Έχει χαρακτηριστεί το ματς του αιώνα. Και πρέπει να ήταν. Ο ημιτελικός της 17ης Ιουνίου 1970 ανάμεσα στην Ιταλία και τη Δυτική Γερμανία (4-3) τα είχε όλα.
Όταν το μυαλό του Ζεπ Μπλάτερ «κατέβασε» για πρώτη φορά την ιδέα του «χρυσού γκολ», στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, ένα από τα βασικά αντεπιχειρήματα των διαφωνούντων στηριζόταν σ΄ εκείνη την αναμέτρηση. «Δηλαδή αν ίσχυε τότε αυτός ο κανονισμός, το ματς του αιώνα δεν θα είχε γίνει ποτέ». Είχαν δίκιο. Όλα θα είχαν τελειώσει τέσσερα λεπτά μετά την έναρξη της παράτασης, τέσσερα γκολ δεν θα είχαν σημειωθεί ποτέ και η Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα είχε γραφτεί εντελώς διαφορετικά.
Το θέλημα του Μπλάτερ έγινε, φυσικά, μέχρι που και ο ίδιος κατάλαβε ότι ο κανονισμός αφαιρούσε κάτι από τη μαγεία του παιχνιδιού. Αν και, για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι παρατάσεις που είχαν εξέλιξη σαν κι αυτήν του ευρωπαϊκού ημιτελικού του 1970, μετριούνται στα δάχτυλα. Όλο το ματς, βασικά, ήταν μία διαφήμιση του ποδοσφαίρου και βλέπεται ευχάριστα ακόμα και σήμερα. Μπορεί το άθλημα να ανέβασε εντυπωσιακά τις ταχύτητές του σ αυτά τα 44 χρόνια που μεσολάβησαν, όμως εκείνος ο αγώνας των Ιταλών με τους Δυτικογερμανούς είχε τέτοιο ρυθμό, τέτοια ένταση, τόσες φάσεις, που δεν θα κουράσει κανέναν. Θα το διαπιστώσετε αν πατήσετε το «play» στο 19λεπτο βίντεο που παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου.
Ως συνήθως, οι Ιταλοί δεν είχαν εντυπωσιάσει στην πορεία τους μέχρι τον ημιτελικό. Στον όμιλο βγήκαν πρώτοι πετυχαίνοντας μόλις μία νίκη και κατόπιν είχαν την τύχη να αντιμετωπίσουν τους διοργανωτές Μεξικανούς, οι οποίοι δεν διέθεταν ομάδα που θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση (4-1). Βέβαια, σε σύγκριση με το κάζο που είχε προηγηθεί το 1966, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, όταν έμεινε έξω από τον πρώτο γύρο χάνοντας από τη Βόρειο Κορέα, η πρόοδος της Ιταλίας ήταν τεράστια. Και ο ημιτελικός ήταν μία νέα πρόκληση.
Οι Δυτικογερμανοί, αντίθετα, προέρχονταν από την επική πρόκριση με ανατροπή κόντρα στους παγκόσμιους πρωταθλητές Άγγλους (3-2 από 0-2) και είχαν κάνει και τρεις αρκετά πειστικές νίκες και στον όμιλό τους. Με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, ώριμο πια, ηγέτη στη μεσαία γραμμή και τον βετεράνο Ούβε Ζέελερ να επισκιάζεται στην επίθεση από το νέο αστέρι, τον Γκερντ Μίλερ, θεωρούνταν το φαβορί για να προκριθούν για δεύτερη συνεχή φορά στον τελικό.
Η Ιταλία, ωστόσο, κατάφερε να αιφνιδιάσει. Μπήκε πιο δυνατά στο τερέν του «Αζτέκα» και μόλις στο 8΄ άνοιξε το σκορ με ωραίο σουτ του Μπονινσένια. Οι Δυτικογερμανοί αντέδρασαν άμεσα -αυτό έλειπε. Αλλά τίποτα δεν τους έβγαινε. Ό,τι κι αν δοκίμαζαν, σταματούσε στον εκπληκτικό Αλμπερτόζι, είχαν και δοκάρι με τον Όφερατ, μάλλον δικαιούνταν κι ένα πέναλτι σε ανατροπή του Ζέελερ. Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι οι «Ατζούρι» θα αντέξουν στην πίεση και θα πάρουν την πρόκριση, μία σέντρα ακριβείας του Γκραμπόφσκι στις καθυστερήσεις βρήκε αμαρκάριστο τον Σνέλινγκερ, τον μοναδικό βασικό παίκτη της Δυτικής Γερμανίας που έπαιζε σε ιταλικό σύλλογο (τη Μίλαν) κι αυτός με κοντινή προβολή ισοφάρισε!
Παράταση. Άντε να υποψιαστείς, έστω, τι θα ακολουθούσε. Προφανώς όλοι πίστευαν τότε ότι οι Ιταλοί θα «λύγιζαν» ψυχολογικά, όμως αυτό δεν συνέβη ούτε όταν ένα παιδικό λάθος στην άμυνα έδωσε τη δυνατότητα στον Μίλερ να κάνει το 2-1 για τα «πάντσερ» λίγο μετά την έναρξη της παράτασης. Η απάντηση ήρθε σχεδόν άμεσα από τον Μπούρνιτς και λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους της παράτασης η Ιταλία πέρασε ξανά μπροστά στο σκορ με τον Ρίβα! Το ροντέο έμελλε να συνεχιστεί, όμως, μια και στο 108΄ ο Μίλερ ισοφάρισε σε 3-3!
Δεδομένου ότι η διαδικασία των πέναλτι δεν είχε εισαχθεί ακόμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αν ο αγώνας έληγε ισόπαλος και μετά το πέρας της παράτασης, η πρόκριση θα κρινόταν σε επαναληπτικό. Αυτό το ενδεχόμενο, όμως, δεν πρόλαβε να το σκεφτεί κανείς, μια και σχεδόν αμέσως μετά την ισοφάριση ο Μπονινσένια έκανε μία εντυπωσιακή επέλαση από αριστερά, γύρισε στο σημείο του πέναλτι για τον Ριβέρα κι αυτός με ωραίο πλασέ ξεγέλασε τον Μάιερ. 4-3! Η Ιταλία ήταν στον τελικό, όπου θα αντιμετώπιζε τη Βραζιλία του Πελέ.
Αν μπορούσε να πει κανείς «κρίμα» για τους Δυτικογερμανούς, αυτό θα έπρεπε να εστιαστεί σε έναν και μόνο παίκτη. Τον μέγιστο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος λίγο μετά την έναρξη της παράτασης έσπασε την κλείδα του, πέφτοντας άσχημα στο τερέν έπειτα από μαρκάρισμα του Τσέρα. Ο Χέλμουτ Σεν είχε «κλείσει» τις αλλαγές του και ο «Κάιζερ» δεν το σκέφτηκε καν. Πάρα τον έντονο πόνο, ζήτησε να του δέσουν το χέρι και συνέχισε να αγωνίζεται. Μπορείτε να σκεφτείτε έστω και έναν από τους σημερινούς σταρ που θα έκανε το ίδιο;
Ιταλία – Δυτική Γερμανία 4-3
(8΄ Μπονινσένια, 98΄ Μπούρνιτς, 104΄ Ρίβα, 111΄ Ριβέρα 90΄ Σνέλινγκερ, 94΄, 110΄ Μίλερ)
ΙΤΑΛΙΑ: Αλμπερτόζι, Μπούρνιτς, Τσέρα, Μπερτίνι, Φακέτι, Ροσάτο (93΄ Πολέτι), Ματσόλα (46΄ Ριβέρα), Ντε Σίστι, Ρίβα, Μπονινσένια, Ντομενγκίνι.
ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Μάιερ, Μπεκενμπάουερ, Φογκτς, Σουλτς. Πάτσκε (66΄ Χελντ), Σνέλινγκερ, Γκραμπόφσκι, Όφερατ, Μίλερ, Ζέελερ, Λερ (52΄ Λιμπούντα).
Πηγή: Sday.gr
