Μύθος, θρύλος, η πιο εμβληματική φιγούρα που κοσμεί τα βιβλία της ιστορίας της Αθλετικ. Το όνομα του δεν σημάδεψε απλά μία εποχή, αλλά πολλές. Όσες δηλαδή ακολούθησαν μετά και την δική του ασύλληπτη 15ετία (1940-’55). Χρειάστηκε να περάσουν 60 χρόνια, ώστε να καταρριφθεί το εκπληκτικό ρεκόρ σκοραρίσματος του. Επρεπε να εμφανιστεί το μεγαλείο ενός μικρού μάγου (364 o Λιονέλ Μέσι) για να ξεπεραστούν τα 251 γκολ του Τέλμο Θάρα για το πρωτάθλημα και στη συνέχεια τον ακολούθησε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο (289). Αφορμή όμως για το αφιέρωμα στάθηκε το ότι ο Μέσι έπιασε τον θρυλικό Βάσκο επιθετικό σε ένα ακόμα τεράστιο επίτευγμα. Με το πέναλτι που έβαλε στο πρόσφατο Clasico, έχει μαζί του τα περισσότερα γκολ (17 τεμάχια) στο πρωτάθλημα κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ας δούμε όμως ποιος ήταν εκείνος ο κορυφαίος γκολτζής… Ηρωας μίας άλλης περιόδου που εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε, υπήρξε το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς στην τεράστια ποδοσφαιροχώρα της Ιβηρικής. Μίας εποχής, όπου η μπάλα κυλούσε με πολύ περισσότερο ρομαντισμό και το σύστημα εξέφραζε τις απαιτήσεις του κοινού που αξίωνε επίθεση και μόνο επίθεση. Τότε που οι ομάδες στήνονταν στη σέντρα, έχοντας πέντε επιθετικούς. Και ο Θάρα δεν ήταν μόνος του μπροστά. Τι και αν είχε όμως στο πλάι του τους σπουδαίους Ιριόντο, Βενάνθιο, Πανίθο και Γκαΐνθα; Εκείνος ήταν που ερωτοτροπούσε καλύτερα από κάθε άλλον με το πλεκτό. Πίσω από τον μύθο… Επισήμως, η καταγεγραμμένη πορεία του προς τον θρύλο ξεκίνησε με την μεταγραφή του από την Ερναντιό της Segunta Division στην τεράστια Αθλέτικ. Αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 1940. Ηταν μόλις 18 ετών, όταν στο πρώτο φιλικό που συμμετείχε με τα Λιοντάρια, έβαλε επτά γκολ και τους τρέλανε όλους. Ωστόσο, οι μύθοι που τον συνοδεύουν μέχρι εκείνο το ξεκίνημα, είναι πιο όμορφοι να τους διηγηθείς, ακόμα ίσως και από το να κατονομάσεις τα επιτεύγματα του στο χορτάρι. Ως το έβδομο από τα 10 παιδιά της οικογένειας, ο Πέδρο Τέλμο Θαραονάντια Μοντόγια άρχισε να κλωτσάει το τόπι την σκληρή δεκαετία του ’30, μέσα στον Ισπανικό Εμφύλιο. Παραδόξως, το έκανε όχι επειδή το επέλεξε, αλλά επειδή τον έβαζε με το ζόρι ο μεγαλύτερος αδερφός του ο Τομάς να του ρίχνει σουτάκια. Εκείνος ήταν τερματοφύλακας και όταν δεν ήθελε να το κάνει ο Τέλμο, του έριχνε και καμιά ψιλή για να τον υποχρεώνει να παριστάνει τον επιθετικό. Αυτή η ιστορία έγινε η καθημερινότητα του και κάθε μέρα γινόταν ολοένα και καλύτερος. Σταδιακά άρχισε να πηγαίνει και στο γήπεδο. Μόνο που χρήματα για να μπει στο παλιό «Σαν Μαμές» δεν είχε. Απ’ έξω στηνόταν με τις ώρες. Καρτερούσε υπομονετικά να δει τα ινδάλματα του να κατεβαίνουν και να ανεβαίνουν στο πούλμαν, ενώ ενδιάμεσα άκουγε αχόρταγα τις ιαχές του πλήθους, ώστε να καταλαβαίνει τι γινόταν στο παιχνίδι. Κανείς δεν φανταζόταν ότι εκείνο το τσιγκανάκι (σ.σ.: η μητέρα του ήταν τσιγκάνα από την Ανδαλουσία και ο πατέρας του Βάσκος) θα γινόταν ο κορυφαίος matador της ομάδας και της Ισπανίας ολάκερης. Στο κοινό της Αθλέτικ συστήθηκε ως βασικός στις 29 Σεπτεμβρίου, στην πρώτη αγωνιστική του 1940-’41, όταν και σημείωσε δύο γκολ στο 2-2 με τη Βαλένθια. Μέχρι το φινάλε εκείνης της σεζόν θα μετρούσε ένα γκολ ανά αγώνα και θα υποχρέωνε τους φίλους των Λιονταριών να σκαρφιστούν στιχάκια για τη μεγαλειότητα του. Κάθε χρονιά θα ήταν καλύτερη από την επόμενη και ο Θάρα θα πυροβολούσε σαν τρελός. Κορυφαία όλων εκείνη του 1942-’43, όταν οδήγησε την Αθλέτικ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ενώ έβαλε και στην παράταση το νικητήριο γκολ στον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Το νταμπλ τον απογείωσε στη συνείδηση φίλων και αντιπάλων. Ο «κεφάλας» Τσόρτσιλ και το Μουντιάλ Μέχρι την τελευταία φορά που θα έβρισκε δίχτυα, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1954 (δύο γκολ στο 2-2 με την Θέλτα), θα είχε προλάβει να κάνει απίθανα πράγματα. Μαζί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο είχαν μέχρι πρόσφατα το ρεκόρ χατ τρικ στη La Liga (22), ενώ ο Μέσι έπιασε τον Θάρα πλέον και  στις έξι φορές που έχουν αναδειχτεί πρώτοι σκόρερ της. Τα μισά περίπου από τα γκολ του τα έχει σημειώσει με κεφαλιές. Μάλιστα ήταν τέτοια η ικανότητα του με το κεφάλι που κάποτε, σε μία επίσκεψη της Εθνικής Ισπανίας στη Σουηδία, το Τύπος εκεί έγραψε: «Θαυμάσαμε το καλύτερο κεφάλι στην Ευρώπη μετά από εκείνο του Τσόρτσιλ» (σ.σ.: για τον Αγγλο πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ έλεγαν ότι έχει μεγάλο κεφάλι για να χωράει το τεράστιο μυαλό του). Το πιο φοβερό όμως σε αυτή την ιστορία με τις κεφαλιές, ήταν ότι δεν ήξερε να κάνει. Εμαθε με το που πήγε στην Αθλέτικ. Ηταν το μεγάλο μειονέκτημα του και δούλεψε τόσο πολύ, ώστε να το απογειώσει ως το μεγάλο όπλο του. Μπορεί λοιπόν με τη Μπιλμπάο να έβαλε 333 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά το πιο θρυλικό του είναι εκείνο που πανηγύρισε στο μοναδικό Μουντιάλ που πήρε μέρος, στη Βραζιλία το 1950. Ηταν το νικητήριο κόντρα στην Αγγλία και που έδωσε την πρόκριση για τους Ισπανούς στην τελική τετράδα της διοργάνωσης (συνολικά έβαλε τέσσερα σε εκείνο το τουρνουά). Τερματοφύλακας της Αγγλίας ήταν ο Μπερτ Ουίλιαμς, ο οποίος έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους του. Τραυματισμοί , αντίο και… το σήμερα Η αλήθεια είναι πως τα γκολ του Θάρα θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα από 251. Ηταν όμως μία σκληρή εποχή, όπου οι τραυματισμοί τέλειωναν καριέρες, καθώς τα μέσα για αποθεραπεία ήταν αρχαϊκά. Και ο τσιγκάνος επιθετικός είχε πολλούς από δαύτους. Σοβαρότερος όλων εκείνος του 1951, όταν στην προσπάθεια του να μην χτυπήσει τον τερματοφύλακα της Ατλέτικο Μαδρίτης, Μόντες, τραυματίστηκε εκείνος στο γόνατο. Εβαλε μόνο πέντε γκολ στη σεζόν. Πείσμωσε και επανήλθε την επόμενη για να βγει και πάλι πρώτος σκόρερ. Ωστόσο, το 1954, προσπάθησε, πάλεψε και πήρε τη μεγάλη απόφαση να το κόψει. Ηταν μόλις 33 ετών, μα  το κορμί του δεν άντεχε το τόσο ξύλο που είχε φάει. Ετσι ήταν τότε, όταν οι κλωτσιές των αντιπάλων σημάδευαν την… καρωτίδα. Στον τελικό Κυπέλλου στο τέλος της σεζόν, του έδωσαν και σήκωσε το τρόπαιο. Κι ας μην είχε παίξει καθόλου. Το άξιζε για όλα όσα προσέφερε. Και κάπως έτσι αποχώρησε με τιμές, δόξες και αποθέωση. Η αλήθεια είναι πως ο Θάρα (απεβίωσε το 2006) έκανε ό,τι έκανε σε μία όμορφη, γλυκιά, μα τόσο ζόρικη ποδοσφαιρική περίοδο. Τότε που τα γήπεδα ήταν ξερά, οι αμυντικοί σε έστελναν στο νοσοκομείο και τα ταξίδια χωρίς αεροπλάνο κάθε δεύτερη Κυριακή κρατούσαν για μέρες. Ισως εάν εκείνο το… τσιγκανάκι έπαιζε σήμερα, να έκανε ακόμα πιο τρελά νούμερα. Επειδή όμως ο κάθε ήρωας είναι για να σημαδεύει την δική του εποχή, ας αφήσουμε τον μύθο του να μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια και ας απολαύσουμε τους δικούς μας θρύλους. Αυτούς που γιγαντώνουν ο Μέσι, ο Κριστιάνο, τους οποίους ήμαστε τόσο τυχεροί που τους βλέπουμε στα καλύτερα τους και όχι μέσω αφηγήσεων ή στην καλύτερη βίντεο… Πηγή: gazzetta.gr