Ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής που δεν έβγαλε πολλά και συμμετείχε σε διαφημίσεις και στην «Απόδραση των 11»

Ογκόλιθος της άμυνας, σύμβολο του αγγλικού ποδοσφαίρου και ο απόλυτος αρχηγός των «Λιονταριών», δεν είναι λίγο το μελάνι που χύθηκε για να περιγράψει το αλλοτινό φαινόμενο των γηπέδων, τον καλύτερο αμυντικό που αντιμετώπισαν ποτέ, κατά δήλωσή τους πάντα, ένας Πελέ και ένας Μπεκενμπάουερ. Ο αθάνατος για τους Βρετανούς ήρωας του 1966, ο «αυτοκρατορικός αμυντικός» όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, ήταν ο μοναδικός κάπτεν που σήκωνε ποτέ τη βαρύτιμη παγκόσμια κούπα, ένας σωστός εθνικός θησαυρός για τη μαμά του ποδοσφαίρου. Ο εξίσου θρυλικός τεχνικός εξάλλου που οδήγησε την Εθνική Αγγλίας στο θαύμα του 1966, ο ίδιος ο Αλφ Ράμσεϊ, δεν φειδόταν τα λόγια όταν ήταν να μιλήσει για τον Μπόμπι: «Ο αρχηγός μου, ο ηγέτης μου, το δεξί μου χέρι. Ήταν το πνεύμα και ο παλμός της ομάδας». Και ήταν πράγματι, ένας σωστός σερ του ποδοσφαίρου, ένας άνθρωπος που ήθελε τη στρογγυλή θεά ευγενές άθλημα και έκανε τα πάντα για να το πετύχει. Το ορειχάλκινο άγαλμά του στο Στάδιο Γουέμπλεϊ δεν έχει στηθεί όμως γι’ αυτό. Υψώθηκε για να θυμίζει σε όλους τους μεταγενέστερους πόσο τρομερός και σπουδαίος ήταν ο μπαλαδόρος που δεν δέχθηκε ποτέ ότι ήταν πράγματι καλός. Κανείς δεν ξέρει γιατί, μιας και δεν υπήρχαν πολλά που δεν έκανε ο Μουρ στον αγωνιστικό χώρο: από το μοίρασμα του παιχνιδιού και τα παροιμιωδώς χειρουργικά του τάκλιν μέχρι το ψηλό παιχνίδι και τις κατά πρόσωπο μάχες, το ολιστικό αυτό φαινόμενο του ποδοσφαίρου ξεπερνιόταν ίσως μόνο από τον ίδιο του τον εαυτό και την άλλη αμίμητη ικανότητά του να διαβάζει τις φάσεις. Πώς να μη διαμαρτύρονται οι αντίπαλοί του για το «προφητικό» του παιχνιδιού του, κάνοντας ακόμα και τον τεχνικό της Σέλτικ να παραπονιέται πως «Θα έπρεπε να υπάρχει νόμος εναντίον του! Ξέρει τι θα γίνει 20 λεπτά πριν από κάθε άλλο παίκτη»; Κι αν αυτά φτάνουν και περισσεύουν για να του χαρίσουν τη δυσθεώρητη θέση που κατέχει δίκαια στο πάνθεο του διεθνούς ποδοσφαίρου, ήταν πάντα αυτό το κάτι παραπάνω που είχε ο χαρακτήρας του που έκανε το κοινό να τον λατρεύει. Συνόψιζε, ή μάλλον ενσάρκωνε, το καλύτερο κομμάτι του ποδοσφαίρου, αυτή την αξιοπρέπεια και την ευπρέπεια που μόνο οι πραγματικά μεγάλοι μπορούν να περηφανεύονται πως κατέχουν. Κι έτσι έληξε την καριέρα του όχι ως παίκτης, αλλά ως κινούμενο σύμβολο της ιστορίας και των αξιών του αγγλικού ποδοσφαίρου. Όσο κι αν οι σύγχρονοί του αρνήθηκαν πικρόχολα να το δουν αυτό και να του χαρίσουν μια θέση στο άθλημα που τόσο αγαπούσε όταν κρέμασε τα παπούτσια του το 1977. Θα τον θυμούνταν το 1993, όταν θα έφευγε πρόωρα από τον μάταιο τούτο κόσμο, στήνοντάς του πια ανδριάντες και πλέκοντάς του αχρείαστα εγκώμια, μιας και ζούσαν ακόμα όσοι είχαν την τύχη να τον θαυμάσουν στο φυσικό του habitat, το ποδοσφαιρικό γήπεδο…

Πρώτα χρόνια

Ο Ρόμπερτ «Μπόμπι» Φρέντρικ Τσέλσι Μουρ γεννιέται στις 12 Απριλίου 1941 σε προάστιο του βορειοανατολικού Λονδίνου με το ποδοσφαιρικό ταλέντο να ξεχειλίζει άπλετο τριγύρω του. Παίζει σταθερά μπάλα στις ομάδες των σχολείων από όπου περνά και στο Δημοτικό ακόμα κατακτά το πρώτα δύο Κύπελλά του, όντας φυσικά αρχηγός της ομάδας. Εξίσου καλός ήταν μάλιστα και στο κρίκετ και αμφιταλαντεύτηκε τι από τα δυο να διαλέξει! Τελειώνοντας το Δημοτικό, τον έχουν επιλέξει ήδη στη βασική ομάδα κάτω των 13 ετών σε όλη την κομητεία του Λονδίνου. Όπως θα ξαναγίνει στα 14 και τα 15 του, παρά το γεγονός ότι ούτε γρήγορος ήταν ούτε ιδιαιτέρως αθλητικός. Ήταν μάλλον γεματούλης και δεν γέμιζε το μάτι στους σκάουτερς. Κι έτσι την ώρα που οι συμπαίκτες του βρίσκουν σιγά σιγά τη θέση τους σε ερασιτεχνικά και επαγγελματικά κλαμπ, αυτός περνά απαρατήρητος! Στα 16 του πια, σκέφτεται σοβαρά να τα παρατήσει. Θα μπορούσε κάλλιστα να δουλέψει ως αθλητικός συντάκτης, σκέφτηκε, μιας και την μπάλα τη λάτρευε και δεν σκόπευε να την αφήσει. Τότε, το 1956 και μάλλον αδιάφορα, του προτείνουν να τον πάρουν στο εφηβικό τμήμα της Γουέστ Χαμ. Όταν συνήλθε από τη λιποθυμία, ο Μπόμπι βρέθηκε στην ομάδα που θα έγραφε τη δική του ιστορία. Μόνο που κανείς δεν υπολόγιζε τι θα γινόταν και μάλιστα σύντομα. Τον πήραν γιατί ήταν φιλότιμος και δουλευταράς και όχι γιατί ήταν κάνα ταλέντο! Στον δρόμο του βρέθηκε ευτυχώς ο προπονητής των μικρών, ο παίκτης των «Σφυριών» Μάλκομ Άλισον, ο οποίος θα αναγνωρίσει τη δυναμική του και θα εκτιμήσει τη δίψα του Μπόμπι να μάθει μπάλα, λειτουργώντας ως μέντοράς του. Αλλά και ως ευκαιρία να τρυπώσει στη μεγάλη ομάδα. Το ημερολόγιο έγραφε 8 Σεπτεμβρίου 1958 όταν η Γουέστ Χαμ θα αντιμετώπιζε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Άλισον είχε χτυπηθεί εντωμεταξύ από φυματίωση και δεν ήταν δυνατό να παίξει, γι’ αυτό και πρότεινε στον προπονητή να δοκιμάσει τον πιτσιρικά που ο ίδιος πίστευε πολύ. Ο Μπόμπι φόρεσε τη φανέλα του βασικού με το Νο 6 του μέντορά του και ούτε λίγο ούτε πολύ, οδήγησε την ομάδα στη σπουδαία νίκη με 3-2! Ήταν ένα ονειρικό ντεμπούτο που θα εγκαινίαζε μια ομολογουμένως ονειρικότερη καριέρα…

Μια πραγματικά απίστευτη καριέρα

Ο μάλλον αργός και καθόλου δυνατός πιτσιρικάς θα βρει αμέσως τη θέση του στα κεντρικά της άμυνας, δείχνοντας σε όλους πως δεν χρειάζεται να είσαι γίγαντας για να είσαι καλός αμυντικός. Ήταν βλέπετε ιδιαίτερα εγκεφαλικός παίκτης, διαβάζοντας την εξέλιξη της φάσης και παρεμβαίνοντας την κατάλληλη στιγμή. Ούτε αντιπάλους χτυπούσε ούτε τάκλιν που άφηναν τον άλλο σέκο έκανε ποτέ. Κάτι που θα παραδεχόταν χρόνια αργότερα και ο Πελέ, λέγοντας για τον Μουρ ότι ήταν ο καθαρότερος αμυντικός που αντιμετώπισε ποτέ. Αλλά και ο καλύτερος, καμιά αμφιβολία! Κι έτσι, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν φαινόταν να ορκίζεται για το πόσο ταλαντούχος ήταν αυτός ο πιτσιρικάς, ο Μπόμπι έγινε αμέσως βασικός στα «Σφυριά» κλέβοντας τελικά τη θέση από τον μέντορά του και στέλνοντάς τον στη συνταξιοδότηση μια ώρα αρχύτερα. Κάτι που είπε καλύτερα ο συμπαίκτης του στη Γουέστ Χαμ, Τζεφ Χερστ, αλλά και συμπαίκτης του στην ομάδα κρίκετ του Έσεξ: «Έλεγαν πως δεν μπορεί να τρέξει, αλλά πάντα έφτανε πρώτος στην μπάλα. Έλεγαν ότι δεν έχει άλμα, αλλά ποτέ δεν τον νίκησαν στον αέρα». Κι έτσι την ώρα που το τεχνικό τιμ των «Σφυριών» απαριθμούσαν τα ελαττώματά του, παραδέχονταν πως ήταν ο καλύτερος αμυντικός που είχαν ποτέ!

Ο προπονητής του, Τεντ Φέντον, δεν θα τον έβγαζε ποτέ από τη βασική εντεκάδα εκτιμώντας τους νεωτερισμούς του στην άμυνα. Ο Μπόμπι δεν έπεφτε σαν κούτσουρο στα πόδια των επιθετικών, ούτε κλάδευε τους αντιπάλους. Ήταν ένας φινετσάτος χορευτής της άμυνας, κινούμενος με χάρη στη φάση και προφταίνοντας πάντα τις εξελίξεις. Κυρίαρχος στο ψηλό παιχνίδι και αποφασιστικός στα καθαρά του τάκλιν, η αμυντική του λειτουργία ξεπερνιόταν μόνο από την αμίμητη ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι και να ξέρει πάντα τι να κάνει όταν είχε την μπάλα στα πόδια. Πάντα με το Νο 6 στην πλάτη, καθιερώθηκε ως βασικός κεντρικός αμυντικός, πριν γίνει θρύλος φυσικά. Την ίδια κιόλας χρονιά με το ντεμπούτο του, η Γουέστ Χαμ επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία και ξανάγινε μεγάλη ομάδα. Μεγαλύτερή της στιγμή, ο Μάιος του 1964, όταν άρπαξαν το Κύπελλο Αγγλίας μέσα στο Γουέμπλεϊ και οι πανηγυρισμοί των διψασμένων για κούπες οπαδών της Γουέστ Χαμ ακούστηκαν σε όλο το Λονδίνο. Το πούλμαν που περιέφερε τα «Σφυριά» στο Λονδίνο χρειάστηκε για μια μισάωρη διαδρομή περισσότερο από τέσσερις ώρες. Για τέτοιους ξέφρενους πανηγυρισμούς μιλάμε!

Ο μεγάλος Μπόμπι Μουρ θα περνούσε στην «ταπεινή» Γουέστ Χαμ τα επόμενα 16 χρόνια της καριέρας του, συμπληρώνοντας 642 εμφανίσεις με τη φανέλα των «Σφυριών». Πέρα από το Κύπελλο του 1964, κατέκτησε και το Κύπελλο Κυπελλούχων την αμέσως επόμενη χρονιά, κι αυτό ήταν όλο. Αυτές ήταν οι σημαντικότερες διακρίσεις του σε συλλογικό επίπεδο. Και εκείνη η έκτη θέση στο πρωτάθλημα, αφήνοντας στον Μουρ τον μεγαλύτερο καημό της καριέρας του, πως δεν κέρδισε ποτέ ένα πρωτάθλημα Αγγλίας. Γι’ αυτό και έμεινε σύμβολο των «Λιονταριών», εκεί που θα έδειχνε σε όλη την οικουμένη τι ήταν στην πραγματικότητα …

Εθνική Αγγλίας, πάντα μια άλλη ιστορία

Ο Μουρ έγινε μέλος της παλιότερης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του κόσμου και αναμφίβολα της πιο σνομπ τον Μάιο του 1962 σε ματς με το Περού, λίγες εβδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο της χρονιάς. Το 1960 έπαιξε βέβαια μερικά ματς για την Εθνική Αγγλίας κάτω των 23 ετών, τον κάλεσαν ωστόσο στα 21 του στη μεγάλη ομάδα, πάνω στην ώρα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στα γήπεδα της Χιλής. Ήταν ένας άγνωστος παικτάκος της Γουέστ Χαμ και ο αθλητικός Τύπος της Αγγλίας έχυσε χολή και μίσος εναντίον του. Παρά την καλή του πορεία στην άμυνα των «Λιονταριών», η Αγγλία ηττήθηκε στα προημιτελικά από τη νικήτρια τελικά του θεσμού Βραζιλία και πήρε άρον άρον τον δρόμο της επιστροφής. Μη δικαιώνοντας για άλλο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο τη θρυλούμενη υπεροχή της ως μαμά του ποδοσφαίρου. Ο Μουρ έπαιξε και στους 4 αγώνες των «Λιονταριών» μέχρι τα προημιτελικά, στοιχειώνοντας τη φανέλα με το Νο 6 για την επόμενη και πλέον δεκαετία. Όλα θα άλλαζαν όταν ανέλαβε την Εθνική ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός Αλφ Ράμσεϊ. Ο οποίος θα αναγνωρίσει μέσα σε ένα εξάμηνο τι θησαυρό είχε στα χέρια του, κάνοντάς τον αρχηγό των «Λιονταριών». Τον νεότερο ηλικιακά κάπτεν της ομάδας, ο οποίος θα κρατήσει το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του στις 90 από τις 108 συμμετοχές του με τα εθνικά χρώματα της χώρας του. Ως αρχηγός θα κατέβει για πρώτη φορά στα 22 του στη νίκη των «Λιονταριών» με 4-2 κατά της Τσεχοσλοβακίας το 1963, μια θέση που θα νοικιάσει μόνιμα από το καλοκαίρι του 1964 μέχρι και την απόσυρσή του από τη διεθνή σκηνή. Παρά το γεγονός ότι θρύλος θα γινόταν ο Μπόμπι στο ιστορικό για τη χώρα του Μουντιάλ του 1966, αυτή δεν θα ήταν παρά η τρίτη διεθνής του κούπα με το εθνόσημο στη φανέλα. Το 1964 εξάλλου είχε τιμηθεί ως ο «καλύτερος παίκτης της χρονιάς» από την Ένωση Συντακτών Αθλητικού Τύπου.

Λίγο έλειψε μάλιστα να μην παίξει καν στο Παγκόσμιο του 1966, καθώς από τις διαμάχες του με τον προπονητή της Γουέστ Χαμ είχε μείνει εκτός ομάδας και δεν είχε έτσι δικαίωμα συμμετοχής στην τελική φάση του παγκόσμιου θεσμού! Ο Μουρ ήθελε να φύγει από τη Γουέστ Χαμ για την Τότεναμ, μπας και σηκώσει ποτέ την πολυπόθητη κούπα Αγγλίας, αλλά ο σύλλογος δεν τον έδινε. Το συμβόλαιό του έληξε στις 30 Ιουνίου και το θέμα του ήταν ακόμα ανοιχτό. Μόνο που τώρα δεν είχε κλαμπ, κι έτσι δεν μπορούσε να παίξει στην Εθνική. Ήταν ο Ράμσεϊ αυτός που κάλεσε στο γραφείο του τον Μουρ και τον νέο τεχνικό της Γουέστ Χαμ, Ρον Γκρίνγουντ, μαλώνοντάς τους για τα καμώματά τους. Ο Μουρ υποχρεώθηκε εν ολίγοις να υπογράψει ξανά στα «Σφυριά» ώστε να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Εκεί που θα γινόταν παγκόσμιο ίνδαλμα δηλαδή! Το θέμα λύθηκε ευτυχώς έγκαιρα, κι έτσι ο μεγάλος αρχηγός σήκωσε στα ουράνια το τρόπαιο Jules Rimet, πριν σκουπίσει τα χέρια του στο τραπεζομάντιλο για την ιστορική χειραψία με τη βασίλισσα Ελισάβετ. Δυο μέτρα πριν φτάσει στη βασίλισσα για να παραλάβει το μικρό μεν, ολόχρυσο δε τρόπαιο, «διαπίστωσα πως τα χέρια μου ήταν μέσα στη λάσπη από το υγρό γήπεδο. Σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανταλλάξω χειραψία με τη βασίλισσα με αυτά τα χέρια. Έπρεπε να καθαριστώ, κάτι που έκανα στο συμπαθέστατο τραπεζομάντιλο που είχαν απλώσει μπροστά από τους επίσημους. Ενδεχομένως να ήταν ηλίθιο αυτό που έκανα, γιατί συνέβη μπροστά σε τόσους ανθρώπους, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή», θυμόταν ο ίδιος το μικρό παραλειπόμενο της διοργάνωσης. Η συνεισφορά του Μπόμπι στην αγγλική κατάκτηση της κούπας ήταν άμεση και καίρια: η Αγγλία δεν έφαγε ούτε γκολ μέχρι τα ημιτελικά, όταν ο σπουδαίος Εουσέμπιο παραβίασε την εστία, κι αυτό με πέναλτι. Και βέβαια στον δύσκολο τελικό με τη Δυτική Γερμανία, το ανασταλτικό αστέρι του Μουρ θα έλαμπε για μια τελευταία φορά, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του με 4-2. Σε κείνον τον ονειρικό τελικό σκεφτόταν μάλιστα να μην τον βάλει βασικό ο Ράμσεϊ!

Επιπλέον, είχε δημιουργήσει δυο γκολ και έβγαλε τις περισσότερες πάσες από όσους είχαν πατήσει στον αγωνιστικό χώρο. Και κάτι άλλο όμως: το 96%(!) των πασών αυτών ήταν επιτυχημένες! «Όταν κάποιοι παίκτες καλούνται στην προπόνηση να στείλουν την μπάλα από το ένα σημείο στο άλλο, πιστεύουν ότι είναι κάτι τόσο εύκολο που δεν χρειάζεται καν συγκέντρωση. Η συνέπεια είναι να πηγαίνει η μπάλα αλλού ντ’ αλλού. Αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει πολύ. Αν μου πει κάποιος να κλοτσήσω την μπάλα από το σημείο άλφα στο σημείο βήτα δέκα φορές, θα το κάνω ώστε και τις 10 φορές να γίνει σωστά», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. Ο Μουρ εξιλέωσε τα «Λιοντάρια» για τις πίκρες που χάριζαν στους οπαδούς τους εδώ και 25 χρόνια, όντας πια ζωντανός μύθος μιας χώρας. Το Κύπελλο Αγγλίας, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και εκείνος ο τελικός στο Λιγκ Καπ ήταν τώρα παρελθόν, μιας και ο Μπόμπι είναι πια εθνική υπόθεση και μάλιστα υψίστης σημασίας! Κανείς δεν ξεχνούσε τι είχε κάνει ο ιδιαίτερος αυτός ογκόλιθος της άμυνας στα ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Γουέμπλεϊ, προδίδοντας την άμυνά του μόλις μία φορά σε πέντε αγώνες. Ακόμα και ο επιβλητικός Εουσέμπιο (πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης) γονάτισε μπροστά του, καθώς τέτοιον αμυντικό δεν είχε ματαδεί. Οι διεθνείς συμμετοχές του Μουρ συνέχισαν να έρχονται και είχε ήδη αγγίξει τις 78 πριν καταφτάσει στα γήπεδα του Μεξικού για το Μουντιάλ του 1970. Το δεύτερο μάλιστα ματς των Άγγλων με τη Βραζιλία έμελλε να είναι ο πλέον αξιομνημόνευτος αγώνας του Μουρ: παρά την ήττα των «Λιονταριών» με 1-0, το υπέροχο τάκλιν του («τέλειο τάκλιν» το είπαν) στον Βραζιλιάνο Ζαϊρζίνιο ήταν το στιγμιότυπο όλου του Παγκοσμίου!

Το οποίο ξεπεράστηκε μόνο από τη φωτογραφία του με τον Πελέ να αλλάζουν φανέλες μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, μια εικόνα που έγινε διαχρονικό σύμβολο του ποδοσφαιρικού fair play, καθώς πρέπει να ξέρεις το αποτέλεσμα για να καταλάβεις ποιος έχασε και ποιος κέρδισε στο ματς! Αφού άλλαξαν χαμόγελα και έγιναν φίλοι, ο Βραζιλιάνος ομολόγησε: «Από όλους τους αμυντικούς που είχα αντιμετωπίσει, αυτός ήταν ο πιο δίκαιος, ο καλύτερος. Αμυνόταν ως λόρδος. Όλοι έπεφταν στις προσποιήσεις μου, εκτός από εκείνον». Μετά τον θάνατο του Μουρ το 1993, ο μπαλαδόρος του αιώνα θα ξαναχτυπούσε: «Είναι ο κορυφαίος αντίπαλος που είχα ποτέ μου, καθώς και φίλος μου. Το ποδόσφαιρο έχασε έναν από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών και έναν αξιομνημόνευτο τζέντλεμαν». Η ιστορική φανέλα του Πελέ φυλάσσεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου του Μάντσεστερ. Στο τέλος μάλιστα της χρονιάς, ο Μουρ ανακηρύχθηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς στην Ευρώπη για το 1970. Τα «Πάντσερ» της Δυτικής Γερμανίας θα έπαιρναν ωστόσο εκδίκηση για την ήττα στον τελικό του 1966 στο Γουέμπλεϊ και θα πετούσαν έξω τα «Λιοντάρια» στην παράταση των ημιτελικών…

Το απίστευτο συμβάν της Κολομβίας

Κατά την προετοιμασία της ομάδας για το Μουντιάλ του Μεξικού το 1970, κάποιοι ενέπλεξαν τον Μπόμπι σε μια περίεργη υπόθεση κλοπής ενός πανάκριβου βραχιολιού από το κοσμηματοπωλείο του ξενοδοχείου όπου διέμενε η αποστολή στην Μπογκοτά! Η υπάλληλος του καταστήματος ισχυρίστηκε ότι τον είδε να παίρνει το κόσμημα. Ο Μπόμπι είχε συνοδεύσει πράγματι τον συμπαίκτη του Μπόμπι Τσάρλτον που έψαχνε δώρο για τη γυναίκα του, αν και δεν υπήρχαν φυσικά αποδεικτικά εναντίον του. Τον άφησαν λοιπόν ελεύθερο, επιστρέφοντας όμως η αποστολή στην Μπογκοτά μετά το φιλικό με τον Ισημερινό, οι Αρχές τον συνέλαβαν και πάλι και τον υποχρέωσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό για τέσσερις ημέρες! Η κατηγορία της κλοπής αποσύρθηκε τελικά και εκείνος επέστρεψε κανονικά στην προετοιμασία, δηλώνοντας πάνω στο αεροπλάνο πως «θέλω να αφήσω το ατυχές περιστατικό πίσω μου, να βρω την ομάδα μου και να επικεντρωθώ σε αυτά που έρχονται. Ελπίζω πως ό,τι έγινε δεν θα επηρεάσει την απόδοσή μας και θα πάρουμε άλλη μια φορά το Παγκόσμιο». Η φήμη του έμεινε πάντως άσπιλη από το ιδιαίτερο αυτό περιστατικό.

Τελευταία ποδοσφαιρικά χρόνια και άδοξη συνέχεια

Μετά τη γρήγορη επιστροφή των «Λιονταριών» από το Παγκόσμιο Κύπελλο, η ζωή του έμελλε να ζήσει κι άλλα απρόοπτα περιστατικά. Τον Ιανουάριο του 1971, για παράδειγμα, ήταν μεταξύ των παικτών της Γουέστ Χαμ που είχαν συλληφθεί να τα πίνουν σε μπαρ μετά τα μεσάνυχτα, την παραμονή του ματς Κυπέλλου με την Μπλάκπουλ. Η ήττα των «Σφυριών» με 3-0 εξόργισε τον προπονητή, που ήθελε να τον διώξει. Η κόντρα τους είχε αγγίξει κόκκινο και ο τεχνικός απέρριπτε πια κάθε προσφορά άλλης ομάδας που ήθελε να τον αποκτήσει, καθηλώνοντάς τον στη μέτρια Γουέστ Χαμ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον Μουρ στα 29 του πια, ο Γκρίνγουντ έστειλε στα σκουπίδια και νέα πρόταση της Τότεναμ. Ακόμα και χρήματα του ζήτησαν για να τον αφήσουν ελεύθερο, κάτι που προθυμοποιήθηκε να κάνει, αν και τελικά τον πούλησαν στη Φούλαμ το 1974 έναντι ψίχουλων. Κι έτσι βρέθηκε να παίζει ξανά στη Β’ Εθνική! Και τη μίσησε στο τέλος τη Γουέστ Χαμ ο Μπόμπι, τόσο που δεν ήθελε καν να περνά πια από το Ανατολικό Λονδίνο. Έτσι έληξε η καριέρα του το 1977, άδοξα και μακριά από τις εποχές που είχε τον ποδοσφαιρικό κόσμο στα πόδια του. Πλέον ήταν 36 χρόνων, ρέκορντμαν συμμετοχών με τα «Λιοντάρια», κι αυτό ήταν όλο. Και βέβαια δεν έβγαλε ποτέ τα λεφτά που θα μπορούσε αν τον άφηναν ελεύθερο οι παράγοντες των «Σφυριών». Όπως έλεγαν, ήταν ο πιο διάσημος μπαλαδόρος του Νησιού που έπαιρνε τόσο λίγα. Γι’ αυτό και βρέθηκε ακόμα και στις άγνωστες ποδοσφαιρικά ΗΠΑ για δυο χρόνια και δεν άφησε διαφήμιση που να μην παίξει. Εμφανίστηκε μέχρι και στην κλασική «Απόδραση των 11» δίπλα στον Μάικλ Κέιν και τον Πελέ για να συμπληρώσει το εισόδημά του! Τελευταίο ενσταντανέ της καριέρας του, ένα απογευματάκι του 1977, όταν συναντήθηκε σε ένα λονδρέζικο εστιατόριο με τον ίδιο τον Έλτον Τζον, ο οποίος είχε αποκτήσει μόλις τη Γουότφορντ και έψαχνε προπονητή. Ο Μπόμπι ήταν έτοιμος να κρεμάσει τα παπούτσια του, όχι όμως και να αφήσει το σπορ που λάτρευε. Ο Έλτον Τζον συμφώνησε σε όλα όσα του είπε ο Μουρ για το όραμά του για την ομάδα και είπαν να τα πουν στο τηλέφωνο για τις τελικές λεπτομέρειες. Δεν τα είπαν ποτέ, καθώς ο ποπ σταρ εξαφανίστηκε. Έναν μήνα μετά διάβασε ο Μπόμπι στις εφημερίδες ότι τη θέση του προπονητή της Γουότφορντ την είχε πάρει κάποιος άλλος. Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε ως σχολιαστής ποδοσφαιρικών αγώνων για ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου, αλλά και ως συντάκτης αθλητικών της «Sunday Sport». Τώρα ήταν γνωστό ότι έπασχε από καρκίνο του εντέρου, από τον οποίο θα πέθαινε μάλιστα μία βδομάδα μετά την κυκλοφορία της είδησης. Δεν έπασχε βέβαια για μια βδομάδα, απλώς κανείς δεν είχε ασχοληθεί μαζί του εδώ και 16 χρόνια! Τώρα όλοι αναρωτιούνταν γιατί ο Μπόμπι δεν είχε πάρει κάποια θέση στην ομοσπονδία, με τον τρόπο που το είχαν κάνει όλοι οι μεγάλοι της στρογγυλής θεάς, από τον Μπεκενμπάουερ και τον Κρόιφ μέχρι τον Πλατινί, τον Ντι Στέφανο, τον Μπόμπι Τσάρλτον, ακόμα και τον Πελέ στη μακρινή Βραζιλία. Τώρα όλοι θυμήθηκαν πως ο Μπόμπι Μουρ δεν είχε πεθάνει το 1977. Την επόμενη χρονιά είχε παίξει μερικά ματς ως προπονητής ομαδούλας της Δανίας, είχε επιστρέψει στην Όξφορντ Σίτι και πέρασε μετά από πάγκους ακόμα και του Χονγκ Κονγκ. Στην προσωπική του ζωή, ήταν δύο φορές παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Ο μεγάλος Μπόμπι Μουρ έφυγε από τον κόσμο χτυπημένος από καρκίνο στο έντερο και το συκώτι στις 24 Φεβρουαρίου 1993, δέκα μέρες μετά την εξομολόγησή του στον Τύπο για την κατάσταση της υγείας του. Ακόμα και η Γουέστ Χαμ, που του το κρατούσε για τον τρόπο που είχαν χωρίσει οι δρόμοι τους, έσπευσε το 1994 να δώσει το όνομά του στο γήπεδό της. Η ποδοσφαιρική ιστορία τον απαθανάτισε ως τον απόλυτο τζέντλεμαν της στρογγυλής θεάς, έναν άνθρωπο που παρέμενε ευγενής στους θριάμβους του και ιπποτικός στις ήττες του. Έναν άνθρωπο που σέβονταν και εκτιμούσαν όλοι, τόσο οι φίλοι όσο και οι ποδοσφαιρικοί εχθροί του… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr