Υιός του Θεού, Θεάνθρωπος, θρησκευτικός ηγέτης, Εβραίος, προφήτης και ιεροκήρυκας είναι ανθρώπινοι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται θετικά ή αρνητικά για να περιγράψουν τον Χριστό. Ο απώτερος σκοπός όμως, είναι να εντάξουν πολιτικά κάπου τον Ιησού και να απαντήσουν στο δίλημμα των τελευταίων αιώνων αν ήταν Αριστερός ή Δεξιός.
Η συζήτηση με τη θέση του στη σφαίρα της γήινης πολιτικής μοιάζει αιρετική, αλλά διεξάγεται από τους Βιβλικούς χρόνους. Συγκεκριμένα, όταν ο Ιησούς τέθηκε ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου, ο Ρωμαίος κυβερνήτης ρώτησε αν ήταν βασιλιάς των Ιουδαίων για να λάβει την απάντηση: «η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου».
Στη συνέχεια με την καθιέρωση του Χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για περίπου έξι με επτά αιώνες οι λόγιοι της εποχής -και όχι μόνο- διαφωνούσαν (ακόμα και με τα όπλα) για το πώς πρέπει να τον τοποθετήσουν.
Με την έλευση του Μεσαίωνα η συζήτηση καταλάγιασε, αλλά με τη Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα (άνοδος του Προτεσταντισμού) ξεκίνησε ξανά. Αποκορύφωμα ήταν η έλευση του Διαφωτισμού και η γαλλική επανάσταση, με την καθιέρωση των όρων Αριστερά και Δεξιά.
Σήμερα, δύο χιλιετίες μετά την πρώτη φορά που ακούστηκαν οι διδασκαλίες του Ιησού, οι άνθρωποι κατάφεραν να ξεκινήσουν την εξερεύνηση του διαστήματος, αλλά πολιτικά δεν έχουν εντάξει κάπου τον Χριστό. Αντιθέτως, διαφωνούν όπως και τον πρώτο καιρό. Γιατί συμβαίνει αυτό;
«Στον Χριστιανισμό, πρέπει να δέχεσαι τα πάντα»
«Οι διδασκαλίες του Ιησού, ηλικίας 2.000 ετών, δεν μπορούν να αναχθούν σε πολιτικές κατηγορίες που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα», είπε ο Manuel Enrique Barrios Prieto, γενικός γραμματέας της Επιτροπής των Επισκοπικών Διασκέψεων της ΕΕ (COMECE).
Με βάση τον ίδιο «το πραγματικό ζήτημα είναι η χρήση κατηγοριών ή ετικετών που είναι περισσότερο της εποχής μας και των πολιτικών μας συζητήσεων, παρά της εποχής του Ιησού. Οι δικές μας ετικέτες, δεν πρέπει να εφαρμόζονται στον Ιησού».
Παρόμοια άποψη εξέφρασε πριν λίγα χρόνια και ο Πιέτρο Παρολίν ως υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού. Σε συνδιάσκεψη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος τον Σεπτέμβριο του 2021, είχε τονίσει: «Στον Χριστιανισμό, δεν επιλέγεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο ή αυτό που είναι πιο άνετο. Στον Χριστιανισμό, πρέπει να δέχεσαι τα πάντα. Δεν πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσεις προϊόντα».
Μελέτη στις ΗΠΑ όμως, διαπίστωσε ότι, όταν πρόκειται για την πολιτική, ο άνθρωπος δημιουργεί τον Θεό κατ’ εικόνα του και όχι το αντίθετο.
Στην έρευνα είχαν απαντήσει Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί για το πώς τοποθετούν πολιτικά τον Χριστό και οι απαντήσεις εξέπληξαν. Οι πρώτοι ανέφεραν ότι ο Ιησούς ήταν κατά της αναδιανομής του πλούτου, των μεταναστών και υπέρ «ενός σπουδαίου έθνους όπως η Αμερική». Αντιθέτως, οι Δημοκρατικοί είπαν ότι ο Χριστός υποστηρίζει τα τρανς άτομα, τους ομοφυλόφιλους και αφήνει «λίγο στην τύχη τους παραδοσιακούς Χριστιανούς».
Δεν έχει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις το μήνυμα του Χριστού;
Παρά τις ενστάσεις ότι ο Χριστός δεν πρέπει να τοποθετείται πολιτικά κάπου, το ερώτημα παραμένει, καθώς οι διδασκαλίες του, έχουν -και είχαν από την εποχή του- πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Ακόμα και ο γενικός γραμματέας της COMECE που διαφωνεί με την απαίτηση να μπει πολιτική ταυτότητα στον Ιησού, συνηγορεί στο γεγονός ότι «το μήνυμα του Ιησού είναι ένα θρησκευτικό μήνυμα, δεν είναι ένα πολιτικό μήνυμα, αλλά έχει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις».
Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Politico, το αν κάποιος πιστεύει ότι ο Χριστός ήταν Δεξιός ή Αριστερός εξαρτάται από το πού βρίσκεται ο ίδιος στο πολιτικό φάσμα. Ως παράδειγμα, φέρνει τους τρεις πρωτοπόρους της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Κόνραντ Αντενάουερ, Ρομπέρ Σουμάν και Αλτσίντε ντε Γκάσπερι.
Οι τρεις τους μεγάλωσαν σε χριστιανικές οικογένειες και με χριστιανικά ιδεώδη. Για χρόνια οι επικριτές τους υποστήριζαν ότι οι χριστιανικές αξίες που μεταλαμπάδευσαν θα οδηγούσαν σε μια συντηρητική Ένωση. Τελικά, η ΕΕ κατάφερε να περιλαμβάνει ανθρώπους πολλών θρησκειών, άθεους κ.α. χωρίς κάποια σχετική αναταραχή.
Τι απέγιναν λοιπόν οι επικρίσεις; Όπως αστειεύτηκε κάποιος στις Βρυξέλλες: «Οι Αριστεροί θέλουν η κυβέρνηση να είναι ο Θεός και οι Δεξιοί ο Θεός να είναι η κυβέρνηση».
