Έσχατος αγώνας, αλλά το διευκρινίζω και αμαρτίαν ουκ έχω: τον θεωρώ ως τον τελευταίο της Εθνικής στην πρώτη φάση και (κτύπα ξύλο) δεν διανοούμαι ότι μπορεί κιόλας να είναι το κύκνειο άσμα της στο 40ό Ευρωμπάσκετ. Σημασία βεβαίως δεν έχει τι διανοούμαι, τι θέλω και τι εύχομαι εγώ, αλλά τι σκέπτονται, τι θέλουν και τι μπορούν όσοι έχουν τα γένια και τα χτένια! Θέλω να πιστεύω ότι η Εθνική θα προκριθεί και δεν θα γυρίσει πίσω με την ουρά στα σκέλια, όπως είχε συμβεί το 1999 που πήγε και ήρθε από τη Ντιζόν με το ίδιο αεροπλάνο: τότε έπαιξε τρία ματς μέσα σε εβδομήντα δυο ώρες (21-22-23 Ιουνίου), γνώρισε ισάριθμες ήττες και όχι στο Παρίσι δεν έφτασε, αλλά ούτε καν στο Λε Μαν. Το ούτε καν και το Λε Μαν κάνουν ρίμα, η Εθνική τότε έκανε μια τρύπα στο νερό και σήμερα κινδυνεύει να πέσει στην ίδια! Η χθεσινή νύχτα ήταν δύσκολη. Πολλώ λογιώ δύσκολη. Την έκαναν τέτοια διάφορα και διαφορετικά γεγονότα. Η τρίτη απανωτή ήττα. .. Η απογοητευτική έως οικτρή εικόνα διάλυσης που παρουσίασε για άλλη μια φορά η ομάδα μέχρι να φιλοτιμηθεί ή εν πάση περιπτώσει να καταφέρει να εμφανιστεί στο γήπεδο και να ξανασταθεί όρθια μειώνοντας τη διαφορά από το -20 στους τέσσερις πόντους… Η περιρρέουσα φιλολογία και συνωμοσιολογία για το εάν κάναμε… κοκοκό, έχοντας επιλέξει να διανύσουμε τον δρόμο που κάνει παράκαμψη από την Ισπανία, λες και είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουμε το εμπόδιο των Λιθουανών ή των Γερμανών… Ναι βρε αδερφέ, να έχουμε προτίμηση και να προσπαθήσουμε να στραφούμε σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, άλλωστε δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, έστω κι αν αντίκειται στην (όποια) αθλητική ηθική και την κάνει να φαίνεται ελαστική… Αλλά, που να πάρει η οργή, όταν μια ομάδα αποφασίζει να μη σκοτωθεί για να νικήσει, το πράττει κι υποστηρίζει την επιλογή της με τρόπο, με στιλ και πάνω απ’ όλα με αξιοπρέπεια ώστε να μην της κρεμάσουν κουδούνια! Τόσο για την (επιεικώς κρινόμενη ως) σκιώδη παρουσία της, όσο και για όλο το «modus operandi» της, η Εθνική σήμερα οφείλει όχι μόνο να ανασυνταχθεί μπας και σώσει την παρτίδα της πρόκρισης, αλλά και να δώσει σάρκα και οστά στους στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη… Κι αν δεν μπορείς (λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής) να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Πού είχαμε μείνει; Α ναι στις σοβαρές υποψίες ότι κάναμε το παγώνι όπως και άλλες φορές (βλέπε 2009 με τη Γαλλία και 2010 με τη Ρωσία) για να μην πέσουμε πάνω στην Ισπανία στη φάση των «8»… Αλλά για ποιον προημιτελικό μιλάμε, όταν μεσολαβούν ο αγώνας των 16 και κυρίως ο σημερινός do or die αγώνας με την Πολωνία; Πλάκα πλάκα η Εθνική ανοίγει νωρίτερα από κάθε άλλη τον χορό των νοκ άουτ αγώνων και υπ’ αυτήν την έννοια θα πάει εκπαιδευμένη και ατσαλωμένη στην Κωνσταντινούπολη. Εάν πάει! Προτού πάει (εάν κι εφόσον πάει) η Εθνική θα πρέπει να έχει αποτινάξει από πάνω της την… προβοσκίδα που την αναγκάζει να προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας! Ολοκληρώνεται λοιπόν ο χθεσινός αγώνας, το κοντέρ γράφει 1-3, η Εθνική βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και όλα τα ΄χει η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε… Στο πρώτο κλικ εμφανίζεται το «πέσιμο» των φιλάθλων στον Γενικό Γραμματέα της ΕΟΚ, Τάκη Τσαγκρώνη, που με τη λογική «τα λέω στη νύφη να τα ακούσει η πεθερά» εισέπραξε και… αποταμίευσε κιόλας την οργή λαού προς τον (απόντα και όχι άμοιρο ευθυνών για τις εικόνες κωλοχανείου που παρουσιάζει η Εθνική) Γιώργο Βασιλακόπουλο. Το δημόσιο ξεκατίνιασμα που προέκυψε μετά την (πόρρω απέχουσα από να θεωρηθεί politically correct και σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητη και αντιβαίνουσα την ιεραρχία και τους κανόνες μιας ομάδας) δημόσια «μπηχτή» του Αντετοκούνμπο, τη θυμωμένη απάντηση του Παπαπέτρου, το διευκρινιστικό/ επανορθωτικό σχόλιο του Θανάση και δεν συμμαζεύεται… Μ’ αυτά και μ’ αυτά η πάλαι ποτέ πεντάμορφη έγινε η ίδια και από μόνη της ένα τέρας! Τέρας στην απόδοση της, τέρας στη νοοτροπία της, τέρας σε όλα… Για τη θλιβερή αγωνιστική εικόνα που προφανώς ξεπερνάει κατά πολύ τη δικαιοδοσία και τον χώρο ευθύνης του Μίσσα, μιλούν με εύγλωττο τρόπο τα αποτελέσματα, τα οποία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι… Η Εθνική παρουσιάζει πλημμελή λειτουργία στην άμυνα και στην επίθεση, υστερεί σε προσωπικότητες, μοιάζει ευνουχισμένη και (ανεξαρτήτως του τι θα κάνει σήμερα και άμποτε στην Πόλη) είναι μια ξέπνοη ομάδα. Δεν με πειράζουν τόσο πολύ οι ήττες. Με ενοχλεί όμως (όχι επειδή μεγάλωσα μέσα στην ευημερία της, ούτε επειδή τρέφω μεγαλομανία) το γεγονός ότι οι αντίπαλοι συστηματικά σημαδεύουν τις αδυναμίες της και δεν παίζουν απλώς με το μυαλό της, αλλά καταφέρνουν να το κάνουν κουρκούτι! Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά η άμυνα pick n’ roll και το περιφερειακό σουτ της Εθνικής τείνουν να γίνουν τα μεγαλύτερα ανέκδοτα μετά από εκείνα με τον Τοτό και με τους Πόντιους! Πλάκα πλάκα χθες το βράδυ οι μόνοι Φινλανδοί που δεν σκόραραν με σκριν στην μπάλα είναι ο Γιάρι Λιτμάνεν και ο Γιόνας Κόλκα! Βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε αμυντική πανοπλία και τρώμε 55 πόντους σε ένα ημίχρονο από τους Γάλλους και 45 από τους Φινλανδούς… Παραμυθιαζόμαστε ότι ξέρουμε να διαβάζουμε και να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και φτάνουμε στο σημείο να κυνηγάμε τις χίμαιρες των μεγάλων ανατροπών με small ball το οποίο (ως σχήμα εκτάκτου ανάγκης) από εξαίρεση το έχουμε μετατρέψει σε κανόνα: ξα μας όμως που λένε και στο χωριό μου, διότι, όπως ορθώς διατείνονται οι Αμερικανοί, «δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει τη δουλειά, αρκεί να γίνει η δουλειά». Και μετά απ’ όλη αυτή τη χθεσινή ΄περιπέτεια, στέκονται μπροστά μας οι Πολωνοί. Οι Πολωνοί που όπως και η αφεντιά μας θα παίξουν τα ρέστα τους για την πρόκριση σε μια ζαριά, επιθυμώντας κιόλας να αποτίσουν φόρο μνήμης στον Ανταμ Βόιτσικ που έφυγε πρόωρα από τη ζωή πριν από δώδεκα ημέρες… Οι Πολωνοί οι οποίοι ανακαλούν ευχάριστους συνειρμούς στη φάρα μας, διότι στην πατρίδα τους (Κατοβίτσε) πριν από οκτώ χρόνια η Εθνική ανέβηκε για τελευταία φορά σε ένα βάθρο… Οι Πολωνοί οι οποίοι προεξάρχοντος του Μίεσζλαβ Λοπάτκα κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1963 στο Βρότσλαβ όπου ηττήθηκαν στον τελικό από τους Σοβιετικούς με 61-456 και έχουν στο παλμαρέ τους και τρία χάλκινα (1939,1965, 1967). Οι ξεχασμένοι Πολωνοί, όπως τους αποκάλεσα στην εισαγωγή, διότι όντως χάσαμε τα ίχνη τους και δεν έχουμε ανταμώσει μαζί τους εδώ και δέκα εξήμισι χρόνια! Οι δείκτες του ρολογιού, λοιπόν, μένουν κολλημένοι στις 27 Ιανουαρίου του 2001, όταν οι δυο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες για τελευταία φορά πριν από τη σημερινή αναμέτρηση τους. Στο πλαίσιο της ημιτελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ της ίδιας χρονιάς, οι Πολωνοί νίκησαν στο Βρότσλαβ με 81-75 σε ένα ματς που θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή ο σεσημασμένος για την εκτελεστική ικανότητα του Γιώργος Διαμαντόπουλος! Ο λόγος; Σε μια από τις λιγοστές εμφανίσεις του με τη φανέλα της Εθνικής ανδρών, το «Κιτσάκι» σκόραρε 24 πόντους που ωστόσο δεν απέβησαν αρκετοί για τη νίκη (Αλβέρτης 10, Χατζηβρέττας, Καλαϊτζής 4, Ντικούδης 14, Παπαδόπουλος 11, Παπαλουκάς 3, Ρεντζιάς 9). Στον αγώνα του πρώτου γύρου στις 26 Φεβρουαρίου του 2000 στην Καλαμάτα η ελληνική ομάδα, καθοδηγούμενη από τον Ιάκωβο Τσακαλίδη (18π.) και τον Γιώργου Σιγάλα (16π.) είχε νικήσει άνετα με 78-60, σε έναν αγώνα, στον οποίο οργίαζαν οι θεωρίες συνωμοσίας, διότι, λέει, το στοίχημα έδινε ακριβώς τη διαφορά που διαμορφώθηκε! Ελλάδα και Πολωνία αναμετρήθηκαν για τελευταία φορά σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ, στις 4 Ιουλίου του 1997 στη Βαρκελώνη, όπου ο Αγγελος Κορωνιός έκανε γιο γιο τον… καραφλό, πλην ηρωικό ομόλογο του, Πλούτα και με 18 πόντους οδήγησε την Εθνική στη νίκη με72-62. Αυτή υπήρξε η πρώτη νίκη της ελληνικής ομάδας επί των Πολωνών μετά από έξι σερί ήττες (σε διάστημα 18 ετών) εκ των οποίων τις δυο τις υπέστημεν στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Μουντομπάσκετ 1986: με 92-99 στις 13 Φεβρουαρίου 1985 στο Αλεξάνδρειο (Γκάλης 25) και με 97-100 στις 13 Φεβρουαρίου 1986 στο Τσεστοχόβα (Γκάλης 41). Παρεμπιπτόντως σε αυτή την προκριματική φάση η Εθνική πήρε την πρόκριση με τέσσερις νίκες (επί της Γαλλίας και επί της Βουλγαρίας) και δύο ήττες (από την Πολωνία), με μέσο όρο 102.5 πόντους στην επίθεση και 96.7 στην άμυνα! Οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν για πρώτη φορά στις 5 Αυγούστου του 1956 στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Καίρου, όπου οι Πολωνοί επικράτησαν στο τσακ με 55-54 (Ματθαίου 20, Πουλακίδας 6, Αλ. Σπανουδάκης 1, Στεφανίδης 18, Γ. Σπανουδάκης 7, Καραμανλής 2, Μουρούζης, Μπαμπανικολός). Συνολικά σε 17 αγώνες το σκορ είναι 11-6 υπέρ των Πολωνών, συμπεριλαμβανομένης και της νίκης τους με 89-88 στις 10 Σεπτεμβρίου του 1984 στο Ελσίνκι, όπου είχε φιλοξενηθεί το Challenge Round του Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς. Εκείνο το βράδυ εκτός από τα όνειρα της πρόκρισης πήγε στράφι και το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ του Γκάλη με τη φανέλα της Εθνικής. Ο «Gangster» γάζωσε το πολωνικό καλάθι με 52 πόντους που υστερούν μόνο έναντι των 53 τους οποίους σκόραρε στις 5 Ιουλίου του 1986 με τον Παναμά στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ στη Σαραγόσα. Η σύνθεση: Γκάλης 52, Γιαννάκης 6, Σταυρόπουλος 10, Ανδρίτσος 11, Φασούλας 3, Καρατζουλίδης, Κατσούλης, Γκέκος, Φιλίππου 4, Σακελλαρίου, Κοκολάκης, Ρωμανίδης ΥΓ: Την εποχή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ο Γουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει για τους Πολωνούς ότι «είναι λίγες οι αρετές που δεν διαθέτουν και λίγα τα λάθη που δεν έχουν κάνει». Ας ελπίσουμε ότι σήμερα θα αφήσουν τις αρετές τους στα αποδυτήρια και θα κάνουν μαζεμένα και όλα τα υπόλοιπα λάθη! Το άρθρο του Βασίλη Σκουντή δημοσιεύτηκε στο gazzetta.gr
