Σε μια χώρα που γέννησε το «κατενάτσιο», το να διακριθείς ως ο καλύτερος αμυντικός που έβγαλε ποτέ το έθνος μόνο εύκολο δεν είναι!

Αυτή είναι όμως η περίπτωση του Φράνκο Μπαρέζι, του «εγκεφαλικού» αμυντικού, του μοναδικού αρχηγού, που κρατούσε τα λόγια στο ελάχιστο, έκανε δυνατά τάκλιν και εκτόξευε αντεπιθέσεις με τα ξεσπάσματά του από την άμυνα.

Το διαχρονικό σύμβολο της Μίλαν, στην οποία πέρασε όλη του την 20χρονη καριέρα (1977-1997), ψηφίστηκε μάλιστα από τους οπαδούς της ως ο καλύτερός της παίκτης, άθλος καθόλου εύκολος για έναν αμυντικό!

Με σπάνια αμυντικά χαρίσματα και απαράμιλλη διαίσθηση, ο Μπαρέζι ήταν ένας πραγματικός Κολοσσός στα μετόπισθεν, παρά το γεγονός ότι το παράστημά του δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Και κάτι ακόμα: παρά τις αναντίρρητες ικανότητές του, ο δρόμος προς την καταξίωση δεν ήταν ποτέ γι’ αυτόν στρωμένος με ροδοπέταλα.

Ο Μπαρέζι μέτρησε 81 συμμετοχές με τους Ατζούρι και ήταν παίκτης-κλειδί σε μια σειρά από αξιομνημόνευτες εμφανίσεις και θριάμβους της Σκουάντρα Ατζούρα, όσο κι αν στην αρχή επισκιάστηκε από τον άλλο ιταλό γίγαντα, τον Γκαετάνο Σιρέα. Κι έτσι παρά το γεγονός ότι δεν έπαιξε λεπτό στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ως μέλος της αποστολής έφυγε από την Ισπανία με το χρυσό μετάλλιο του πρωταθλητή!

Το διεθνές του ντεμπούτο θα ερχόταν στις 4 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, σε προκριματικό ματς με τη Ρουμανία για το Ευρωπαϊκό του1984. Ο θρυλικός ομοσπονδιακός προπονητής όμως Έντζο Μπεαρζότ τον άφησε και πάλι εκτός αποστολής στο Παγκόσμιο του 1986, προτιμώντας τον αδελφό του, Τζουζέπε!

Και θα έπρεπε να περιμένει ο Μπαρέζι να φύγει ο Μπεαρζότ από την τεχνική ηγεσία των Ατζούρι για να μετρήσει χρόνο συμμετοχής στα διεθνή γήπεδα: ήταν στο Ευρωπαϊκό του 1988 που θα έκανε ο Φράνκο το ντεμπούτο του σε κορυφαίο θεσμό με την Ιταλία.

Και βέβαια στο Μουντιάλ του 1990 ήταν πια βασικός στους Ατζούρι, αφήνοντας τη σφραγίδα του στη διαδικασία των πέναλτι του ημιτελικού, αν και δεν κατάφερε να αποτρέψει τον αποκλεισμό της ομάδας του από την Αργεντινή.

Παρά την ήττα, η Ιταλία νίκησε την Αγγλία και κατέκτησε την τρίτη θέση στο Μουντιάλ της Ιταλίας…

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα μουντιαλικά γήπεδα της Αμερικής, θα ήταν και πάλι εκεί για το υπέρτατο τεστ νεύρων, ήτοι διαδικασία των πέναλτι, αυτή τη φορά βέβαια στον τελικό με τη Βραζιλία. Η παρουσία του ως αρχηγού έκανε σαφώς τη διαφορά για τους Ατζούρι, αν και το χαμένο πέναλτί του, το πρώτο των Ιταλών, προοιώνισε το τι θα ακολουθούσε.

Κι αν το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο έμεινε ιστορικό, εξίσου σημαντική ήταν και η αστοχία του Μπαρέζι.

Κι έτσι, για πρώτη φορά στη μακρά και επιτυχημένη καριέρα του δάκρυα φαινόταν να τρέχουν από τα μάτια του μεγάλου αρχηγού της Σκουάντρα Ατζούρα, που στα 34 του χρόνια στο Παγκόσμιο του 1994 ήξερε ότι θα ήταν το τελευταίο του.

Όταν το 1997 κρέμασε τα παπούτσια του έχοντας κατακτήσει με τη Μίλαν όλα όσα ονειρεύεται κάθε ποδοσφαιριστής στη ζωή του, μέτρησε άλλη μια διάκριση: ήταν ένας από τους μόλις έξι παίκτες όλων των εποχών που έχουν στο παλμαρέ τους και τα τρία παγκόσμια μετάλλια (χρυσό το ’82, ασημένιο το ’94, χάλκινο το ’90)…