Η Βραζιλία ξαναβρίσκει τη χαρά του παιχνιδιού

Οι σημερινοί 40άρηδες πρόλαβαν και ίσως και οι ελάχιστα νεότεροι. Είδαν την Σελεσάο μετά το έπος του 1970, να κάνει μαγικά σε κάθε Μουντιάλ και να το χάνει. Η ιστορία άρχισε να αλλάζει από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Εκεί, στα γήπεδα των Η.Π.Α., ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα μαζί με τον πιο θρυλικό ποδοσφαιράνθρωπο της Βραζιλίας, τον Μάριο Ζαγκάλο και τον διαβόητο πρόεδρο, Ζοάο Χαβελάνζε, πήραν την μεγάλη απόφαση: θα έπρεπε να παίξουν όπως όλοι οι άλλοι. Να αφήσουν στην άκρη τη φαντασία και να βάλουν μέσα την τακτική. Κάπως έτσι λοιπόν σήκωσαν την κούπα έπειτα από 24 χρόνια. Στα επόμενα οκτώ θα βίωναν έναν χαμένο τελικό (Γαλλία) και θα γίνονταν οι «Pentacampeao» (Ασία). Θα είχαν όμως παράλληλα πουλήσει την ποδοσφαιρική ψυχή τους. Γενικότερα, στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1994, η τακτική προσέγγιση και οι καραβιές Βραζιλιάνων στα ευρωπαϊκά γήπεδα, θα αλλοίωναν μία για πάντα το DNA και το Jogo Bonito θα έπαυε σταδιακά να εμφανίζεται πάνω στο χορτάρι για τη χώρα με τα καναρινί χρώματα. Ολα αυτά έφτασαν μέχρι τη σημερινή εποχή και το χάλι δίχως προηγούμενο στην ιστορία τους. Στο ασήκωτο-ασυγχώρητο 7-1 από τους Γερμανούς μέσα στο «Μαρακανά», στις αλλαγές προπονητών, στο χειρότερο παιχνίδι που παρουσίασε ποτέ η χώρα, αυτό υπό τις οδηγίες του Κάρλος Ντούνγκα. Πάλαι ποτέ κορυφαίο 6άρι, ο Ντούνγκα έστησε την ομάδα σε αυτή την ανασταλτική λογική, που ωστόσο δεν βοήθησε την ομάδα να λειτουργήσει καλά ούτε υπό αυτό τον τρόπο. Βρέθηκε όμως ξανά για δεύτερη θητεία στο τιμόνι της ως λύση ανάγκης, για να τα κάνει όλα ακόμα πιο άσχημα. Η ήττα από το Περού και ο ταπεινωτικός αποκλεισμός στους ομίλους του Κόπα Αμέρικα, έφερε την εξέγερση και την απόλυση του εκλέκτορα. Η δουλειά δόθηκε στον Τιτέ. «Στον ποιον;», παραξενεύτηκαν στο άκουσμα οι Ευρωπαίοι που δεν τον γνώριζαν. Στην πατρίδα του όμως είχε σχετικά καλό όνομα. Οχι κάτι σούπερ, μα ειδικά με την Κορίνθιανς του 2012 έφτασε στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες και του Μουντιάλ Συλλόγων κόντρα στην Τσέλσι. Νωρίτερα (2008) είχε πάρει και το Κόπα Σουνταμερικάνα με την Ιντερνασιονάλ. Καλό βιογραφικό, αλλά κανείς δεν περίμενε τέτοια και άμεση μεταμόρφωση… Οταν ανέλαβε ο Αντενόρ Λεονάρντο Μπάκι, όπως είναι το κανονικό όνομά του, η Εθνική Βραζιλίας είχε δώσει έξι ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας (2018) και βρισκόταν στην 6η θέση, εκτός πρόκρισης δηλαδή. Σε αυτό το διάστημα είχε καταφέρει να νικήσει μόνο τους τότε ουραγούς Βενεζουέλα, Περού, να έχει τρεις ισοπαλίες και μία ήττα, με τα γκολ στο 11-8. Ναι, είχε δεχτεί οκτώ γκολ σε έξι αγώνες. Και ξαφνικά άλλαξαν όλα σε μία στιγμή. Ξεκινώντας με τρελό διπλό (0-3) στο Εκουαδόρ, άρχισε μία πορεία που έφτασε ξημερώματα Παρασκευής στο Μοντεβιδέο. Η Σελεσάο έκανε το τέλειο παιχνίδι και διέλυσε 1-4 την 2η στη βαθμολογία Ουρουγουάη. Ο Παουλίνιο έγινε ο πρώτος αντίπαλος που σημείωσε χατ τρικ μέσα στην Ουρουγουάη, ο Νεϊμάρ έκανε απίστευτο παιχνίδι και έβαλε το πρώτο του ever κόντρα στη Σελέστε και ο Τιτέ μπήκε στα βιβλία της ιστορίας ως ο μοναδικός εκλέκτορας στην ιστορία των προκριματικών στην Νότια Αμερική με επτά διαδοχικές επιτυχίες. Μεταξύ αυτών το 2-1 επί της Κολομβίας και το καθηλωτικό 3-0 από το 58′ κόντρα στην Αργεντινή, που δεν είχε περάσει καν τη σέντρα. Πώς το πέτυχε αυτό; «Απλά άλλαξα το σύστημα και τους είπα να μην το υπηρετήσουν καν», αστειεύτηκε ο κόουτς όταν τον ρώτησαν στη συνέντευξη τύπου μετά την τεσσάρα. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το 4-1-4-1 άπαντες ακολουθούν πιστά τις οδηγίες και την ίδια στιγμή όλοι τους αυτοσχεδιάζουν. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Τιτέ, ήταν να καθιερώσει ένα πλάνο και να σταματήσει τις δοκιμές του προκατόχου του. Στην εστία ο Αλισον της Ρόμα, στα πλάγια της άμυνας οι Μαρσέλο, Ντάνι Αλβες και στο κέντρο της η μεγάλη καινοτομία. Μιράντα και Μαρκίνιος απλά δεν βγαίνουν ποτέ. Ούτε Τιάγκο Σίλβα, ούτε Νταβίντ Λουίζ. Μπροστά τους ο Καζεμίρο κόβει πριν οι αντίπαλοι γίνουν απειλητικοί και λίγο πιο μπροστά ο Παουλίνιο. Ναι, αυτός που παίζει στην Κίνα και δεν έκανε στην Τότεναμ, είναι μόνιμα από τους κορυφαίους, όπως και ο επίσης «Κινέζος» Ρενάτο Αουγκούστο, να τρέχει ελεύθερος παντού στη μεσαία γραμμή. Κοουτίνιο και Νεϊμάρ στα πλάγια της επίθεσης και μπροστά ο Γκάμπριελ Ζέσους. Στον πιτσιρικά της Σίτι η Βραζιλία βρήκε ξανά ένα κανονικό «9» που ξέρει μπάλα και άφησε πίσω της τους κάθε… ξύλινους τύπου Φρεντ. Στα έξι ματς με τον Ντούνγκα υπήρχε μόνο ο Γουίλιαν με δύο γκολ και επτά διαφορετικοί σκόρερ. Τώρα είναι ο Γκάμπριελ Ζέσους με πέντε σε ισάριθμα παιχνίδια, ο Νεϊμάρ και ο Παουλίνιο με τέσσερα και συνολικά η ομάδα μετράει 22 γκολ υπέρ και μόλις δύο κατά. Το παιχνίδι της Σελεσάο είναι θεματικά άναρχο και την ίδια στιγμή προσεγμένα τακτικό, με τον Τιτέ να δείχνει ότι επιτέλους βρέθηκε κάποιος που εφαρμόζει τη χρυσή τομή. Είναι τόσο σπουδαίο αυτό που κάνει, ώστε ακόμα και η πλέον προβοκατόρικη εφημερίδα της Αργεντινής «Ole», να αποθεώνει τους αιώνιους εχθρούς μετά την τεσσάρα στην Ουρουγουάη. «Tο έβδομο θαύμα. Αυτή η ομάδα είναι χωρίς αμφιβολία η κορυφαία της Νότιας Αμερικής και ίσως του κόσμου». Εάν νικήσει την Παραγουάη την ερχόμενη Τρίτη, θα κλειδώσει την πρόκριση για το Μουντιάλ και θα βρεθεί και στην κορυφή του ranking της FIFA έπειτα από αρκετά χρόνια. Ωστόσο, σημαντικότερο ακόμα και από τα νούμερα, τις προκρίσεις, την αναγνώριση, είναι η ποδοσφαιρική αγαλλίαση που βρίσκουν οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι. Και κάπως έτσι πλησιάζουν στις ρίζες του Jogo Bonito και σε αυτό που είχε ξεστομίσει κάποτε ο μόνιμα μεθυσμένος εθνικός ποιητής τους, Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράντε, καθώς χάζευε από το παράθυρο του δύο παρέες να διασκεδάζουν η μία δίπλα στην άλλη. Στην πρώτη χόρευαν σάμπα και καποέιρα. Στη δεύτερη έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οσο παρακολουθούσε, τόσο μαγευόταν. Οσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να διακρίνει την παραμικρή διαφορά. Οι κινήσεις ήταν ολόιδιες. «Οι λαοί παίζουν μπάλα όπως χορεύουν», συμπέρανε και η Σελεσάο του Τιτέ βάλθηκε να τον δικαιώσει ξανά… Πηγή: gazzetta.gr