Στην πόλη που άλλαξε -το μακρινό 1989- η μοίρα της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης, έμελλε να συμβεί το ίδιο και στο ποδόσφαιρο της χώρας. Είκοσι δύο χρόνια μετά την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, η Ντόρτμουντ διέλυσε με σκορ 5-2 την Μπάγερν Μονάχου και στέφθηκε ξανά Κυπελλούχος, αποδεικνύοντας με το φετινό νταμπλ (το πρώτο της ιστορίας της) περίτρανα πως οι Βεστφαλοί είναι πια τα απόλυτα αφεντικά.
«Δολοφονικό» ένστικτο έδειξαν οι παίκτες του Κλοπ μπροστά στην αντίπαλη εστία, εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε αλλά και τα λάθη της Μπάγερν, η οποία επιθετικά δεν έδειξε σχεδόν κανένα από τα στοιχεία που θαυμάσαμε στη φετινή της πορεία στο Champions League. Οι Βαυαροί θα έχουν την ευκαιρία να σώσουν τη χρονιά εφόσον σε λίγες μέρες στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης στον τελικό που θα διεξαχθεί στο σπίτι τους κόντρα στην Τσέλσι.
Μόνο οι παίκτες της Ντόρτμουντ είχαν πατήσει το χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς το γεγονός πως η Μπάγερν βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ από το 3ο –μόλις- λεπτό. Οι Βαυαροί –όπως θα μαρτυρούσε και η συνέχεια- επιδόθηκαν από την αρχή σε μπαράζ λαθών στην άμυνα, πράγμα περίεργο και ασυνήθιστο για αυτούς. Στην πραγματικότητα και τα τρία γκολ που δέχτηκε η ομάδα του Χάινκες στο πρώτο ημίχρονο -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- ήταν δώρα των αντιπάλων.
Στο 3’ ολόκληρη η αμυντική γραμμή των Βαυαρών πιάστηκε κορόιδο από το «1-2» των Μπλαστσικόφσκι και Καγκάβα (σκόραρε σε κενή εστία ο Ιάπωνας), στο 40’ ο Μπόατενγκ εντελώς αψυχολόγητα πήρε τα πόδια του πρώτου δίνοντας την ευκαιρία στον Χούμελς να ευστοχήσει σε πέναλτι και στις καθυστερήσεις ήταν η σειρά ενός άλλου Πολωνού –του Λεβαντόφσκι- να εκμεταλλευτεί την βαυαρική τρικυμία και να χριστεί σκόρερ.
Το μόνο –κυριολεκτικά- που μπόρεσε να κάνει η Μπάγερν σε ένα ολόκληρο ημίχρονο ήταν να ισοφαρίσει από το σημείο του πέναλτι με τον Ρόμπεν. Κατά τα άλλα ο χρόνος περνούσε και η ομάδα που θαυμάσαμε στο «Μπερναμπέου», αυτή που φιλοδοξεί να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν μας έκανε σχεδόν ούτε μια φορά την τιμή να εμφανιστεί στο γήπεδο.
Στο δεύτερο μέρος, αν εξαιρέσει κανείς τα νεύρα των Σβάινσταϊγκερ και Μπαντστούμπερ, την ανυπαρξία (μέχρι το 75’) του Ριμπερί κι ένα δοκάρι του Γκόμες, δύσκολα βρίσκει κανείς πράγματα άξια ανάμνησης από την Μπάγερν. Δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος ο Γάλλος πέτυχε ένα γκολ-ποίημα και στη συνέχεια δοκίμασε –ανεπιτυχώς- να αποδείξει πως ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Αντίθετα, οι νταμπλούχοι –πια- Γερμανίας έδωσαν μαθήματα τακτικής. Δίχως να κινδυνεύουν πίσω, είχαν τη δυνατότητα να βγάζουν αντεπιθέσεις που μύριζαν γκολ. Σε δύο από αυτές ο Λεβαντόφσκι – ο καλύτερος μαζί με τον Καγκάβα παίκτης της Ντόρτμουντ- σημείωσε ακόμη δύο γκολ και βοήθησε στη διαμόρφωση του τελικού 5-2 που πιστοποιεί αυτό που αντιλήφθηκαν όλοι όσοι παρακολουθούν γερμανικό ποδόσφαιρο: Η χώρα άλλαξε… σερίφη. Εντός των τειχών, η Μπορούσια είναι το μεγάλο αφεντικό. Κάτι που ίσως τώρα πληγώνει την Μπάγερν και τους φίλους, αλλά αν σε μία εβδομάδα από τώρα η ομάδα σηκώσει το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ελάχιστη σημασία θα έχει…
Για την Ντόρτμουντ αυτό ήταν το τρίτο Κύπελλο, με τη μόνη διαφορά πως τα δύο προηγούμενα (1965 και 1989) αφορούσαν τη Δυτική και όχι την ενωμένη Γερμανία. Είπαμε όμως, άλλαξαν πολλά από τότε.
ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ: Βάιντενφελερ (34’ Λάνγκερακ), Πίστσεκ, Σούμποτιτς, Χούμελς, Σμέλτσερ, Γκουντογκά, Κελ, Μπλαστσικόφσκι (84′ Πέρισιτς), Καγκάβα (81’ Μπέντερ), Γκροσγκροϊτς, Λεβαντόφσκι.
Στον πάγκο: Σαντάνα, Γκέτσε, Λάιτνερ, Μπάριος.
ΜΠΑΓΕΡΝ: Νόιερ, Λαμ, Μπανστούμπερ, Μπόατενγκ, Αλάμπα (69’ Κοντέντο), Σβαϊνσταϊγκερ, Λουίς Γκουστάβο (46’ Μίλερ), Ρόμπεν, Κρος, Ριμπερί, Γκόμες.
Στον πάγκο: Μπουτ, Ραφίνια, Τίμοστσουκ Πράνιτς, Όλιτς.
Πηγή: sport-fm.gr
