Πάλεψαν για τη ζωή τους και βγήκαν νικήτριες. Είδαν την όψη τους να αλλάζει, τα μαλλιά τους να πέφτουν, τα χαρακτηριστικά τους να αλλοιώνονται αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Πείσμωσαν έχοντας απέναντι τους τον καρκίνο, υποσχέθηκαν να τον νικήσουν και το έκαναν.

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου σήμερα, 4 Φεβρουαρίου και δύο γυναίκες που έδωσαν τη δική τους μάχη αλλά και η πρόεδρος του ΔΣ του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», Παρασκευή Μιχαλοπούλου μοιράζονται με το Newsbeast τις ιστορίες τους στέλνοντας σε όσους ασθενείς συνεχίζουν να αγωνίζονται το μήνυμα πως υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρουν και μια μέρα να ξυπνήσουν και να σκεφθούν πως ο καρκίνος ήταν ένα άσχημο όνειρο.

«Ο όγκος ήταν μεγάλος, ο καρκίνος είχε πάει και στους μισούς λεμφαδένες, το χειρουργείο ήταν πολύωρο αλλά ήμουν αισιόδοξη»

Η Βασιλική Γιαννοπούλου είναι σήμερα 43 ετών και μητέρα 2 παιδιών. Η εμπειρία της με τον καρκίνο πριν 5 χρόνια, όπως εξηγεί μιλώντας στο Newsbeast όσο τραυματική και αν ήταν τελικά θα σηματοδοτούσε ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της.

«Όλα ξεκίνησαν όταν το βράδυ της 30/9/2017 ψηλάφησα τον όγκο στο δεξί μαστό. Ήταν Σάββατο, 00:30 π.μ. λίγο μετά το τελευταίο τάισμα του 8 μηνών μωρού μου, όταν μπήκα να κάνω ένα ντους. Ήταν ΣΟΚ!!! Δεν τον είχα μέχρι τότε εντοπίσει και στον προηγούμενο έλεγχο μαστών όλα έδειχναν μια χαρά! Ήταν μεγάλος σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ στο δεξιό μαστό στο πλάι και κάτω από τη μασχάλη. Για καλή μου τύχη τη Δευτέρα 2/10 είχα ήδη προγραμματισμένο ραντεβού με τον γυναικολόγο – μαιευτήρα μου για τον τακτικό έλεγχο μετά τη γέννα και τον ψηλάφησε. Εκτίμησε πρόχειρα ότι ίσως είναι “ινοαδένωμα” αλλά μου ζήτησε άμεσα να κλείσω ραντεβού σε χειρουργό για να το αφαιρέσω μιας και το υπερηχογράφημα μαστών και η μαγνητική δεν έδειξαν τι είναι λόγω ότι της πυκνότητας των μαστών από την πρόσφατη εγκυμοσύνη μου. Για τον λόγο αυτό ακολούθησαν και άλλες εξετάσεις, ενώ τελικά η απάντηση δόθηκε με παρακέντηση του σημείου όπου η διάγνωση στα μέσα του Νοέμβρη πια ανέφερε καρκίνο στο μαστό» σημειώνει.

Μέχρι τότε υπήρχε η ελπίδα ότι μπορεί να μην είναι κακοήθεια, μας λέει η Βασιλική σημειώνοντας: «Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου, αγκαλιαστήκαμε έξω από το ιατρείο της χειρούργου, σφίξαμε τα δόντια και πήραμε την απόφαση… άμεσα χειρουργείο. Αφαιρέθηκε ο όγκος τελικά 18/12 μετά από μεγάλο αγώνα της χειρουργού μου να βρει χειρουργείο μες τις γιορτές. Ο όγκος όμως ήταν μεγάλος, ο καρκίνος είχε πάει και στους μισούς λεμφαδένες, το χειρουργείο ήταν πολύωρο αλλά ήμουν αισιόδοξη, δεν σκέφτηκα ότι δεν θα πετύχαινε, έδειξα εμπιστοσύνη στους γιατρούς! Ο αγώνας μου τώρα μόλις ξεκινούσε… δύσκολος επώδυνος μακρύς αλλά “φωτισμένος” με ελπίδα και πίστη. Με επιθετικό ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο, όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα γρήγορα και επιθετικά όπως μας είπε η ογκολόγος. Όλα γινόντουσαν σαν από μόνα τους… και εγώ απλά ακολουθούσα τις οδηγίες των γιατρών.

Χωρίς να ξέρω τι με περίμενε ακριβώς, απλά προσπάθησα να με κρατήσω ψύχραιμη και αισιόδοξη. Ήθελα να νιώθω καλά για μένα, για την οικογένειά μου και πάνω από όλα για τα μικρά παιδάκια μου που δεν είχα προλάβει να τα μεγαλώσω και να αποκτήσουμε αναμνήσεις».

«Έπρεπε να είμαι δυνατή για να ζήσω, την πρώτη χημειοθεραπεία την έκανα στα πρώτα γενέθλια του γιου»

Γυναίκα καθισμένη σε κρεβάτι νοσοκομείου

Μιλώντας για τις χημειοθεραπείες που έκανε η 43χρονη σήμερα Βασιλική τονίζει πως διήρκεσαν επτά μήνες και ήταν δύσκολες ενώ επισημαίνει πως την πρώτη την έκανε στα πρώτα γενέθλια του γιου της.

«Έπρεπε όμως να είμαι δυνατή για να τις ολοκληρώσω για να ζήσω. Μέσα σε αυτό το διάστημα υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές. Την πρώτη χημειοθεραπεία την έκανα στα πρώτα γενέθλια του γιου μου (25/01/2018) όπου αντί να του φτιάχνω τούρτα και να φουσκώνω μπαλόνια εγώ ήμουν μισοκοιμισμένη στο ψυχρό κρεβάτι του νοσοκομείου και ένιωθα τα φάρμακα στις φλέβες μου να με παγώνουν, να μου αλλάζουν τη γεύση, τη διάθεση και να με μεταμορφώνουν σε ένα αδύνατο πλάσμα!

Μου κόστισε πολύ αυτό, αλλά δεν το έβαλα κάτω! Έχασα βέβαια με πόνο τα μαλλιά μου, τα βλέφαρά μου, πρήστηκα από τις κορτιζόνες, είχα ναυτίες, πονοκεφάλους, νεύρα, εξάψεις, αϋπνίες, πόνο στις αρθρώσεις, αγκυλώσεις στα δάχτυλα και στο τέλος και ξηρότητα… όλες αυτές οι παρενέργειες δεν με άφησαν να ξεχάσω τον καρκίνο ούτε για λίγο μέσα σε αυτή τη διαδρομή. Η ζωή όμως συνεχίζεται σκεφτόμουν και πλησίαζε η ημερομηνία της βάφτισης του γιου μου, έπρεπε να την ετοιμάσω όπως ακριβώς την είχαμε σχεδιάσει πριν τη διάγνωση!

Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αφήσω τον καρκίνο να ματαιώσει τα σχέδια μας και να καλύψει την ιερότερη στιγμή της βάπτισης του παιδιού μας. Εκείνη η μέρα ήταν η πιο ευτυχισμένη των τελευταίων μηνών για όλους μας. Ντύθηκα, στολίστηκα, χτένισα την περούκα μου, έβαψα με μάσκαρα τη μοναδική μια βλεφαρίδα που μου είχε απομείνει στο δεξί μάτι, φόρεσα το πιο λαμπερό χαμόγελο που είχα πότε και χάρηκα τη μέρα… γέμισα ευτυχία! Ήθελα να ξορκίσω το κακό με ευτυχία. Δεν ήταν όμως εύκολο όλο αυτό. Μια εσωτερική πάλη ήταν όλη η διαδρομή, πάλη συναισθημάτων, συγκρούσεων, αποφάσεων, αναζητήσεων, εξερεύνησης του άγνωστου δρόμου, βήματα ή καλύτερα άλματα σε αχαρτογράφητες διαδρομές και κακοτράχηλους δρόμους, που έπρεπε όμως να ισορροπώ και να ζω παράλληλα με τις θεραπείες όπως οι άλλοι… γιατί η ζωή συνεχίζεται…

Εγώ όμως δεν ένιωθα να συνεχίζεται η δική μου, αντιθέτως εγώ ένιωθα ότι ήμουν στο τελευταίο βαγόνι του τρένου της ζωής και όλοι οι υπόλοιποι στα μπροστινά και έτρεχα να τους προλάβω, αλλά δεν μπορούσα να τους φτάσω» υπογραμμίζει.

«Πολλές δύσκολες στιγμές, συχνά δεν με βαστούσαν τα πόδια μου, οι δυνάμεις μου όσο περνούσε ο καιρός με εγκατέλειπαν, ακόμη και το μυαλό μου με πρόδιδε συχνά…δεν θυμόμουν, αργούσε η σκέψη μου να ολοκληρωθεί και ο λόγος μου γίνονταν βραδύς. Δεν το έβαζα όμως κάτω… εκεί, πάλευα με το τέρας… ”Πού θα πάει έλεγα, θα τα καταφέρω”» συμπληρώνει.

«Ήρθε όμως η ημέρα που κατέρρευσα… και δεύτερος καρκίνος στην οικογένεια»

Εστιάζοντας στην ημέρα που δεν άντεξε άλλο να παλεύει και κατέρρευσε η Βασιλική υπογραμμίζει πως αυτή ήταν όταν δεύτερος καρκίνος ήρθε στην οικογένειά της.

«Ο πεθερός μου διαγνώστηκε επίσης με καρκίνο. Μαύρες δυσοίωνες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου, σκοτείνιαζαν και θόλωναν τη σκέψη μου, στέρευαν τα αποθέματα της ελπίδας και αισιοδοξίας που είχα με κόπο γεμίσει τις δεξαμενές μου. Ευτυχώς δεν άφησα για πολύ να με βαραίνουν όλα αυτά γιατί ήταν ξεκάθαρο πια… χρειαζόμουν βοήθεια ειδικού. Τότε είναι που ξεκίνησε και η σχέση μου με το Άλμα Ζωής πιο ουσιαστικά. Κάλεσα στη γραμμή επικοινωνίας και μίλησα αμέσως με ειδικό. Ήξερα ότι εκεί θα βρω ανθρώπους να με καταλάβουν και να με βοηθήσουν. Πνιγόμουν! Ένιωθα αβοήθητη! Ξεκίνησα λοιπόν συνεδρίες και έτσι άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν όλα στη σειρά και να ισορροπώ και πάλι» επισημαίνει.

«Μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, μια ευκαιρία να ζήσω αλλιώς»

«Αυτή η εμπειρία με δίδαξε υπομονή, σεβασμό στη ζωή και στις προσωπικές επιλογές, εμπιστοσύνη στους ειδικούς, προτεραιότητα στη ψυχική και σωματική υγεία αλλά πάνω από όλα…. μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία! Αυτό ήταν…. η ευκαιρία μου να ζήσω αλλιώς. Να ζήσω από εδώ και πέρα καλύτερα φροντίζοντας τον εαυτό μου, προσδιορίζοντας τα όρια μου, ζώντας πιο ποιοτικά χωρίς περιττά πρέπει και άσκοπα άγχη! Αυτή η εμπειρία μου ξύπνησε επιθυμίες που είχα αφήσει, υλοποίησα προσωπικούς στόχους, με έμαθε να μη φοβάμαι τίποτα, να προσπαθώ, να δοκιμάζω, να παλεύω, να δίνω χρόνο όπου χρειάζεται, να συγχωρώ, να μη στεναχωριέμαι πολύ αν δεν τα καταφέρνω όπως πριν, να με επιβραβεύω και να εκτιμώ τη διαδρομή που έκανα ακόμη και αν το αποτέλεσμα δεν είναι το ιδανικό.

Η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να παλεύουμε για αυτή! Η μάχη με τον καρκίνο γίνεται πιο εύκολη όταν δεν τη δίνει κανείς μόνος του, όταν έχει ένα χέρι να κρατά στα δύσκολα, ένα φίλο να μοιραστεί μια στιγμή ένα καφέ, μια βόλτα» αναφέρει κλείνοντας και απευθυνόμενη σε όσους παλεύουν να νικήσουν την ασθένεια.

«Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό σε εμένα»

Η Αντιγόνη Μελετίου έμαθε πως έχει καρκίνο στον μαστό όταν ήταν 38 ετών, πριν δηλαδή από 11 χρόνια.

«Στον ετήσιο γυναικολογικό μου έλεγχο στα πλαίσια της πρόληψης, ρώτησα τον γυναικολόγο μου πότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κάνω την πρώτη μου μαστογραφία. Ήμουν 38 ετών και η πληροφόρηση που είχα ήταν ότι θα έπρεπε να ξεκινήσω την πρώτη μαστογραφία μετά τα 40.
Η παραπομπή του γιατρού μου ήταν η αφορμή να διαγνωστεί εγκαίρως ο καρκίνος του μαστού μου. Η πρόληψη μου έσωσε τη ζωή» περιγράφει στο Newsbeast.

Μαστογραφία

«Έχουν περάσει 11 χρόνια από την εμπειρία αυτή και τώρα πια οι μνήμες έχουν απαλύνει και οι πληγές στην ψυχή μου έχουν επουλωθεί σε μεγάλο βαθμό. Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω τις δύσκολες ώρες που πέρασα από την στιγμή της διάγνωσης και κάθε φορά που τις ανακαλώ στη μνήμη μου τις ξαναζώ. Ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία με πολύ πόνο ψυχικό αλλά και σωματικό. Όλα ξεκίνησαν από την στιγμή της διάγνωσης. Φοβήθηκα πολύ στο άκουσμα ότι έχω καρκίνο του μαστού.

Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν αν θα καταφέρω να ζήσω για να μεγαλώσω τα παιδιά μου που ήταν πολύ μικρά αλλά και ένα μεγάλο “γιατί”. ”Γιατί τώρα; Γιατί σε τόσο νέα ηλικία;”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό σε μένα. Έκλαψα και πόνεσα όσο ποτέ έως τότε» επισημαίνει.

«Η εικόνα μου μετά το χειρουργείο ήταν πολύ σκληρή. Έχασα ένα κομμάτι της γυναικείας μου φύσης και αυτό μου κόστισε»

«Ακολούθησαν εργαστηριακές εξετάσεις και φυσικά ένα χειρουργείο μαστεκτομής το οποίο ήταν η μόνη λύση στον τύπο του καρκίνου που είχα. Η εικόνα μου μετά το χειρουργείο ήταν πολύ σκληρή. Έχασα ένα κομμάτι της γυναικείας μου φύσης και αυτό μου κόστιζε όσο και αν ήξερα ότι θα έσωζα τη ζωή μου» λέει η 49χρονη Αντιγόνη.

«Λίγες ημέρες αργότερα αφού ανάρρωσα από το χειρουργείο, μου ανακοινώθηκε από τον γιατρό μου ότι θα πρέπει να ακολουθήσουν κάποιες χημειοθεραπείες για μια ολοκληρωμένη θεραπεία. Φοβήθηκα πολύ, έκλαψα πολύ αλλά δεν μπορούσα να αρνηθώ σκεπτόμενη τα παιδιά μου. Έτσι ξεκίνησε ένας κύκλος θεραπειών που κράτησε 6 μήνες, μόλις είχε ξεκινήσει ο Γολγοθάς μου. Υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω, είπα πολλές φορές “δεν αντέχω άλλο”, όμως ήξερα ότι μετά από κάθε θεραπεία έφτανα πιο κοντά στο τέλος και αυτό μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Φυσικά σε όλο αυτό τον αγώνα είχα πάντα δίπλα μου στήριγμα και φύλακα άγγελό μου τον σύζυγό μου» τονίζει.

«Τότε μπήκε στη ζωή μου και το Άλμα Ζωής. Ζήτησα βοήθεια για να αντιμετωπίσω τα παιδιά μου, τον σύζυγό μου με τα νέα δεδομένα που υπήρχαν πλέον στη ζωή μου. Οι παρενέργειες των θεραπειών ήταν πολλές και καθημερινά άλλαζαν το πρόγραμμα της ζωής μου. Έτσι όλη η οικογένεια αναπροσάρμοσε τις ανάγκες και τις προτεραιότητες ώστε να με βοηθούν και να με στηρίζουν.
Σιγά σιγά λοιπόν έφτασε η περιπέτεια αυτή στο τέλος και άφησε πίσω της μια εμπειρία γλυκιά και πικρή. Πικρή για όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασα αλλά και γλυκιά γιατί με έμαθε να ξεχωρίζω τα σημαντικά και να βάζω προτεραιότητες στην ζωή μου. Το κυριότερο όμως που έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία είναι να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον προσέχω και να απολαμβάνω την κάθε μέρα που είναι ξεχωριστή» αναφέρει η Αντιγόνη.

«”Μαμά δεν θέλω να έρθεις στο σχολείο χωρίς μαλλιά και να σε δουν οι φίλοι μου” μου είπαν τα παιδιά μου»

Εστιάζοντας δε στις δύσκολες στιγμές που βίωσε σημειώνει πως ήταν πολλές. «Υπήρχαν όμως κάποιες που θα μείνουν πολύ έντονα χαραγμένες στην ψυχή μου. Η πρώτη δύσκολη στιγμή ήταν το άκουσμα της διάγνωσης. Στο άκουσμα ότι νοσώ από καρκίνο του μαστού έχασα τον κόσμο μου και κατέρρευσα. Δεν πίστευα ότι αυτό συνέβαινε σε μένα, δεν ήθελα να πιστέψω ότι τελείωσε η ζωή μου τόσο γρήγορα. Και αφού με την βοήθεια της οικογένειάς μου βρήκα τη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου, ακολούθησα τις οδηγίες του γιατρού μου ώστε να θεραπευτώ. Ο φόβος όμως δεν έφυγε ποτέ ακόμα και χρόνια μετά σε κάθε επανέλεγχο. Μια όμως επίσης δύσκολη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να ενημερώσω τα παιδιά μου ότι θα ξεκινήσω χημειοθεραπείες και ότι ίσως θα έχανα τα μαλλιά μου.
Η δυσκολία να διαχειριστώ τα παιδιά μου όταν μου είπαν: “Μαμά δεν θέλω να έρθεις στο σχολείο χωρίς μαλλιά και να σε δουν οι φίλοι μου” , ήταν εξίσου πολύ δύσκολη με την διάγνωση. Κάθε μανούλα σκέφτεται πρώτα τα παιδιά της και θέλει να τα προστατεύσει με κάθε κόστος. Και για μένα ήταν μεγάλο αυτό το κόστος» εξηγεί στο Newsbeast.gr.

«Μετά από όλη αυτή την δύσκολη εμπειρία και την πάροδο των ετών έχω την δυνατότητα να βλέπω τα πράγματα από μια απόσταση και πιο ψύχραιμα. Σε κάθε γυναίκα που νοσεί τώρα θα ήθελα να της πω να έχει υπομονή και πίστη στον εαυτό της. Να αγαπήσει το σώμα της, να το προσέχει και να βάζει πάντα ως προτεραιότητα τις επιθυμίες της. Είναι μια και μοναδική και της αξίζει ο σεβασμός και η αυτοεκτίμηση που όλες πρέπει να έχουμε. Θα ήθελα όμως να στείλω και το μήνυμα της ΠΡΟΛΗΨΗΣ και της έγκαιρης διάγνωσης. Ο καρκίνος του μαστού είναι σε μεγάλο ποσοστό ιάσιμος αρκεί να τον προλάβουμε. Aς μην αναβάλλουν την μαστογραφία, την κλινική εξέταση από ειδικό μαστολόγο καθώς επίσης και την αυτοεξέταση. Είναι πολύ σημαντικά για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Η ΠΡΟΛΗΨΗ μπορεί να σώσει τη ζωή μας» υπογραμμίζει κλείνοντας η Αντιγόνη.

γυναίκα καρκίνος

Πρόεδρος του Συλλόγου «Άλμα Ζωής»: Το συνολικό φορτίο νοσηρότητας του καρκίνου είναι τεράστιο και οι ακάλυπτες ανάγκες πολλές

«Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου είναι μια ημέρα πολλαπλών μηνυμάτων με πολλούς αποδέκτες όπως ασθενείς, επιζώντες, οικογένειες, ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ερευνητές,, φαρμακοβιομηχανία, αρμόδιους φορείς και Πολιτεία» τονίζει στο Newsbeast η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», Παρασκευή Μιχαλοπούλου.

«Τα στατιστικά δεδομένα για τον καρκίνο δεν είναι αισιόδοξα, όμως η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης μέσω της έρευνας, των κλινικών μελετών και της εξέλιξης του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού έχει καταφέρει σπουδαία αποτελέσματα στην έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση, στη θεραπεία, στην επιβίωση και στην ποιότητα ζωής. Όμως το συνολικό φορτίο νοσηρότητας του καρκίνου είναι τεράστιο και οι ακάλυπτες ανάγκες πολλές. Η εύκολη και ισότιμη πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας με σεβασμό στην αξιοπρέπεια κάθε ατόμου, με την κατάλληλη θεραπεία, τη σωστή στιγμή και την απαιτούμενη υποστήριξη είναι τα βασικά που θα πρέπει να παρέχονται στους πολίτες της χώρας μας» επισημαίνει.

«Η αντιμετώπιση και διαχείριση του καρκίνου δεν είναι ατομική ή οικογενειακή υπόθεση είναι συνολική ευθύνη»

Η αντιμετώπιση και διαχείριση του καρκίνου δεν είναι ατομική ή οικογενειακή υπόθεση είναι συνολική ευθύνη, μας εξηγεί η Παρασκευή Μιχαλοπούλου υπογραμμίζει πως «η απουσία Εθνικού Σχεδίου Δράσης κατά του καρκίνου, όταν γνωρίζουμε ότι είναι η δεύτερη αιτία θανάτου και οι εκτιμήσεις για το μέλλον δεν είναι ενθαρρυντικές, ενώ ταυτόχρονα η Ευρώπη έχει συστρατευτεί για την καταπολέμησή του είναι τραγικό έλλειμμα για τη χώρα μας. Η απουσία του Εθνικού Ινστιτούτου ή έστω μιας Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τον καρκίνο φανερώνουν την έλλειψη στρατηγικής από μέρους της Πολιτείας».

Γυναίκα με καρκίνο ξαπλωμένη σε κρεβάτι νοσοκομείο

«Έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται σημαντικά βήματα, όπως ο ψηφιακός μετασχηματισμός, το πρόγραμμα προσυμπτωματικού ελέγχου ”Φώφη Γεννηματά” αλλά τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς είναι πολλά, τα περισσότερα εξ αυτών πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα, ενώ και το Εθνικό Σύστημα Υγείας, βαριά τραυματισμένο, επιβιώνει κάτω από δύσκολες συνθήκες για όλους. Άρα η συστράτευση όλων των εμπλεκομένων για μια Εθνική στρατηγική αντιμετώπισης και διαχείρισης της ασθένειας είναι μονόδρομος» συμπληρώνει.

«Το 30 – 50% των καρκίνων προλαμβάνεται»

Όπως σημειώνει κλείνοντας η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» θα πρέπει να επικεντρωθούμε στα σημαντικά δεδομένα ότι πλέον γνωρίζουμε ότι το 30 – 50% των καρκίνων προλαμβάνεται.

«Συνεχώς παράγονται νέα καινοτόμα φάρμακα, η τεχνολογία καλπάζει, στη συνέργεια σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, οι πολίτες είναι σαφώς περισσότερο ενημερωμένοι, η ψηφιοποίηση της υγείας είναι γεγονός, ενώ και η αναγνώριση της σημαντικότητας και του ουσιαστικού ρόλου των Οργανώσεων των Συλλόγων ασθενών συμβαίνουν και αυτά συμβάλλουν ώστε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον» σημειώνει κλείνοντας.

  • Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο θέμα δε σχετίζονται με τα άτομα τα οποία αναφέρονται σε αυτό.