Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει η ζωή ενός ανθρώπου δραματικά. Αυτό το βίωσε με έναν από τους πιο σκληρούς τρόπους ο Ροντρίγκο Αλέν Κουέβας, ένας νεαρός ποδοσφαιριστής από το Μεξικό.
Ένα τραγικό συμβάν τον άφησε με ένα πόδι, με αποτέλεσμα να μπει πρόωρο τέλος στην ποδοσφαιρική του πορεία, όμως δεν χάνει το κουράγιο του και βλέπει το ποτήρι…. μισογεμάτο. Το γεγονός ότι επέζησε, είναι για τον ίδιο το πιο σημαντικό, έστω και αν πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Με μια μεγάλη σε εύρος ανάρτηση στο Facebook, ο Κουέβας θεωρεί ευλογία που κατάφερε να βγει ζωντανός από μια ηλεκτροπληξία που έπαθε στο σπίτι του περίπου πριν από μια εβδομάδα.
«Δόξα τω Θεώ, είμαι καλά. Είμαι ζωντανός κι αυτό είναι το πιο σημαντικό», έγραψε. Όμως, ο επιθετικός της μεξικανικής Σιέρβος Τσάλκο (Γ’ Εθνική) είδε την καριέρα του να τελειώνει απότομα. «Έπαθα ηλεκτροπληξία. Το ρεύμα εισήλθε από το κεφάλι και κατέληξε στο αριστερό πόδι», εξήγησε ο ποδοσφαιριστής, του οποίου το κάτω άκρο υπέστη εγκαύματα τρίτου βαθμού.
Με την πανδημία σε πλήρη έξαρση, τα νοσοκομεία στην Πόλη του Μεξικού ήταν γεμάτα και δεν μπόρεσαν να αναλάβουν την ευθύνη. «Χάρη σε μια επαφή, με μετέφεραν με ασθενοφόρο στο Κουλιακάν», διευκρίνισε ο Κουέβας. Όμως, η επέμβαση δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί παρά μόνο τρεις ημέρες μετά το ατύχημα.
«Ο χειρουργός και οι γιατροί ήταν ειλικρινείς και άμεσοι μαζί μου και τους γονείς μου. Στην αρχή οι γονείς μου δεν το ήθελαν. Ήθελαν μια δεύτερη γνώμη, γιατί ξέρουν τι σημαίνει ποδόσφαιρο για μένα. (…) Σκέφτηκα χιλιάδες πράγματα εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα το τέλος της καριέρας μου, το οποίο ήταν σύντομο, τις θυσίες που έπρεπε να κάνω για να φτάσω σε επαγγελματικό επίπεδο», εξήγησε -μεταξύ άλλων.
Η ομάδα του πήρε, από την πλευρά της, την εξής θέση: «Ο σύλλογος Σιέρβος ήταν κοντά στον Αλέν σε κάθε στιγμή αυτής της δύσκολης δοκιμασίας. Η προτεραιότητα ήταν πάντα να κρατηθεί στη ζωή, να τον βοηθήσει σε κάθε μια από τις δύσκολες και θαρραλέες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν (…) Αυτό τον κρατά μακριά από το γήπεδο, αλλά όχι από την ομάδα. Θα τον συνοδεύσουμε σαν να ήταν μέλος της οικογένειας».
