Λίγοι γνωρίζουν για την ύπαρξη ενός ανατριχιαστικού χωριού στη Ρόδο, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θάνατο. Οι περισσότεροι, και όχι άδικα, έχουν στο μυαλό τους το νησί των Ιπποτών ως τον απόλυτο καλοκαιρινό προορισμό, με τις ονειρικές παραλίες, τους όμορφους και γραφικούς οικισμούς και την Μεσαιωνική Πόλη- κόσμημα για όλα τα Δωδεκάνησα. Ωστόσο, υπάρχει ένα χωριό με ανατριχιαστική ιστορία και έντονο το στοιχείο του θανάτου σε όλες τις γωνιές του.
Αγία Ελεούσα – Ένα χωριό στη Ρόδο στα πρότυπα των ιταλικών χωριών στα δάση των Ιταλικών Άλπεων
Το χωριό, που ακούει στο όνομα Αγία Ελεούσα, βρίσκεται σε ένα καταπράσινο περιβάλλον στους πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας, πολύ κοντά στο σημερινό σύγχρονο χωριό Ελεούσα. Στην ουσία πρόκειται για έναν ερημωμένο οικισμό, που ακόμη και σήμερα τόσα χρόνια μετά, «μυρίζει» ακόμη αρρώστια και θανατικό, κάνοντας τους επισκέπτες του στην κυριολεξία να ανατριχιάσουν και μόνο στη θεάσή του.
Γνωστό και ως Καμποκιάρο, σύμφωνα με την ονομασία που του είχαν δώσει οι Ιταλοί, το χωριό δημιουργήθηκε το 1935, προκειμένου να αποτελέσει ιταλική αποικία, βασισμένη στα πρότυπα των χωριών στα δάση των Ιταλικών Άλπεων.
Σε αυτό κατοίκησαν πρώτοι οι υλοτόμοι με καταγωγή από την Βόρεια Ιταλία, οι οποίοι και έχτισαν το χωριό ώστε να παραθερίζουν σε αυτό καλοβαλμένοι Ιταλοί. Κτίρια με καμπυλωτά μπαλκόνια, εντυπωσιακές καμάρες και έντονα χρώματα στα βασικά χαρακτηριστικά του, όπως συνέβαινε τότε και με όλα τα ιταλικά χωριά. Στα σημεία αναφοράς της Αγίας Ελεούσας τόσο η καταπράσινη φύση, που ήταν πάντα περιποιημένη, όσο και η τεχνητή του λίμνη, που αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους κατοίκους, αλλά και τους επισκέπτες του χωριού.
Πώς μετατράπηκε σε χωριό- φάντασμα
Σήμερα, ωστόσο, μόλις βρεθεί κανείς στην Αγία Ελεούσα της Ρόδου, θα συνειδητοποιήσει ότι όλα τα παραπάνω ανήκουν στο παρελθόν. Η εγκατάλειψη και η ερήμωση πρωταγωνιστούν στο χωριό- φάντασμα, το οποίο εγκαταλείφθηκε πλήρως παρατημένο σαν έρμαιο στο πέρασμα του χρόνου από το 1970.
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης της Ιταλίας με την Ελλάδα το 1947, το χωριό ερημώθηκε με την αποχώρηση των Ιταλών και αργότερα μετατράπηκε σε Σανατόριο, μυρίζοντας παντού θάνατο.
Πρόκειται για το σημείο όπου κατέφθαναν από κάθε γωνιά της χώρας όσοι είχαν φυματίωση, ώστε να απομονωθούν από εκείνους που διατηρούσαν ακόμη την υγεία τους. Πολύ λίγοι ασθενείς κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους το χωριό ζωντανοί, ενώ οι περισσότεροι άφησαν σε αυτό την τελευταία τους πνοή. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, λοιπόν, το όνομά του στη συνείδηση των κατοίκων του νησιού, και κυρίως των μεγαλύτερων σε ηλικία που γνωρίζουν την ιστορία του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θάνατο.
