Στέκει αγέρωχο στην κορυφή ενός βράχου και μοιάζει σα να αναδύεται από τους αφρούς της θάλασσας. Είναι το γραφικό εκκλησάκι των Επτά Μαρτύρων, δίπλα στον οικισμό του Κάστρου στη Σίφνο.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός πως πολλά ζευγάρια το επιλέγουν για να παντρευτούν εκεί, αφού η απέραντη θέα του είναι μαγευτική και το σκηνικό, απλά ρομαντικό, διαθέτοντας συγχρόνως και μία άγρια ομορφιά λόγω της τοποθεσίας του. Εξάλλου, η πρόσβαση στους Επτά Μάρτυρες γίνεται μόνο μέσω ενός μονοπατιού με τα αμέτρητα σκαλοπάτια που ξεκινά από το Κάστρο.
Και μπορεί το ίδιο το εκκλησάκι να είναι γνωστό (και από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία της Σίφνου), όμως, λίγοι γνωρίζουν τη συναρπαστική ιστορία των Επτά Μαρτύρων στη μνήμη των οποίων είναι αφιερωμένο.
Όπως διαβάζουμε, οι Επτά Μάρτυρες ή οι 7 παίδες εν Εφέσω έζησαν στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δέκιου, κατά το πρώτο μισό του 3ου μ.Χ. αιώνα και ήταν οι: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος (ή Ιωάννης), Κωνσταντίνος και Εξακουστοδιανός. Οι νέοι αυτοί διώχθηκαν για την πίστη τους στον Χριστό, όπως και χιλιάδες άλλοι χριστιανοί.
Αφού μοίρασαν τα υπάρχοντά τους σε φτωχούς, κατέφυγαν σ’ ένα σπήλαιο όπου και κρύφτηκαν. Εκεί, προσευχήθηκαν στον Θεό και ζήτησαν να τους πάρει κοντά Του, καθώς δεν ήθελαν να πέσουν στα χέρια των ανδρών του Δέκιου, ενός από τους πιο σκληρούς διώκτες των Χριστιανών. Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Όταν ο Δέκιος πληροφορήθηκε ότι είχαν κρυφτεί στη σπηλιά και είχαν πεθάνει, έδωσε εντολή να φράξουν με μαντρότοιχο την είσοδο του σπηλαίου.
Σχεδόν 200 χρόνια αργότερα, όταν ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Θεοδόσιος Β’ ο Μικρός, ένας βοσκός θέλησε να φτιάξει ένα μαντρί στην περιοχή όπου βρισκόταν το σπήλαιο που είχαν κοιμηθεί για πάντα οι «7 παίδες» στην Έφεσο. Καθώς έβγαζε τις πέτρες, αποκαλύφθηκε η είσοδος του σπηλαίου. Τότε ακριβώς, ο Θεός πρόσταξε ν’ αναστηθούν οι «7 παίδες». Πραγματικά, επανήλθαν στη ζωή και άρχισαν να συνομιλούν μεταξύ τους σαν να είχαν κοιμηθεί μόνο για μία μέρα.
Μάλιστα, τα σώματά τους δεν είχαν αλλοιωθεί καθόλου, ούτε τα ρούχα τους είχαν φθαρεί, μετά από σχεδόν 200 χρόνια. Είχαν έντονα χαραγμένο στη μνήμη τους, όμως, το γεγονός ότι τους κυνηγούσε ο Δέκιος. Ένας από τους 7 παίδες, ο Ιάμβλιχος, κατέβηκε στην Έφεσο για να αγοράσει ψωμί για όλους, έχοντας ένα νόμισμα της εποχής του Δέκιου.
Πηγαίνοντας προς την πόλη, έβλεπε παντού το σημείο του Σταυρού, τα κτίρια διαφορετικά και τους ανθρώπους αλλαγμένους. Πίστεψε ότι βλέπει κάποιο όραμα. Πήγε σε ένα αρτοποιείο και αγόρασε ψωμί, δίνοντας το νόμισμα με την εικόνα του Δέκιου. Οι αρτοπώλες, βλέποντας το νόμισμα, πίστευαν ότι ο Ιάμβλιχος βρήκε κάποιο θησαυρό, ενώ ο ίδιος θορυβήθηκε, πιστεύοντας ότι θα τον παραδώσουν στον Δέκιο και τους ζήτησε να κρατήσουν το νόμισμα και το ψωμί και να τον αφήσουν να φύγει.
Όμως εκείνοι του ζήτησαν να τους υποδείξει το σημείο που βρήκε τον θησαυρό. Μάταια ο νεαρός προσπαθούσε να τους πείσει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για κανένα θησαυρό. Τους οδήγησε στο σπήλαιο, για να πιστέψουν όσα τους έλεγε. Ο επίσκοπος Εφέσου, Μαρίνος, που είχε φτάσει στο σημείο κατάλαβε ότι συμβαίνει κάτι θαυμαστό και είπε στον ανθύπατο να ακολουθήσουν τον Ιάμβλιχο.
Όταν έφτασαν όλοι στο σπήλαιο και είδαν τους υπόλοιπους έξι νέους και τα πειστήρια που είχαν μαζί τους, πίστεψαν και οι ίδιοι στο θαύμα της Ανάστασης.
Η μνήμη «Των εν Εφέσω επτά παίδων», όπως αναγράφονται στο εκκλησιαστικό εορτολόγιο, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 4 Αυγούστου και από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις 27 Ιουλίου. Η μνήμη τους τιμάται, όμως και από το Ισλάμ, καθώς υπάρχει σχετική αναφορά στο Κοράνιο.
