Τον θυμούνται ελάχιστοι. Η ιστορία δεν αναφέρεται ποτέ στον Χοσέ Λουίς Γκονθάλεθ Βάθκεθ με το όνομά του. Οι παλιότεροι όμως σίγουρα γνωρίζουν ότι κάποτε, ένας αναπληρωματικός πορτιέρο της Βαλένθια στέρησε το πρωτάθλημα από τη τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Στην ύστατη στιγμή των καθυστερήσεων, στην τελευταία αγωνιστική του 1993-’94, διάλεξε τη σωστή γωνία, νίκησε από τα 11 βήματα τον Μίροσλαβ Τζούκιτς, παίρνοντας τον τίτλο από τη Λα Κορούνια, για να τον χαρίσει στην “Dream Team” του Γιόχαν Κρόιφ. 17 χρόνια αργότερα, θα ήταν και πάλι η Βαλένθια που θα σημάδευε τις εποχές της Ντεπορτίβο, καθώς θα σφράγιζε τον υποβιβασμό της έπειτα από 29 χρόνια στα σαλόνια. Ολο αυτό το διάστημα θα βιώναμε την άνοδο και την πτώση μίας υπέροχης ομάδας που μας έμαθε να την αποκαλούμε “Super Depor”.

Ο Αουγούστο Θέσαρ Λεντόριο θα ήταν ο άνδρας πίσω από το μεγαλείο, μα και από την καταστροφή. Το 1988 ανέλαβε εκείνο το μικρομεσαίο club στις βορειοδυτικές ακτές της Ισπανίας και το επανέφερε το 1992 στη La Liga, όπου είχε να βρεθεί από το 1973, με καλύτερη θέση στην ιστορία του την 4η του 1942. Με τον θρυλικό για την εποχή του, Αρσένιο Ιγλέσιας στον πάγκο, θα τερμάτιζε διαδοχικά 17η (1992), 3η (1993) και δύο φορές 2η (1994, 1995), κατακτώντας το Κύπελλο για πρώτη της φορά.

Εκείνη η παρέα ακόμα δεν είχε κερδίσει το παρατσούκλι της υπερομάδας, κάτι που βέβαια παρουσίαζε στο γήπεδο. Τζούκιτς, Ντονάτο, Φραν, Μπεγκιριστάιν, Μάουρο Σίλβα, Μπεμπέτο, Ριβάλντο θα έχτιζαν πρώτοι τον θρύλο και θα έκαναν όλον τον ποδοσφαιρικό κόσμο να μιλάει για το πιο… κατηφορικό γήπεδο της εποχής, το «Ριαθόρ». Η “Super Depor” θα στηνόταν λίγο αργότερα με τον Χαβιέρ Ιρουρέτα στον πάγκο και σταδιακά θα κέρδιζε τον θαυμασμό ως η ομάδα που έπαιζε την πιο ωραία μπάλα στην Ισπανία και έπειτα στο Champions League.

Με ηγέτη τον Βαλερόν (πόσο δαντελένιο 10άρι) και τους Μανουέλ Πάμπλο, Ναϊμπέτ, Τζαλμίνια, Φλάβιο Κονσεϊσάο, Αντράντε, Ντούσερ, Καπδεβίλα, Λούκε, Βίκτορ, Σέρχιο και μπροστά τους Μακάι, Τριστάν και Παντιάνι, όχι απλά θα ανταγωνιζόταν με τους μεγάλους, αλλά θα έβαζε κάτω Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μαν. Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους και πάνω απ’ όλα θα χάριζε στα highlights εκείνη την επική ανατροπή με τη Μίλαν (ήττα 4-1, νίκη 4-0). Η παράσταση με τους Ροσονέρι στήθηκε στα προημιτελικά του 2003-’04, αλλά στα ημιτελικά θα χανόταν η τεράστια ευκαιρία. Το αμφισβητούμενο πέναλτι του Κολίνα θα επέτρεπε στον Ντερλέι να την αποκλείσει και να ανοίξει τον δρόμο για τον τίτλο στην Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο.

Είχαν προηγηθεί στιγμές μαγείας, που είχαν οδηγήσει στο μοναδικό πρωτάθλημα του 2000 και στην ταπείνωση της Ρεάλ στον τελικό Κυπέλλου του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», στη φιέστα για τα 100 χρόνια της Βασίλισσας (2002), με την Ντεπορτίβο να χαλάει τη γιορτή και να παίρνει τον δεύτερο τίτλο της στον θεσμό. Ωστόσο, εκείνο το πέναλτι του Ντερλέι θα αποτελούσε την απαρχή της παρακμής. Την επόμενη σεζόν αποχώρησε ο Ιρουρέτα και σταδιακά η ομάδα άρχισε να χάνει την ορμή της. Μέχρι και τον υποβιβασμό του 2011, η καλύτερη θέση που θα έπαιρνε, θα ήταν η 6η και σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιζε την μπάλα του πρόσφατου παρελθόντος.

Ο Λεντόιρο, ο άνθρωπος που την έκανε μεγάλη, θα παραδεχόταν χρόνια αργότερα το λάθος στη διαχείρησή του: «Τώρα το ξέρω. Τότε δεν το καταλάβαινα. Ηθελα να έχουμε τους καλύτερους, να νικάμε τους μεγάλους. Επρεπε όμως να πωλούσα τα αστέρια μας τη στιγμή που ήταν στα καλύτερά τους και να έχω χρήματα για μεταγραφές. Να συμβαδίζω με τις αλλαγές τον εποχών, κάτι που δεν έκανα». Με συγκεκριμένες εξαιρέσεις όπως αυτές των Ριβάλντο στην Μπαρτσελόνα, Μακάι στην Μπάγερν, Κονεϊσάο στη Ρεάλ, Λούκε στη Νιούκαστλ, ο πρόεδρος δεν έμαθε ποτέ του να πουλάει και σταδιακά οι καλύτεροί του είτε γέρασαν (Ντονάτο, Μάουρο, Σίλβα, Φραν, Βαλερόν), είτε βρήκαν καλύτερα συμβόλαια αλλού. Κάποια στιγμή, το 2007, ο Λεντόριο ανακοίνωσε την πολιτική για το “νέο αίμα”, την πίστη στις ακαδημίες που θα αναζωογονούσε τον σύλλογο. Το πλάνο δεν πέτυχε…

Υπήρχαν όμως και άλλα λάθη, διοικητικά. Ο πρόεδρος κρατούσε ως μισθό για τον εαυτό του το 2% του προϋπολογισμού και δεν το μείωσε ποτέ. Επίσης, πήρε κοντά του τους τρεις γιους του που τα έκαναν θάλασσα. Από τον προϋπολογισμό των 286,5 εκατ. ευρώ του 2001, έπεσε στα 52 εκατ. το 2011. Από εκείνον, τον πρώτο υποβιβασμό, η Λα Κορούνια θα γινόταν ασανσέρ. Η τριετία 2014-’17 θα την έβρισκε να παλεύει στη La Liga, αλλά πάντοτε για την παραμονή. Ωσπου τον Γενάρη του 2014, έπειτα από 25 χρόνια στην ηγεσία της, ο Λεντόριο άφησε τη θέση του, μα έκτοτε τα πάντα πάνω μόνο προς το χειρότερο.

Πέρσι υποβιβάστηκε ξανά και δείχνει ότι δεν θα παλέψει για την άνοδο. Μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου ήταν από τα φαβορί για επιστροφή στην Primera. Εκτοτε την πήρε από κάτω χωρίς ξεκάθαρη αιτία. Με μία νίκη σε 10 αγωνιστικές, με τις τρεις τελευταίες να είναι ήττες με τραγικά λάθη στην άμυνα, η Λα Κορούνια καταρρέει. Το χειρότερο όμως δεν είναι το παρόν, αλλά το ότι στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική. Κανένας δυνατός επενδυτής και κανένα ελκυστικό πλάνο δεν αφήνουν την αισιοδοξία ότι σύντομα θα ξαναδούμε την Ντεπορτίβο να είναι δυνατή και να προκαλεί φόβο στους μεγάλους. Οπότε, όσοι την είδαμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μείνουμε με τις εικόνες από μία πραγματικά ξεχωριστά ποδοσφαιρική Super ανάμνηση…

Πηγή: gazzetta.gr