Η τεχνολογική ιστορία των όπλων υπακούει διαχρονικά στην ίδια απλή αρχή: την εξολόθρευση των στρατιωτών και το κουτσούρεμα της εχθρικής πολεμικής μηχανής.
Κι ενώ ο τρόπος που το κάνουν είναι συνήθως ο ίδιος, υπάρχουν φορές που οι κατασκευαστές σκέφτονται έξω από τα καθιερωμένα για να φέρουν αναταραχή στις τάξεις του εχθρού.
Καταλήγοντας φυσικά σε αναπάντεχες οπλικές δημιουργίες που σπάνια θα ξαναδούμε σε πεδία μάχης…
Το γερμανικό Tauchpanzer
Ειδικά σχεδιασμένο για την «Επιχείρηση: Θαλάσσιο Λιοντάρι», τον διακαή πόθο του Χίτλερ να κατακτήσει τη Βρετανία δηλαδή, το αμφίβιο άρμα μάχης θα έκανε υποτίθεται τη μεγάλη διαφορά στα ναζιστικά σχέδια για εισβολή στο Νησί. Το τανκ θα ριχνόταν κοντά στις ακτές, θα όργωνε τον πυθμένα της θάλασσας και θα αποβιβαζόταν στη στεριά υποστηρίζοντας την απόβαση των στρατιωτών.
Το Tauchpanzer ήταν στην ουσία ένα τροποποιημένο Panzer III, το οποίο ήταν πλέον πλήρως αδιάβροχο. Ταυτοχρόνως, μια μακρά σειρά μετατροπών το είχε κάνει λειτουργικότατο κάτω από το νερό, αν και παρά το εκτεταμένο μηχανικό «πείραγμα», το υποβρύχιο άρμα μάχης δεν μπορούσε να παραμείνει κάτω από το νερό για περισσότερο από 20 λεπτά. Αλλά και στο βάθος είχε περιορισμούς, με τα 15 μέτρα να είναι το ταβάνι της επιχειρησιακής υποθαλάσσιας ετοιμότητάς του.
Παρά ταύτα, ο σχεδιασμός κρίθηκε υπερεπιτυχημένος και περισσότερα από 150 κομμάτια του Tauchpanzer κατασκευάστηκαν. Όταν βέβαια η εισβολή στην Αγγλία εγκαταλείφθηκε οριστικά, τα υποβρύχια άρματα μάχης διασκορπίστηκαν εδώ κι εκεί και μόλις μία φορά πήραν μέρος σε επιχείρηση που δικαίωνε τον σκοπό τους: ήταν κατά την εισβολή στην ΕΣΣΔ που πέρασαν μερικά ποτάμια, αν και τώρα χρησιμοποιούνταν σαν παραδοσιακά άρματα μάχης…
Το θηριώδες όπλο Karl-Gerat
Η Γερμανία άρχισε να σχεδιάζει ένα τεραστίων διαστάσεων κανόνι για να διαπεράσει τις σιδερόφρακτες Γραμμές Μαζινό της Γαλλίας ήδη από το 1936. Αρχικά είχε σχεδιαστεί να μεταφέρεται σε κομμάτια και να συναρμολογείται επιτόπου, αν και τελικά προκρίθηκε η αυτοκινούμενη φύση του, καθώς παραήταν βαρύ και δυσκίνητο για οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική. Μέχρι το 1939, το Karl-Gerat είχε περάσει με επιτυχία τα δοκιμαστικά και την επόμενη χρονιά δοκιμάστηκε εξίσου ικανοποιητικά και στο αυτοκινούμενο του σχεδιασμού.
Όσο για το όνομά του, η «Καρλ Συσκευή», όπως μεταφράζεται το «Karl-Gerat», απέτινε φόρο τιμής στον στρατηγό των ναζί Καρλ Μπέκερ που τόσο είχε ασχοληθεί με την κατασκευή του. Όσο για το κανόνι, ήταν πραγματικά θηριώδες: με διάμετρο κάννης στα 600 χιλιοστά, μπορούσε να εκτοξεύσει βλήμα 1.800 κιλών σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 5 χιλιομέτρων, την ίδια ώρα που κατοπινή εκδοχή του με διαμέτρημα στα 540 χιλιοστά έστελνε το βλήμα στα 10+ χιλιόμετρα.
Κάθε διάταξη του Karl-Gerat είχε αρκετά υποστηρικτικά οχήματα, τροποποιημένα άρματα μάχης δηλαδή για να κουβαλούν τα πελώρια βλήματα, αν και παρ’ όλες τις τροποποιήσεις το κύριο μέρος του όπλου ζύγιζε περισσότερους από 124 τόνους. Εντέλει, 6 Karl-Gerat κατασκευάστηκαν και πήραν μέρος τόσο στο Ανατολικό Μέτωπο κατά των Σοβιετικών όσο και στο Δυτικό αργότερα, αντιμετωπίζοντας την απόβαση των Συμμάχων. Οι μεγάλες δόξες του ήρθαν με τη διάλυση των σοβιετικών οχυρώσεων στην Πολιορκία της Σεβαστούπολης, αν και όσο προχωρούσε ο πόλεμος τόσο πιο δυσκίνητα και μη αποτελεσματικά αποδεικνύονταν. Κάποια έπεσαν στα χέρια των Συμμάχων και το ένα που έχει επιβιώσει ως τις μέρες μας βρίσκεται σε ρωσικό μουσείο πολέμου…
Το ιπτάμενο αεροπλανοφόρο Zveno
Πνευματικό παιδί ενός φιλόδοξου και ολόπλευρου σοβιετικού πολεμικού προγράμματος της δεκαετίας του 1920, που έψαχνε να προσφέρει εναέρια υποστήριξη στους οπλίτες και ταυτόχρονη προστασία στα βομβαρδιστικά από τα εχθρικά μαχητικά, το Zveno ήταν πράγματι ένα ιπτάμενο αεροπλανοφόρο! Η διάταξη απαρτιζόταν από το θηριώδες βομβαρδιστικό TB-3 και τρία μικρότερα μαχητικά αεροσκάφη και ο σχεδιασμός ήθελε τη μονάδα να μπορεί να πλήξει στόχους εντελώς αυτόνομα.
Η άκρως πειραματική πολεμική αυτή μηχανή χρησιμοποιήθηκε πράγματι κατά της ναζιστικής Γερμανίας στις απέλπιδες πρώτες στιγμές του Ανατολικού Μετώπου, όταν οι Σοβιετικοί οπισθοχωρούσαν εσπευσμένα. Παρά το γεγονός ότι το Zveno πήρε μέρος σε περισσότερες από 30 αποστολές και απέδειξε την υπεροχή του στους αιθέρες, ιδιαίτερα όταν έπληξε αποτελεσματικά ναζιστικές πετρελαιοπηγές, παροπλίστηκε για άγνωστο λόγο πολύ γρήγορα: το 1942 θα το βρει καθηλωμένο στο έδαφος…
Το τεραστίων διαστάσεων υποβρύχιο Surcouf
Ένα πραγματικά τιτάνιο υποβρύχιο κατασκευάστηκε από τους Γάλλους στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Το Surcouf ήταν πραγματικά μοναδικό όχι μόνο για το θηριώδες μέγεθός του και το εκτόπισμα των 4.000 τόνων(!), αλλά κυρίως για τα δύο κανόνια του, που τα συναντούσες τότε μόνο σε θωρηκτά. Η Ναυτική Σύνοδος της Ουάσιγκτον, που είχε απαγορεύσει υποβρύχια μεγαλύτερα από 2.800 τόνους, επέτρεψε κατ’ εξαίρεση στους Γάλλους να κρατήσουν το ένα και μοναδικό Surcouf, το οποίο δεν μπορούσε όμως τώρα να αναπαραχθεί. Κι έτσι έμεινε χωρίς ταίρι.
Το υποβρύχιο υπηρέτησε στον γαλλικό στόλο μέχρι το 1940, όταν οι ναζί εισέβαλαν στη Γαλλία. Κατάφερε να φτάσει κουτσουρεμένο στις αγγλικές ακτές με μόλις μία μηχανή, επιδιορθώθηκε τάχιστα στο Πλίμουθ και κατασχέθηκε τελικά από τους Άγγλους μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας. Λίγο μετά παραδόθηκε στο Ελεύθερο Γαλλικό Ναυτικό, τον αντάρτικο στρατό της μαχόμενης Γαλλίας δηλαδή, και πήρε μέρος στον πόλεμο.
Όσο για το τέλος του, παραήταν άδοξο: τον Δεκέμβριο του 1941, το Surcouf ήταν στον Ειρηνικό Ωκεανό για να συνδράμει τους Αμερικανούς που είχαν κηρύξει τον πόλεμο στους Ιάπωνες. Τότε ήταν που εξαφανίστηκε μαγικά, παίρνοντας μαζί του όλο το πλήρωμά του. Πιθανότατα «πατήθηκε» από αμερικανικό εμπορικό πλοίο τη νύχτα και βυθίστηκε αύτανδρο…
Το μαχητικό υδροπλάνο Nakajima A6M2-N
Το μόνο μαχητικό του Β’ Παγκοσμίου που μπορούσε να προσγειωθεί στο νερό ήταν το φοβερό Nakajima A6M2-N, μια παραλλαγή του διαβόητου ιαπωνικού μαχητικού Zero. Σχεδιασμένο να επιχειρεί από τις νησιωτικές βάσεις της Ιαπωνίας ώστε να συνδράμει την πολεμική μηχανή στην εξάπλωσή της στον Ειρηνικό Ωκεανό, το Nakajima σχεδιαζόταν καιρό και το πρωτότυπο πέταξε μάλιστα την ίδια μέρα που έλαβε χώρα η αιφνιδιαστική ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, καταφτάνοντας πάνω στην ώρα δηλαδή για τη μάχη του Ειρηνικού.
Παρά το γεγονός ότι η τροποποίησή του για προσγείωση στο νερό περιόρισε δραστικά την απόδοσή του, το Nakajima ήταν ακόμα κι έτσι ιδιαιτέρως χρήσιμο και απέδειξε την υπεροχή του στη μάχη πάνω από τις Νήσους του Σολομώντα. Το 1942 οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κάνουν κάτι για τον κίνδυνο των Nakajima και βομβάρδισαν τη βάση των υδροπλάνων, καταστρέφοντάς τα σχεδόν όλα.
Η Ιαπωνία κατασκεύαζε όμως ήδη σαν τρελή την επόμενη γενιά τους και σύντομα άλλα 700 υδροπλάνα όργωναν τον Ειρηνικό, επιτιθέμενα στα συμμαχικά κονβόι, περιπολώντας τις ακτές και παρέχοντας εναέρια υποστήριξη στα ιαπωνικά πλοία. Όσο όμως ο πόλεμος μαινόταν και οι Σύμμαχοι αύξαναν συνεχώς τα νέας γενιάς μαχητικά τους, τα ιαπωνικά υδροπλάνα αποδεικνύονταν ολοένα και πιο αναποτελεσματικά, καθώς δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν στον αέρα τα σύγχρονα συμμαχικά αεροσκάφη.
Όσα λίγα απέμειναν από τις μάχες του Ειρηνικού, στάλθηκαν να υπερασπιστούν την Ιαπωνία από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, ένας απελπισμένος ρόλος στον οποίο δεν τα πήγαν καθόλου καλά…
