Λίγο που η ψυχολογία μας είναι χάλια, λίγο που μας πέτυχε σε κακιά
στιγμή, την αφήσαμε να μπει στα σπίτια μας, να μας καθηλώσει στους
καναπέδες, να μας μάθει Τούρκικες λέξεις, να μας δείξει πόσες από αυτές χρησιμοποιούμε και εμείς στην καθημερινότητα μας και να μας κλείσει μέσα στο σπίτι μας.
«Πάμε για καφέ Ποπίτσα το απόγευμα;»
«Πάμε, πάμε αλλά να έχουμε γυρίσει στις εννιά γιατί βλέπω το Τούρκικο!»
«Αμάν ρε Ποπίτσα με το Τούρκικο κάθε μέρα!»
«Αχ! Είδες το “Αμάν” το λένε κι αυτοί!»
“Άσε με ρε Πόπη και ετοιμάσου να περάσω να σε πάρω. Άντε!»
«Και το “άντε” λένε!»
Τι να είναι άραγε αυτό που κατάφερε μια σαπουνόπερα να μας κάνει να περνάμε στα ψιλά τις αμέτρητες Τούρκικες παραβιάσεις από αέρα και θάλασσα στη χώρα μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να παραβλέπουμε το τείχος που διχοτομεί το νησί της Αφροδίτης 36 χρόνια τώρα καθώς και τα στρατεύματα κατοχής; Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχάσουμε τις εκτελέσεις του άμαχου πληθυσμού, τις λεηλασίες, τους αγνοούμενους, ην Τουρκική σημαία να κυματίζει στα Ίμια, το ολοκαύτωμα της Σμύρνης και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων;
Δεν είναι τα πασουμάκια των πρωταγωνιστών. Όχι. Ούτε τα όμορφα καταγάλανα μάτια του Χαλίτ Εργκέντζ. Ούτε η ψιλόλιγνη κορμοστασιά της Μπεργκιουζάρ Κορέλ. Ούτε η πατριαρχική οικογένεια και τα καθημερινά οικογενειακά γεύματα γύρω από το τραπέζι που θυμίζουν την ελληνική κοινωνία του ‘50-‘60.
Νομίζω πως είναι το παραμύθι! Είναι αυτό που θα θέλαμε όλοι να ζήσουμε. Την επιτυχία στη καριέρα, ον ωραίο πρίγκιπα που παρουσιάζεται σε δύσκολη στιγμή της ζωής για να βοηθήσει, την απόλυτη αγάπη που δίνει, τον πλούτο…
Κι εγώ την βλέπω τη σειρά. Ψέματα να πω; Και ας μου γυρίζουν τα άντερα κάθε φορά που βλέπω την Τούρκικη σημαία να κυματίζει στο σκάφος του «Κερέμ».Όσο να πεις το μισοφέγγαρο στο κόκκινο φόντο ξυπνάει μνήμες… Ξεροκαταπίνω αλλά από τον καναπέ δεν σηκώνομαι…Θέλω να ζήσω το παραμύθι… Μικροαστική αφασία ή απλή χαζομάρα στο άδειο μου κεφάλι; Δεν ξέρω. Ξέρω πως στις εννιά θέλω να είμαι σπίτι.
«Τι θα πάρετε;» ρωτάει ο σερβιτόρος την Ποπίτσα.
«Καφέ παρακαλώ. Τούρκικο γλυκυβραστό…» απαντάει.
«Εμείς τον λέμε Ελληνικό…» λέει και διακρίνω μια γυαλάδα στο μάτι του σερβιτόρου.
«Ταμπί… ταμπί…απαντάει η Ποπίτσα ατάραχη!
Πηγή:eimastegunaikes.gr
