Το treble της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το καλύτερο treble που μπορεί να πετύχει μια αγγλική ομάδα, συνέβη τέτοιες ημέρες πριν 20 χρόνια. Μπορεί να ακούσατε πολλά αυτές τις μέρες, με τους παίκτες έτοιμους να… ξαναπαίξουν εκείνο τον τελικό του Champions League κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου, στο Old Trafforf, για να βοηθήσουν το United’s foundation. Ο Ολε Γκούναρ Σόλσκερ θα είναι εκεί ως προπονητής της Γιουνάιτεντ πλέον. Το νικητήριο γκολ του, ήταν κατά πάσα πιθανότητα η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της Γιουνάιτεντ και η πρόταση «…and Solskjaer has won it!» αντικειμενικά τα πιο διάσημα λόγια του σχολιαστή Clive Tyldesley. Τον ρωτήσαμε για αυτά τα λόγια.
«Ηταν σχεδόν 20 εκατ. τηλεθεατές στο Ηνωμένο Βασίλειο και αυτό δεν συμβαίνει πλέον», είπε ο άνθρωπος που περιέγραφε εκείνο τον τελικό. «Ενα μεγάλο ματς του Μουντιάλ μπορεί να έχει πλέον 16 εκατ. τηλεθεατές, αλλά ποτέ δεν βλέπουμε πλέον τέτοιο αριθμό για ένα ματς συλλόγου. Το BT Sport έχει σχεδόν δύο εκατ. τηλεθεατές για έναν τελικό του Champions League πια».
Η Μπάγερν πήρε από νωρίς το προβάδισμα σε ένα φτωχό ματς, στο οποίο η Γιουνάιτεντ -για την οποία απουσίαζαν οι Ρόι Κιν και Πολ Σκόουλς- απογοήτευε. «Δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι η Γιουνάιτεντ θα ισοφάριζε, τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία πέντε λεπτά», θυμάται ο Tyldesley. «Ο Ματέους βγήκε αλλαγή. Η Μπάγερν είχε δοκάρι τόσο στο 82ο όσο και στο 84ο λεπτό. Προετοίμαζα λόγια για μια… τιμημένη αποτυχία, για ένα treble που θα μπορούσε να γίνει αλλά τελικά έμεινε όνειρο».
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως, δεν ήταν τελειωμένη.
«Και μετά, ξαφνικά, υπήρξε μια σπίθα. Η Γιουνάιτεντ ανέβηκε για τα τελευταία τέσσερα ή πέντε λεπτά, φτάνοντας στην ισοφάριση», θυμάται ο Tyldesley. «Ο Ρον Ατκινσον, ο οποίος καθόταν δίπλα μου, το ένιωσε. Η αντίδραση στα γκολ ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή της καριέρας μου. Αν έκανα λάθη και στο δεύτερο ή στο τρίτο γκολ, όπως έκανα στο πρώτο (στο γκολ του Μάριο Μπάσλερ ο Tyldesley νόμιζε ότι η μπάλα κόντραρε και αιφνιδίασε τον Πέτερ Σμάιχελ), δεν θα σας μιλούσα τώρα. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι το θυμούνται, τους έχει μείνει. Ως σχολιαστής, είμαι πιο υπερήφανος για τις παύσεις μου μετά τα δύο γκολ, προκειμένου να σκεφτώ λίγο. Ηταν τρία ή τέσσερα δευτερόλεπτα, στα οποία έπρεπε να βάλω το χέρι μου για να σιωπήσω τον Ρον, ο οποίος ορμούσε στο μικρόφωνο του μετά την ισοφάριση του Τέντι Σέριγχαμ. Είχα διδαχθεί από τον σπουδαίο μέντορα μου, τον Reg Gutteridge, να χρησιμοποιώ την κραυγή του κόσμου στο γκολ για να κερδίσω κάποια δευτερόλεπτα σκέψης. Είναι πολύ όμορφο όταν κόσμος με πλησιάζει και μου λέει “can they score, they always score” ή “… and Solskjaer has won it”, αν και αυτή ήταν μια φράση που πήγε κόντρα στον χρυσό κανόνα της περιγραφής στην τηλεόραση, αφού το ματς δεν είχε τελειώσει. Ποτέ δεν έχεις νικήσει αν δεν έχει ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα».
Κανείς από τους 50.000 οπαδούς της Γιουνάιτεντ στο Camp Nou δεν ήξερε κάτι για αυτή την περιγραφή, καθώς πανηγύριζαν για ώρες. Οπως και να έχει, οι σπουαιότερες ομάδες δεν κυριαρχούν μόνο εντός χώρας, όπως έχει κάνει αυτή η υπέροχη Μάντσεστερ Σίτι φέτος, αλλά κατακτούν και τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε το treble το 1999 και κατέκτησε και το Διηπειρωτικό λίγους μήνες μετά, αν και ορισμένοι οπαδοί της δεν έχουν ξεχάσει το γεγονός ότι έχασε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.
Το 2008 η Γιουνάιτεντ κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Champions League. Ο Πατρίς Εβρά ακόμη ενοχλείται τρομερά στη σκέψη ότι δεν κατέκτησε και το κύπελλο Αγγλίας, λόγω του αποκλεισμού από την Πόρτσμουθ. Η Γιουνάιτεντ στέφθηκε και πρωταθλήτρια κόσμου το 2008, αν και απέτυχε και τότε να κατακτήσει και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ χάνοντας από τη Ζενίτ στο Μονακό. Οι παίκτες της, ακόμη το θυμούνται και ενοχλούνται.
Οταν η πίεση ήταν αφόρητη στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν λύγισε το 1999. Κοιτάξτε τις ομάδες που νίκησε στον δρόμο προς τον τελικό του αγγλικού κυπέλλου εκείνη τη χρονιά: Μίντλεσμπρο, Λίβερπουλ, Φούλαμ, Τσέλσι -σε δύο ματς, με το δεύτερο εκτός έδρας- και Αρσεναλ, έπειτα από δύο συγκλονιστικούς ημιτελικούς. Κοιτάξτε ποιες ομάδες νίκησε η Μάντσεστερ Σίτι φέτος; Ρόδεραμ και Μπέρνλι εντός έδρας, Νιούπορτ και Σουόνσι εκτός έδρας, Μπράιτον στον ημιτελικό και Γουότφορντ στον τελικό. Μπορείς να νικήσεις, βέβαια, μόνο αυτούς με τους οποίους καλείσαι να παίξεις, αλλά και πάλι…
Οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ είναι ακόμη μαζικά υπερήφανοι για το treble. Βαθιά μέσα τους, σέβονται τον αποχωρήσαντα αρχηγό της Σίτι, Βινσέντ Κομπανί, για την αξία του ή την προσωπικότητα του, αλλά και πάλι ενθουσιάζονται στο τραγούδι που λέει «Here’s to you Vincent Kompany, you’ll never win the Treble and you know… Woahhhh!». Και είναι αλήθεια…
Ο Κομπανί ήταν στη Μάντσεστερ Σίτι για περισσότερο καιρό από ό,τι τα δισεκατομμύρια του Σεΐχη Μανσούρ, με τα οποία όμως η ομάδα έφτασε μόνο μία φορά ως τον ημιτελικό του Champions League. Το 1998-99 η Γιουνάιτεντ απέκλεισε στα προκριματικά την Λοντζ, προκρίθηκε από όμιλο με τις Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα και Μπρόντμπι, απέκλεισε στους “8” την Ιντερ που εκπροσωπούσε μια Serie A τρομερά δυνατή και στον ημιτελικό συνάντησε την καλύτερη ομάδα του κόσμου εκείνα τα χρόνια: Τη Γιουβέντους.
Ο Ρόι Κιν, μάλιστα, ακόμη και σήμερα λέει ότι εκείνη η Γιούβε είναι η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισε ποτέ. Και όταν η πίεση ήταν μάξιμουμ, η Γιουνάιτεντ πήγε στο Τορίνο και νίκησε με 3-2, έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ με 2-0. Αυτή η νίκη, ήρθε μόλις μια εβδομάδα μετά το αξέχαστο 2-1 επί της Αρσεναλ στην παράταση, στο Villa Park, στον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας.
Η Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα είναι η καλύτερη αγγλική ομάδα αυτής της δεκαετίας, αλλά η Γιουνάιτεντ του treble είναι η καλύτερη αγγλική ομάδα όλων των εποχών. Και με τα πράγματα να πάνε τόσο άσχημα στο Old Trafford στο παρόν, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους οπαδούς της αν προτιμούν, έστω για λίγο, να ζουν στο παρελθόν με αυτές τις αναμνήσεις…
Πηγή: gazzetta.gr
