπουκάλια του αναψυκτικού στα βασανιστήρια των αντιφρονούντων. Μετά την επανάσταση, ο Χομεϊνί απέσυρε το φετβά κατά της Pepsi, όταν ο έλεγχος της εταιρίας πέρασε σε χέρια που ο ίδιος θεώρησε καταλληλότερα για μια τέτοια επιχειρηματική δραστηριότητα…