Στους καταπράσινους πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας, κοντά στο χωριό Ελεούσα, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο χωριό- φάντασμα, με την θλιβερή ιστορία του να είναι άμμεσα συνδεδεμένη με την αρρώστια και το θάνατο στο νησί της Ρόδου.
Αυτό δεν είναι άλλο από την Αγία Ελεούσα ή αλλιώς Καμποκιάρο, όπως το είχαν ονομάσει οι Ιταλοί δημιουργοί του το 1935, ως ιταλική αποικία στα πρότυπα των δασικών χωριών των Ιταλικών Άλπεων.
Οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν υλοτόμοι από την Βόρεια Ιταλία, οι οποίοι κλήθηκαν να χτίσουν το χωριό προκειμένου να παραθερίζουν σε αυτό πλούσιοι Ιταλοί. Όπως όλα τα ιταλικά χωριά, έτσι και αυτό, χαρακτηριζόταν από έντονα χρώματα, κτίρια με εντυπωσιακές καμάρες και καμπυλωτά μπαλκόνια.
Κατά την δημιουργία του χωριού το καταπράσινο δάσος με τα πεύκα και τα πλατάνια ήταν πάντα προσεγμένο και περιποιημένο, ενώ η τεχνητή του λίμνη ήταν εκείνη που κέντριζε το ενδιαφέρον των επισκεπτών, στην οποία μάλιστα φιλοξενείται το υπό εξαφάνιση είδος ψαριού γκιζάνι, το οποίο ζει μόνο στη Ρόδο, πλέον.
Σήμερα, ωστόσο, οι εικόνες που περιγράφουμε δεν ανταποκρίνονται καθόλου στην πραγματικότητα, καθώς μιλάμε για ένα χωριό- φάντασμα εγκαταλελειμμένο από το 1970.
Κατά το 1947 με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης της Ιταλίας με την Ελλάδα, το χωριό της Αγίας Ελεούσας παρέμεινε έρημο με την αποχώρηση των Ιταλών και μετατράπηκε στο Σανατόριο της Ρόδου, με το σχολείο των Ιταλών να μετατρέπεται σε ένα «σπίτι θανάτου».
Σε αυτό από κάθε σημείο της Ελλάδας κατέφθαναν όσοι είχαν χτυπηθεί από την φυματίωση, προκειμένου να απομονωθούν από όλους εκείνους που είχαν την υγεία τους. Ελάχιστοι από αυτούς κατάφεραν να φύγουν από εδώ ζωντανοί, γι αυτό και το χωριό έχει συνδέσει το όνομά του άρρηκτα με το θάνατο. Από το 1970 με την οριστικη παύση της λειτουργίας του σανατόριου το χωριό παραμένει ερημωμένο.
