Ο θάνατος του Άντονι Μπουρντέν το περασμένο καλοκαίρι έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία σε όσους παρακολουθούσαν την καριέρα του διάσημου σεφ, συγγραφέα και τηλεοπτικού παρουσιαστή.
Η επιτυχημένη τηλεοπτική εκπομπή του «Unknown Parts» που προβαλλόταν στη συχνότητα του CNN τον ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, σε απρόσμενα μέρη μακριά από δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, συστήσοντας στο κοινό του τη γαστρονομική ταυτότητα του εκάστοτε προορισμού.
Μέσα από τα συγκεκριμένα ταξίδια ο αείμνηστος τηλεοπτικός σεφ απέκτησε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία γι’ αυτά, η οποία γίνεται κατανοητή μέσα από τις ρήσεις του που ακολουθούν παρακάτω.
«Φαίνεται ότι όσα περισσότερα μέρη βλέπω και βιώνω από κοντά, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Και όσο περισσότερο συνειδητοποιώ κάτι τέτοιο, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πόσα λίγα ξέρω γι αυτόν, πόσα μέρη έχω ακόμη να επισκεφτώ, πόσα περισσότερα έχω ακόμη να μάθω».
«Το ταξίδι σε αλλάζει. Σε αυτήν την ζωή και τον κόσμο, αλλάζεις λίγα πράγματα ελαφρώς, αφήνεις το δικό σου σημάδι στον κόσμο, έστω κι αν είναι πολύ μικρό. Σε αντάλλαγμα, η ζωή –και το ταξίδι– αφήνουν τα δικά τους σημάδια πάνω σου».
«Το ταξίδι είναι μέρος της εμπειρίας. Ένα είδος έκφρασης της σοβαρότητας της πρόθεσης κάποιου».
«Ταξίδι είναι το πανέμορφο συναίσθημα του να ανακαλύπτεις το άγνωστο».
«Το ταξίδι δεν είναι πάντα όμορφο. Δεν είναι πάντα άνετο. Μερικές φορές πονάει, μπορεί να σπάσει ακόμη και την καρδιά του. Αλλά δεν πειράζει. Το ταξίδι σε αλλάζει, θα έπρεπε να σε αλλάζει. Αφήνει σημάδια στη μνήμη σου, στη συνείδησή σου, στην καρδιά σου, στο σώμα σου. Παίρνεις κάτι μαζί σου από αυτό. Ας ελπίσουμε ότι αφήνεις και κάτι καλό πίσω σου».
«Αν είστε 22 χρονών, σε φόρμα και “πεινασμένοι” για μάθηση, τότε σας παροτρύνω να ταξιδέψετε, όσο το δυνατόν πιο μακριά και όσο το δυνατόν περισσότερο. Κοιμηθείτε στα πατώματα αν χρειαστεί. Μάθετε πως ζει, μαγειρεύει και τρώει ο κόσμος εκεί έξω. Μάθετε από αυτούς –όποιος κι αν είναι ο προορισμός σας».
«Είναι μια ενοχλητική πραγματικότητα ότι πολλά μέρη στον κόσμο δεν επιδέχονται περιγραφών. Για παράδειγμα το Μάτσου Πίτσου και ο ναός Angkor Wat, φαίνεται να απαιτούν τη σιωπή, όπως μια αγάπη για την οποία δεν μπορείτε να μιλήσετε. Για αρκετό καιρό μετά την επίσκεψή σου σε αυτά, προσπαθείς (μάταια) να βρεις λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα και την όλη εμπειρία σου γενικότερα. Στο τέλος νιώθεις ικανοποιημένος από το γεγονός και μόνο ότι βρέθηκες εκεί και έζησες για να βιώσεις αυτήν την εμπειρία».
