Είναι η στιγμή της ενδοσκόπησης, της χαλάρωσης, της παύσης. Η στιγμή που ατενίζεις τον ορίζοντα, τον ήλιο που χάνεται, τους χρωματισμούς στον ουρανό και πιθανώς και τη θάλασσα, κι αφήνεις το τοπίο να σε κατακτήσει και να ξεκουράσει το βλέμμα σου.
Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι ταυτισμένο με την ημέρα που φεύγει- αλλά και με τη νύχτα που έρχεται. Αυτή η αίσθηση του εφήμερου, του χρόνου που περνά, της νομοτελειακής διαδοχής των ωρών, των ημερών, η αδιάκοπη ροή του χρόνου, αφήνει τη δική της σφραγίδα στην παλέτα του δειλινού. Κάτι τελειώνει, κάτι αρχίζει. Όλα τελειώνουν κι όλα αρχίζουν πάλι, καθώς ο ήλιος συνεχίζει το αέναο ταξίδι του από την ανατολή στη δύση και πάλι στην ανατολή.
Από τα πιο σκούρα χρώματα, εκεί που οι ευεργετικές ακτίνες του ήλιου δεν φτάνουν πια, μέχρι το βαθύ κόκκινο, το θερμό ακόμα πορτοκαλί, το ροζ και το γκριζογάλανο, ο ζωγράφος του ηλιοβασιλέματος δεν τσιγκουνεύεται τις πινελιές του. Με γενναιοδωρία ακουμπά τα χρώματά του στον καμβά του ουρανού καις μας αφήνει να γοητευόμαστε από την έμπνευσή του.
