Ζαγόρι χωρίς αλευρόπιτα δεν νοείται, καθώς είναι η απαραίτητη θερμιδική τόνωση για το πολύωρο περπάτημα στα πέτρινα σοκάκια του.
Οι Ζαγοριανοί τη γεύονται σε κάθε περίσταση και χωρίς αφορμή και είναι γεγονός πως δεν μπορεί να επισκεφτείς κανένα από τα 46 χωριά στους πρόποδες της Πίνδου που αποτελούν τη συστάδα και να μην τη συναντήσεις.
Και η αλήθεια είναι πως την αλευρόπιτα την αγαπάς από την πρώτη κιόλας μπουκιά, μυρίζοντας παράδοση και αγνότητα. Τη φτιάχνουν σπαρτιάτικα με φέτα και ελάχιστα υλικά και τη γεύονται καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, από το πρωινό και το δεκατιανό ως και το κυρίως γεύμα.
Είτε με γλυκό συνοδευτικό, όπως η μαρμελάδα, είτε ως αλμυρός -και ιδανικός!- τσιπουρομεζές, η αλευρόπιτα έχει αυτές τις έξτρα θερμίδες που χρειάζεσαι για την περιήγηση στο φυσικό και ανθρώπινο θαύμα που ονομάζεται Ζαχοροχώρια.
Λεπτή, βουτυράτη και τραγανή, με την αλμύρα της φέτας να ερεθίζει τον ουρανίσκο, η ζαγοριανή αλευρόπιτα δεν έχει καν φύλλο. Είναι μια απλή εκδοχή της τυρόπιτας με αυγά, αλεύρι, βούτυρο (ή λάδι) και φέτα (ή κατσικίσιο άσπρο τυρί κάποιες φορές).
Κι εδώ κρύβεται η μαγεία της, στα απλά τοπικά υλικά και την ευκολία της παρασκευής. Γνήσιο κομμάτι της αυθεντικής λαϊκής κουλτούρας της περιοχής, την αλευρόπιτα ή κασ(ι)όπιτα θα τη βρεις σε όλα τα Ζαγοροχώρια, αν και στο Μονοδένδρι του Κεντρικού Ζαγορίου το έχουν καμάρι πως κάνουν την καλύτερη.
Το Μονοδένδρι έγινε άλλωστε γνωστό όχι για τα υπέροχα πέτρινα αρχοντικά και τα ζαγορίτικα καλντερίμια του, αλλά για τη φήμη που έφερε στο χωριό η Κικίτσα και οι αλευρόπιτές της!
Μια γιαγιά που έψηνε τις πίτες πάνω στο κεντρικό καλντερίμι και έκανε όλο το χωριό να μοσχοβολά ήδη από τη δεκαετία του 1960 και τους πρώτους, ξένους κυρίως, περιπατητές.
Η ίδια δεν ζει πια, η κληρονομιά της όμως είναι ακόμα ζωντανή στην ταβέρνα «Η πίτα της Κικίτσας», στην κεντρική πλατεία του δημοφιλούς στις μέρες μας οικισμού. Εκεί που τις έφτιαχνε άλλοτε με τα θαυματουργά χεράκια της…
