Ήθελε ένας να ανοίξει οίκο ανοχής. Στον 1ο όροφο έβαλε μοντέλα. Στον 2ο έβαλε νοικοκυρές και στον 3ο καθηγήτριες.

Πρώτη βδομάδα λειτουργίας τα μοντέλα έβγαλαν 1000 ευρώ, οι νοικοκυρές 1000 ευρώ και οι καθηγήτριες 3000 ευρώ.

Την δεύτερη βδομάδα τα μοντέλα έβγαλαν 800 ευρώ, οι νοικοκυρές 700 ευρώ και οι καθηγήτριες 3500 ευρώ.

Το αφεντικό τρελάθηκε. Κάθε εβδομάδα τα μοντέλα και οι νοικοκυρές έβγαζαν όλο και λιγότερα ενώ οι καθηγήτριες όλο και περισσότερα.

Πιάνει και ρωτά έναν πελάτη που ήταν κάθε μέρα εκεί:

– Γιατί προτιμάς τις καθηγήτριες;

– Ε, την πρώτη μέρα πήγα στα μοντέλα. Όλο “Μη το ένα, μη το άλλο, μη θα μου σπάσει κανένα νύχι, μη θα χαλάσει το σώμα μου”.

Την άλλη μέρα πήγα στις νοικοκυρές. Αυτές ήταν συνέχεια “Όχι στο κρεβάτι, μόλις το έστρωσα. Όχι στον καναπέ, είναι καινούργιος. Μην πατάς εδώ, μη θα χαλάσεις εκείνο”.

Ενώ οι καθηγήτριες μόλις τελειώσεις σε ρωτάνε: «Το καταλάβατε, ή να το ξανακάνουμε για να το εμπεδώσετε;»