Είναι σύζυγος, μητέρα δύο παιδιών, εργαζόμενη, ποιήτρια αλλά και… μαθήτρια! Η Ελένη Κακλαμάνου-Περαντωνάκη γεννήθηκε στο χωριό Μουρνέ Ρεθύμνου. Εργαζόταν μόνο ο πατέρας της και η μητέρα της προσπαθούσε να μεγαλώσει τα πέντε παιδιά της.
Βίωσε πολλά, έζησε ακόμη περισσότερα, τα οποία φρόντισε να αποτυπώσει σε χαρτί. Στα 12 της άρχισε να γράφει στίχους και ποιήματα για τα βιώματά της. Η αγάπη της για το γράψιμο την έκανε να μη σταματά και πλέον έχει μία μεγάλη συλλογή δημιουργημάτων της. Κάποια όμως τα έχασε. «Έφταιγε η εφηβεία», λέει.
Αργότερα ήρθε η οικογένεια, τα δύο της παιδιά αλλά και τα όνειρά της που ήθελε να εκπληρώσει. Έτσι, γράφτηκε στο σχολείο και πλέον, στα 30 της, όπως λέει σε συνέντευξή της στο newsbeast.gr, είναι μαθήτρια της Γ’ τάξης του Ενιαίου Επαγγελματικού Λυκείου στο Ρέθυμνο της Κρήτης.
Θέλει να ασχοληθεί με τη γραφιστική αλλά περιμένει πρώτα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της με τη σειρά. Καθημερινά, ξυπνάει στις 5 το πρωί για να ετοιμάσει τα παιδιά και στη συνέχεια να φύγει με το λεωφορείο για το σχολείο της. Επιστρέφει στο σπίτι περίπου στις 15:30. Ίσα που τρώει και ετοιμάζει τα παιδιά για τις δραστηριότητές τους. Στο ενδιάμεσο που εκείνα έχουν μαθήματα, η Ελένη καθαρίζει σπίτια για να βγάλει ένα μεροκάματο. Ο σύζυγός της είναι κτηνοτρόφος και προσπαθεί να σταθεί στην οικογένειά του.
Εκείνη καθημερινά κοιμάται περίπου στη 1 μετά τα μεσάνυχτα για να διαβάσει τα παιδιά της αλλά και να ετοιμάσει τις εργασίες της. Πότε πότε γράφει. «Οι στίχοι είναι η αδυναμία μου», υποστηρίζει και εύχεται κάποια στιγμή να πραγματοποιηθούν τα όνειρά της.
-Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στην Κρήτη; Οι γονείς σας μαθαίνουμε ότι είχαν να θρέψουν πέντε ψυχές…
«Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό του Ρεθύμνου που λέγεται Μουρνέ. Υπήρχαν περίπου 100 κάτοικοι. Εμείς, ήμασταν πέντε παιδιά, πέντε αδέρφια. Ήταν ζόρικα τα πράγματα. Δούλευε μόνο ο πατέρας μου. Δεν είχαμε ποτέ πολυτέλειες, δεν τις θέλαμε κιόλας. Είχαμε όμως πάντοτε ένα πιάτο φαγητού».
-Οικογένεια πότε δημιουργήσατε;
«Παντρεύτηκα μικρή, περίπου 18 ετών. Αμέσως, έμεινα έγκυος. Έκανα το γιο μου και λίγο αργότερα ήρθε στη ζωή και η κόρη μου. Πάντα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα σαν στόχο να τελειώσω το σχολείο».
-Πότε αρχίσατε να γράφετε ποιήματα;
«Από πολύ μικρή άρχισα να γράφω. Το πρώτο ποίημα, θυμάμαι, το έγραψα 12 χρόνων. Γράφω ποιήματα και στίχους. Δεν έχω κρατήσει όλα όσα έγραψα στα παιδικά μου χρόνια. Έχει γίνει κάποιο λάθος αλλά έχω αρκετά από αυτά. Έχω πάρα πολλά. Δυστυχώς, έχω χάσει το τετράδιο που τα είχα γράψει όταν ήμουν 12 και 13 ετών ή 15 ετών. Γράφω και σε κρητική διάλεκτο και απλά».
-Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιους στίχους;
«Τον τελευταίο καιρό μου ζήτησαν ένα έντεχνο τραγούδι να γράψω. Έτσι, έγραψα:
Στέκομαι αντίκρυ με τον εαυτό μου και τον ρωτάω τι θέλει να μου πει.
Επιμένει πως είναι το εγώ μου, όλοι οι άλλοι ονομάζονται αυτοί.
Τον μαλώνω μου απαντάει πως οι λέξεις κρύβουν πάντα μέσα τους πολλά…
Είσαι έτοιμη ρωτάει. Θα τ’ αντέξεις; Ότι δε θέλεις, φύλαξέ το εκεί ψηλά.
Με της αλήθειας τη στολή έχει ντυθεί. Να τον κοιτάζω, ζητάει μές στα μάτια. Μα κάθε σκέψη, με λόγια σαν θα βγει, γίνεται πρέπει. Κάνει τα θέλω μου κομμάτια.
Με αμφιβολίες την ψυχή μου θα στολίσω. Μονάχα έτσι θα το αντιμετωπίσω. Θα απαιτήσω από τον εαυτό μου να έχει δίπλα του σύμμαχο το όνειρό μου.
Όταν θα έρθει η στιγμή να ενωθούν, σκέψη ψυχή, τα δύο σ’ ένα σώμα. Ένα μονάχα θα τα’ ακολουθεί. Το ανεκπλήρωτο που περιμένει ακόμα…».
-Μιλήστε μας για την καθημερινότητά σας. Πώς συνδυάζετε σχολείο, οικογένεια και εργασία;
«Καθημερινά ξυπνάω στις 5 το πρωί. Έχω δύο παιδιά, τον 11χρονο Στέλιο και την 9χρονη, Δέσποινα. Πρέπει να ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί για να προλαβαίνω τα πάντα. Να μαγειρεύω για να βάζω στα παιδιά μου φαγητό για να έχουν μαζί τους στο ολοήμερο δημοτικό. Να ετοιμάσω το πρωινό τους, να μαζέψω λίγο το σπίτι. Ότι προλάβω δηλαδή. Έρχεται το σχολικό για να πάνε τα παιδιά μου σχολείο. Μετά, θα πάρω εγώ λεωφορείο για να πάω στο σχολείο μου.
Πηγαίνω στο 1ο Επαγγελματικό Λύκειο Ρεθύμνου γραφιστική. Μετά γυρίζω σπίτι, ίσα που προλαβαίνω να φάω γιατί πρέπει να πάω για δουλειά. Τα παιδιά μου πέντε φορές την εβδομάδα έχουν χορό, ποδόσφαιρο, αγγλικά. Τρέχω γιατί εγώ θα τα πάω, εγώ θα τα γυρίσω. Πρέπει να προλάβω στο χρόνο που τα παιδιά μου είναι στο φροντιστήριο να πάω για δουλειά και να γυρίσω. Να προλάβω να καθαρίσω σπίτια, να βγάλω ένα μικρό μεροκάματο και να γυρίσω σπίτι. Να κάνω τις δουλειές μου, να διαβάσω τα παιδιά μου. Μετά τις 22:00 που θα τα κοιμίσω, θα κάτσω εγώ να διαβάσω. Κάθε βράδυ κοιμάσαι περίπου 1 μετά τα μεσάνυχτα. Ο σύζυγός μου είναι κτηνοτρόφος».
-Ο σύζυγός σας πώς πήρατε αυτή σας την απόφαση;
«Στην αρχή είχα πρόβλημα. Δηλαδή, δεν ήθελε να ξεκινήσω το σχολείο γιατί φοβόταν. Φοβόταν διότι πίστευε ότι δεν θα ασχολούμαι με τα παιδιά, δεν θα ασχολούμαι με το σπίτι και διάφορα άλλα. Αργότερα όμως, όταν είδε ότι δεν το έκανα για να αποδείξω τίποτα σε κανέναν αλλά διότι είμαι υπεύθυνη, κατάλαβε. Τώρα, χαίρεται με την απόφασή μου. Είναι δίπλα μου. Με στηρίζει. Μου συμπαραστέκεται. Με βοηθάει κάποιες φορές στο σπίτι. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να τα κάνω όλα μόνη μου.
-Για ποιο λόγο προσπαθείτε παραπάνω τώρα, όπως λέτε;
«Στην αρχή το έκανα για να εκπληρώσω το όνειρό μου και να βγάλω το απολυτήριο του Λυκείου. Τώρα, πρέπει να δουλέψω, πρέπει να κάνω κάτι. Σίγουρα όταν ξέρεις περισσότερα πράγματα, αυτά σου χρησιμεύουν».
-Με τι θα θέλατε να ασχοληθείτε μετά το Λύκειο;
«Βασικά, θέλω να πάω σε ΙΕΚ. Θέλω να πάω εκεί γιατί δεν μπορώ να δώσω πανελλήνιες. Κι αυτό διότι η σχολή είναι εκτός Κρήτης και δεν μπορώ λόγω των οικογενειακών μου υποχρεώσεων να φύγω. Έτσι, μόλις τα ΙΕΚ έχουν ειδικότητα αυτή που θέλω να ακολουθήσω, θα πάω. Είναι καλύτερα να έχω ένα χαρτί. Από κει και πέρα, σκέφτομαι τους στίχους και τα ποιήματά μου να τα κάνω ένα βιβλίο για να τα έχω μαζεμένα».
-Προτάσεις για συνεργασία σας έχουν γίνει;
«Έχω ξεκινήσει πολλά χρόνια τώρα και έχω κάνει κάποια βήματα. Έχω πλησιάσει κάποια άτομα, έχω μιλήσει μαζί τους αλλά δυστυχώς αυτός ο χώρος είναι κλειστός. Είναι πολύ δύσκολος χώρος. Δεν μπορεί κάποιος να μπει εύκολα. Έχω κάνει κάποια βήματα. Έχω δώσει κάποια τραγούδια μου. Δεν έχουν μελοποιηθεί ακόμη. Είμαστε σε συζητήσεις».
-Πρόκειται και για γνωστούς καλλιτέχνες;
«Θα προτιμούσα να μην το αναφέρω ακόμη. Τα τραγούδια να ξέρετε είναι η μεγάλη μου αγάπη. Είναι το πάθος μου. Είναι αυτό που βγαίνει από την ψυχή μου. Είναι αυτό που δεν μπορώ να πω ευθέως με λόγια και βγαίνει, αποτυπώνεται επάνω στο χαρτί. Είναι αυτό που ξέρω ότι θα μείνει και φροντίζω πάντα να αγγίζει. Γενικά, ο στίχος για μένα είναι το τρίτο μου παιδί γιατί είναι γέννημα της ψυχής».
