Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ενα όνομα μια ιστορία. Και είναι από τις περιπτώσεις που η φράση ισχύει σε απόλυτο βαθμό.

«O mamma mamma mamma, o mamma mamma mamma, sai perche mi batte il corazon… Ho visto Maradona, ho visto Maradona, o mamma inamorato son…». Μετάφραση: «Ω μαμά, ξέρεις γιατί χτυπάει η καρδιά μου… Είδα τον Μαραντόνα, είμαι ερωτευμένος». Κατά τους Ιταλούς, είναι το σύνθημα που βγάζει το συναίσθημα της απόλυτης αγάπης και είναι αυτό που τραγουδούσαν οι Ναπολιτάνοι από το 1984 ως το 1991, βλέποντας τον Αργεντίνο στην ομάδα τους.

Τον έβλεπαν και τον αγαπούσαν όλο και περισσότερο, αφού τον είχαν ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Και αυτό είναι κάτι που το πάθαιναν όλοι με την περίπτωσή του. Ποδοσφαιριστές καλοί υπήρξαν κι άλλοι, άνθρωποι που μπορούσαν να χειρίζονται την μπάλα με μοναδικό τρόπο, αλλά κανείς σαν αυτόν. Ίσως επειδή ο Ντιέγκο δεν ήταν απλά ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά ένα… κοινωνικό φαινόμενο, όπως είχε γραφτεί πριν χρόνια στη Gazzetta dello Sport.

«Σήμερα παίζει ο Μαραντόνα», ήταν η φράση που άκουγες την ίδια εποχή στην Ελλάδα, όταν η τηλεόραση έδειχνε κάποιο ματς της Νάπολι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή της εθνικής Αργεντινής. Με τη φανέλα της οποίας, παρεμπιπτόντως, πέτυχε το τελευταίο του γκολ κόντρα σε εμάς, στην εθνική ομάδα της Ελλάδας, στο Μουντιάλ του 1994. Τότε που έκανε υπερπροσπάθεια για να καταφέρει να είναι έτοιμος για τους αγώνες στις ΗΠΑ και τελικά η FIFA αποφάσισε την αποβολή του όταν είχε βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ. Μία από τις περιπέτειες του…

Τέτοια ήταν και η ηπατίτιδα που τον είχε ταλαιπωρήσει στη Μπαρτσελόνα τη διετία 1982-84, τέτοια ήταν το σπάσιμο του αστραγάλου του από τον Γκοϊγκοετσέα, γνωστό και ως «χασάπη του Μπιλμπάο», σε ένα ματς με την Αθλέτικ το 1983, τέτοια ήταν η υπόθεση ντόπινγκ το 1991 που σήμανε το τέλος του από τη Νάπολι και την Ιταλία, ένα χρόνο μετά το Μουντιάλ και την πρόκριση της Αργεντινής στον τελικό, έχοντας αποκλείσει τους Ιταλούς στον ημιτελικό και στερώντας πολλά λεφτά από τη Μαφία, τέτοια ήταν η νοσηλεία του σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στην Κούβα το 2004.

Ο Μαραντόνα ήταν σίγουρα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είδε ποτέ αυτός ο πλανήτης, αλλά ήταν επίσης και ένας άνθρωπος, μια προσωπικότητα που δεν περιοριζόταν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Η άποψη που εξέφραζε για πολιτικά θέματα, η κόντρα του με τη FIFA που κυβερνάει το ποδόσφαιρο, το γεγονός ότι γενικά μιλούσε και για θέματα που δεν αφορούσαν απλά τη μπάλα, τον έκανε αντιπαθή στους δυνατούς. Και ακόμη πιο συμπαθή στους αδύναμους, σε αυτούς που τον «ερωττεύτηκαν» βλέποντας τον να περνάει όλη την Αγγλία το 1986 βάζοντας το γκολ του αιώνα ή κάνοντας την πιο απολαυστική προθέρμανση όλων των εποχών, το 1989 κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου στον ημιτελικό του κυπέλλου UEFA, χορεύοντας με τη μπάλα στον ρυθμό του Life is live.

«Η εικόνα του Ντιέγκο να κάνει αυτά τα κόλπα χορεύοντας με τη μπάλα και χωρίς να έχει δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, είναι ουσιαστικά η εικόνα ενός υπερκινητικού 5χρονου σε έναν γάμο», είχε γράψει το αγγλικό περιοδικό FourFourTwo πριν τρία χρόνια, ανακηρύσσοντάς τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Και υπήρχαν πάντα πολύ δυνατά επιχειρήματα για να στηρίξει κάποιος αυτή την άποψη.

Ο Μαραντόνα ήταν αυτός που έκανε πρωταθλήτρια κόσμου την Αργεντινή το 1986 έχοντας δίπλα του παίκτες που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κατάφερναν κάτι τέτοιο χωρίς την παρουσία του, ήταν αυτός που έκανε πρωταθλήτρια Ιταλίας -δύο φορές μάλιστα- τη Νάπολι κόντρα στον πανίσχυρο βορρά. Ήταν αυτός που σε έπειθε ότι αν χρειαζόταν θα νικούσε ακόμη και μόνος του, ένας εναντίον έντεκα. Και ξέρουμε όλοι ότι θα το έκανε…

«Εμπλεξα με τα ναρκωτικά, ήταν η μεγαλύτερη μαλ… της ζωής μου. Αν παρέμενα καθαρός, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι παίκτης θα γινόμουν», είπε στο ντοκιμαντέρ που έκανε ο Εμίρ Κουστουρίτσα για τη ζωή του, το 2008. Και ίσως είναι η μοναδική φορά που ο Αργεντίνος έκανε λάθος σε αυτό που είπε, γιατί αφενός και πάλι έγινε ποδοσφαιριστής που όμοιος του δεν υπήρξε ποτέ, αφετέρου η ανθρώπινη φύση του τον έκανε ακόμη πιο «μεγάλο», μεγάλωσε τον μύθο του.

Όπως είχε πει και ο μεγάλος Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο «ο Μαραντόνα ήταν ο πιο ανθρώπινος από τους Θεούς, γιατί ήταν αμαρτωλός και βρώμικος. Αυτός που μας αντιπροσωπεύει»…